Schokkend en/of herkenbaar

Ik volg sinds een paar weken het programma de Psycho Show op NPO 3. Een interessant programma waarin nieuwe ontdekkingen op psychologisch gebied worden gedeeld, bijzondere persoonlijke verhalen van mensen met een psychische stoornis en ook veel humor.

Gisteren, woensdag 25 september, ging het over depressies. En in het bijzonder over de behandeling met electroshocks. Gelukkig is deze behandeling niet zo extreem als in de film ‘One flew over the cuckoo’s nest’. Maar wat me verbaasde is dat deze methode, waarvan de artsen zelf zeggen dat ze niet precies weten hoe en waarom deze methode werkt, nog altijd het laatste redmiddel is bij een zware depressie. Het is helaas een teken van deze tijd dat depressie als ziekte wordt bestempeld.

In mijn ervaring van ruim 40 jaar mensen te hebben begeleid, zie ik dat een depressie altijd een reden heeft. Soms is het veroorzaakt door een teveel aan opeenvolgende trauma’s in dit leven. Maar het kan ook meegenomen zijn uit een traumatisch vorig leven. En omdat de medische wetenschap hier niet in gelooft, lijken depressieve mensen te lijden aan een onverklaarbare aandoening. Dit, omdat het niet verklaard kan worden vanuit het huidige leven. In plaats van creatieve therapieën c.q. oplossingen te ontwikkelen, zijn medicijnen en electroshocks nu helaas vaak een laatste ‘redmiddel’.

Is er een weg uit de depressie?

Wat helpt om iemand uit een depressie te helpen komen? Hier is geen eenduidig antwoord op te geven. Bij alle mensen die ik heb begeleid was dit een andere aanpak, afhankelijk van hun karakter en van wat ze hadden meegemaakt. Het zou daarom echt helpen als hulpverleners zich leerden afstemmen op de client, en leerden aanvoelen wat deze persoon nodig heeft om uit de depressie te komen.

Er is simpelweg geen eenduidig protocol, medicijn of behandeling die voor iedereen werkt. Zo heb ik een vrouw begeleid waarvan ik zag dat ze vanuit een vorig leven een trauma had, waardoor ze in dit leven geen problemen durfde op te lossen. Het gevoel hulpeloos te zijn maakte haar depressief. In haar geval ben ik begonnen door een bal naar haar toe te gooien. De bal is een vergelijking met een probleem dat op je af komt. Uiteraard kon ze deze niet opvangen. Ze weerde dit af net zoals ze de problemen wegduwde in plaats van oplossingen te zoeken. Echter na een aantal sessies begon ze de bal wel te vangen, en daardoor begon ze ook langzaam problemen in haar leven aan te pakken. Dat gevoel van herwonnen controle op haar leven was voor haar de weg uit de depressie.

Depressie is vaak een opeenstapeling van trauma’s die een persoon niet meer kan verwerken. Zoals in deze voorbeelden: wat ik nu schrijf kan schokkend zijn, maar misschien ook wel herkenbaar voor je.

Jarenlang vecht een jonge vrouw om haar zoon terug te krijgen. Hij werd uit huis geplaatst toen hij een paar maanden oud was. Ik zal proberen haar verhaal kort te vertellen, maar weet dat het een verhaal is van bijna dertig jaar lang. Deze lieve vrouw liep in haar leven een aantal zeer ernstige trauma’s op, zoals: haar stiefvader mishandelde haar al jong en wel zodanig dat ze in het ziekenhuis belandde. Later werd ze ook in een therapiegroep mishandeld, haar zoontje werd door haar stiefvader bijna doodgeslagen. Dan het verlies van haar dierbare zusje (ze had kanker). Dat was drie weken voor de bevalling van haar zoon. En vooral de trauma’s veroorzaakt door Bureau Jeugdzorg.

Op een gegeven moment leek het leven haar toe te lachen en kreeg ze een relatie met haar grote liefde. Ze staat op het punt om met haar zoontje naar hem te verhuizen. Plotseling maakt hij een eind aan de relatie en stort ze helemaal in. Na de relatiebreuk komen de trauma’s en de overspannenheid van na de mishandeling weer in alle heftigheid naar boven, en daarbij het rouwproces van de verloren relatie.

Ik kan het niet meer aan

Zij ziet zelf in dat ze dit niet meer aankan. Haar zoon kan tijdelijk bij haar zus wonen. Het gaat het niet goed met haar, weet ze, en ze zoekt hulp bij Bureau Jeugdzorg. Haar zoontje wordt in een pleeggezin geplaatst, haar vraag was zes weken. BJZ maakt van zes weken, zes maanden. Daar begint een nieuwe lijdensweg die jaren duurt. Een zeer traumatische tijd voor haar die vecht om haar kind terug te krijgen. Haar kind dat intussen bij een pleeggezin is geplaatst, en haar niet meer mag bellen. Haar lieveling die, doordat er geen contact meer mag zijn, van haar vervreemd is geraakt. Haar kind dat een open jongetje was, makkelijk contact maakte met andere kinderen en dat nu apart gezet wordt in de klas omdat hij anders niet te hanteren is.

