Onsterfelijkheid, hoe zou het zijn als we altijd zouden blijven leven? Nooit meer bang hoeven te zijn om dood te gaan?  Ik denk dat je na een eeuw hier op aarde te hebben geleefd, alles wel zo’n beetje hebt gezien en beleefd. En er vanzelf een verlangen komt om naar een andere wereld te vertrekken. Dat hebben we zelfs al nu we niet onsterfelijk zijn. Als je de film ‘The Man from Earth’ hebt gezien, weet je dat het niet aantrekkelijk is om eeuwig te blijven leven. Elke keer je moeten aanpassen aan een andere leefomgeving, andere tijden en mensen achterlaten.
Men zegt dat mensen bang zijn voor de dood, maar is men bang voor de dood of voor wat anders?

Vanmorgen onder het douchen mijmerde ik hierover na en kwam tot de volgende conclusie: Men is niet bang voor de dood, maar voor het lijden wat meestal aan de dood vooraf gaat. Er is echter nog een grotere angst: je verstand en je lichaam willen niet worden achtergelaten.
Je verstand vecht er tegen om dood te gaan, het verstand wil niet dood, wil blijven leven. Je Ziel weet dat het in die andere dimensie Licht en Liefde is. Dat gaat het verstand te boven, het verstand reist ook niet met je mee naar die andere dimensie. Het verstand hoort bij je lichaam, je menszijn, en dat blijft achter.

Het lichaam dat je met je geboorte aanneemt, is zo’n thuis geworden dat je verstand het je moeilijk maakt om dit te verlaten. Je bent aan dit thuis gewend. De gebreken die er zijn, heb je onderhand min of meer voor lief genomen, je moest wel. Het is zoals je je huis zou moeten verlaten waar je bent geboren, waar je met je ouders hebt geleefd, waar je een gezinnetje in hebt gesticht. Je hele leven woon je al in dat huis. Je krijgt te horen dat het huis moet worden afgebroken, het is zo vervallen dat je er niet meer in kan wonen!

Laag Soeren, bij Dieren, was voor de oorlog een heel welvarend dorp. Een kuuroord, waar vele mensen naar toe kwamen. Er waren hotels en pensions om de mensen onderdak te bieden. Er was zelfs een groot vakantie- c.q. kuuroord, het latere Amsterda. Hier kun je de geschiedenis ervan lezen: http://amsterda.punt.nl/?id=126734&r=1 Tijdens de oorlog lag dit allemaal stil, het is daarna nooit meer hersteld. De winkels verdwenen een voor een, restaurants werden gesloten, hotels en pensions hadden nauwelijks meer gasten. Uiteindelijk is alles verdwenen.
In een groot en mooi gelegen hotel woonden vader, moeder, zoon en dochter Dullemond. De ouders zijn rond 1900 met hotel Dullemond begonnen. Dochter (1915) en zoon (1922) werden er geboren, hebben er later in meegewerkt en hun hele leven gewoond.
Toen vader in 1959  stierf, was dit voor de drie achtergebleven mensen zo’n grote klap dat ze nauwelijks meer de moed hadden om het hotel door te zetten. Er werd geen onderhoud meer gepleegd. Door het verdriet werd alles, zowel binnen als buiten het hotel, verwaarloosd. Uiteindelijk kwamen er geen gasten meer en werd het hotel in 1970 gesloten.

Vanaf het overlijden van vader verviel het pand uiteindelijk tot onbewoonde staat. Diverse stormen vernielden ramen, het dak, alles wat het maar te pakken kon krijgen. De drie mensen namen genoegen met dat wat nog overeind stond, de rest was ingestort. Ook al waren ze oud en de moeder de tachtig gepasseerd, niemand kon hen uit het pand krijgen.
Ze leefden daar met z’n drietjes volkomen geïsoleerd van de bewoonde wereld. Moeder stierf in 1972 op 85-jarige leeftijd.  Dochter volgde haar al gauw na, in  1977 stierf zij op haar 62^ste. Uiteindelijk bleef Henri, de zoon, alleen over. Hij woonde er als een kluizenaar, bemoeide zich met niemand, iedereen werd van het terrein geweerd. Op een gegeven moment is hij opgenomen in Wolfheze en stierf daar, 69 jaar oud, in 1991.

Een treffend voorbeeld hoe de mens gehecht kan raken aan een plek en vooral aan een huis. Je kunt je voorstellen dat de mens nog meer gehecht is aan zijn of haar lichaam, ook al hebben we daar soms commentaar op. Dag en nacht trek je er mee op. Je verlaat het nooit. Altijd is het er voor jou, je verzorgt en voedt het elke dag weer. Het is als een kind, misschien nog wel dierbaarder dan een kind.
En dan je verstand! Jaren heeft het verstand er over gedaan om zich van alles eigen te maken, te begrijpen, wijzer te worden. Je ontwikkelde daarmee eigenwaarde, het zorgde er voor dat je kon communiceren met anderen en met je innerlijke zelf. Je hebt heel veel moeite moeten doen om allerlei kennis eigen te maken. Dat allemaal zomaar opgeven?
Je begrijpt, zowel je lichaam als je verstand, ofwel je menszijn laten je niet zomaar gaan. Je Ziel zal blij zijn om weer terug te keren naar het oorspronkelijke en heeft dan ook geen moeite om het leven op aarde te verlaten.

Is het angst voor de dood? Nee, volgens mij is het de angst dat je verstand afscheid moet nemen je lichaam en ergo, van je Ziel. Weet je: verstand en afscheid nemen gaan sowieso niet samen. De angst is een worsteling van je verstand, met je lichaam als wapen. Zo lang het wapen functioneert, blijft je verstand leven. Maar als je lichaam het opgeeft, dan kan het verstand niet anders dan de strijd opgeven. Als mensen sterven zie je, hoe groot de strijd daarvoor ook is geweest, dat het verstand zich op een gegeven moment gewonnen geeft. Het verstand kan het niet meer aanzien dat het lichaam zo moet lijden. En men sterft met een vredige blik op het gezicht.
Bemoeit je Ziel zich dan niet met die strijd? Nee, waarom zou je Ziel? Die weet: ik ben Onsterfelijk!

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl en ik beantwoord het in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’ te beluisteren bij Radio Merlijn !

Lieve groet,
Daisha

Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.