Soms zijn er van die trieste dagen, zo’n dag was het gisteren. De tranen prikten achter mijn ogen. Ik huilde nog net niet, maar dat scheelde niet veel. Als ik me dan afvraag wat hiervoor de reden is, dan kan ik er wel  een paar bedenken. Maar waar komt dat onbestemde gevoel nu werkelijk vandaan?  Is het de afnemende maan? Gebeurt er binnenkort wat in de familie? Zijn het de berichten uit de wereld die me verontrusten? Maak ik me zorgen om mijn gezondheid? Is het oververmoeidheid?

Het zijn van die dagen, dat ook al schijnt de zon, de triestheid in je en om je heen zweeft. Hoe kan het zo ineens, eergisteren was het er nog niet. Natuurlijk zijn er veel ergere dingen dan mijn triestheid. Denk maar aan de mensen die op dit moment weten dat ze nog maar een paar weken te leven hebben. Toch kan ik soms deze mensen benijden. Klinkt raar, maar binnenkort gaan ze naar een wereld die mij heerlijk lijkt. Geen lichaam, geen aardse beslommeringen, de wereld van Licht en Liefde.
Toch weet ik van mezelf dat als ik zo’n bericht zou krijgen, ik zou vechten om te blijven leven. Ik maakte het mee toen ik 34 jaar was. Ik vocht voor mijn leven en het lukte me gelukkig. Zeg ik er achteraan gelukkig? Dus ik zou weer hetzelfde doen? Of zou ik er nu anders mee omgaan?
Door het woord ‘gelukkig’ weet ik dat ik nu weer hetzelfde zou doen. Ah, gelukkig, dus zo triest is het nog niet. Er is een tijd in mijn leven geweest, ik was toen 24 jaar, dat ik echt niet meer wilde leven. De ‘andere Lichte en Liefdevolle wereld’ had zo’n grote aantrekkingskracht op me dat het me bijna is gelukt om deze wereld te verlaten.
Weet je dat – nu ik dit schrijf – het trieste gevoel minder wordt. Ik dacht even dat ik er echt beroerd aan toe was.

Er zijn de laatste tijd heel wat trieste dingen gebeurd. Machteloos kijk ik toe hoe sommige mensen het zwaar hebben, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik kan ze niet helpen, alleen maar luisteren. Het dragen van het leed waar ze momenteel mee te maken hebben, moeten ze zelf doen. Ik weet dat ze er sterker uit zullen komen, maar toch…
De trieste verhalen uit de wereld dragen ook zo hun steentje bij. Vervolgens onze dieren, de gruwelijke slachting onder onze kippen. Door de vos in een paar weken tijd 28 stuks. En de nieuwe kippen, nog geen week oud, door een hond allemaal doodgebeten. Onze ontzettend lieve haan is er heel slecht aan toe. Puck 14 jaar en Sandra 18 jaar, onze poezen, die allebei aan de laatste weken (of dagen) bezig zijn. Dit alles gaat me door merg en been.
Het vele werk dat er ligt en voor 1 mei a.s. af dient te zijn, waardoor het elke avond heel laat is en voorlopig wordt.

Ik hoor van Sander de Heer op Radio 2 de toestanden die hij nu meemaakt in Kenia. Het grijpt me aan. Als laatste en dan hou ik op – alhoewel ik nog wel even door kan gaan – de Parkinson slaat op dit moment hevig toe. Of zijn het de aderen in mijn been? Deze zijn zo slecht dat een specialist me tien jaar geleden voorspelde dat het been er ooit af zal moeten. In ieder geval het autorijden dat me vrijheid geeft, gaat de laatste tijd niet meer goed. Mijn rechterbeen kan ik niet optillen en dat zal toch moeten als je wilt remmen of gas geven. Ik ben dinsdag thuisgekomen, maar vraag niet hoe.

Vandaag is het anders! Vanmorgen deed ik de gordijnen open en wat stond daar in de tuin? Een hert, een gazelle, een jonge ree! Het leek een tafereel uit een sprookje. Zij stond daar in de mist, heerlijk te grazen van het verse gras bij de vijver. Bijna een uur lang heb ik haar gezien. Onze ezels Bob en Harrie vonden het heel interessant, maar waren er ook een beetje bang voor. Elke keer als het hert een stapje naar hun toekwam, deden zij er drie achteruit.
Van oudsher wordt het hert in verband gebracht met een wederopstanding. Nou zo voelde het ook vanmorgen. Weer een totaal andere dag dan gisteren. Het trieste is weg, het onbestemde gevoel is een beetje gebleven. De komende tijd zal invullen waar het mee te maken heeft, of niet…

Weet ook voor jezelf dat gevoelens van verdriet, machteloosheid enzovoorts nooit blijvend zijn. Je kunt de volgende dag wakker worden en je heel anders voelen…zomaar. Tenminste, als je met dat nieuwe gevoel weer verder gaat.

Lieve en zonnige groet,
Daisha