Ze raakt aan de drank door alles wat er gebeurd is, en raakt helemaal verloren. In plaats dat haar zoontje zes maanden uit huis is geplaatst, ziet het eruit dat hij helemaal niet meer terug mag komen. Juridische procedures gaan jarenlang door. Valse verklaringen worden er zowel door de pleegouders als door de instanties die er mee te maken hebben afgegeven. Maar ze geeft niet op.
Wij hebben jarenlang met elkaar gecorrespondeerd. Eindelijk krijgt ze goede hulp en ze vecht door. Haar zoon, inmiddels zes jaar oud, komt eindelijk weer bij haar thuis. Twee weken later wordt er echter bij haar borstkanker geconstateerd, een operatie volgt én chemokuren. Sinds kort had ze een vriend, ja had, want nadat ze verteld heeft dat ze borstkanker heeft, heeft ze niets meer van hem gehoord.

Eindelijk rust

Op 11 mei 2010 schrijft ze me dit: ‘Daisha, net wakker geworden met een vredevol gevoel. Heerlijk, wat een rust en vrede… sinds tijden… het ontwaken ’s morgens is alleen een hel…dan is mijn ego er weer en ook het besef… Ik krijg straks wellicht hulp met douchen en aankleden maar weet nog niet of ik het wel wil…slaap slecht en wil er, als V. (haar zoontje) naar school is vaak weer in om weer bij te tanken… V. is op Texel en heeft het (gelukkig) erg naar zijn zin. Dit stond al op de agenda wegens de ingrepen.
Die kaarsen doen echt wat! (Ik had haar zwarte kaarsen gestuurd om negatieve energie weg te halen.) Destijds voor de zittingen en als ik er eentje bewaarde voor andere in moeilijke tijden ook blijkt. Misschien helpen zij tijdens de chemo… daar zie ik heel erg tegen op.
De familie druppelt langzaam weer terug, ineens wil iedereen me zien en krijg ik mails etc.
Wat een stress, verdriet, woede en onmacht heeft er gespeeld… Ik heb nu eindelijk een goede voogd, integer en eerlijk en zelfs warm en medelevend (al vanaf het begin). Zij heeft zelfs gezegd dat zij blij is dat V. in deze barre tijden in elk geval thuis is!!
IK WIL ER BLIJVEN VOOR MIJN LIEVE V… En hoop dat de chemo’s aan gaan slaan anders is het einde (zoek?)
Mijn vader blijkt nu ook overal kanker te hebben en moeder zwaar dement, had al een soort afscheid genomen, is een heel proces, dementie, je ziet mensen wegglippen…maar mis bij tijd en wijlen mijn moeder wel, het is toch mijn MOEDER!!!
Poeh Toch moe nu! Maar weer even proberen. Liefs!!!!’

Even daarna wordt haar zoon toch weer van haar afgenomen. Onder het mom dat ze te zwak is om voor hem te zorgen. Vanuit Texel werd hij rechtstreeks in een pleeggezin geplaatst, ze mocht hem een keer in de twee weken even zien. Uiteindelijk krijgt ze te horen dat de kanker is verspreid naar andere delen van haar lichaam, haar lever enz. Ze is niet meer te opereren. Twee dagen nadat ze dit heeft gehoord pleegt ze zelfmoord, het is juli 2010. Een sterke Ziel kan veel dragen, maar het kan ook teveel worden…

Een overwinning geeft niet altijd vreugde…

Gerard : Ik was een jaar of 13 toen een vriend van mijn broer – 16 jaar oud – zelfmoord pleegde. Vijftig jaar geleden werd daar over gesproken dat het een schande was. Die jongen mankeerde natuurlijk van alles en de ouders hadden schuld.
Ik kende deze jongen goed: Gerard, een boom van een vent, de sterkste van de hele buurt. Als mijn broer gepest werd, kwam ik, ging boven op de pester zitten en liet deze om genade roepen. Ik won altijd, al was het alleen al door mijn gewicht. Van Gerard kon ik niet winnen, hij was de enige die sterker was dan ik.
Totdat ik op een gegeven moment wel van hem won… wat een overwinning. Maar de vreugde was van korte duur – twee weken later pleegde hij zelfmoord. Zijn ouders – hele lieve ouders – waren er kapot van. Zijn er nooit meer bovenop gekomen. Zijn vader had een horlogezaak en moest een paar maanden later stoppen, hij kon niet meer.

Gerard was de oudste, lief, behulpzaam en oersterk. Niemand die hem kende, begreep het. Ik bleef met een schuldgevoel zitten: was het omdat ik van hem gewonnen had? Als kind denk je nog in die termen. Alsof dat de doorslag zou hebben gegeven voor zijn zelfmoord…
Later ben ik hem gaan begrijpen, toen ik zelf in die situatie kwam.

Trauma op trauma

Mijn verhaal: ik trouwde op mijn negentiende met een man die erg op zichzelf gesteld was. Tenminste dat bleek tijdens ons huwelijk. Hij kocht dingen voor zichzelf die financieel onverantwoord waren, zoals bijvoorbeeld een leren aktetas die een maandsalaris opslokte. Dure apparatuur van het merk Bose, die we niet konden betalen doordat we weinig inkomen hadden. En ik moest het elke maand maar weer zien op te lossen hoe ik de maandelijkse kosten, zoals huur, energie, etc. kon betalen.

Ik werd zwanger, en bleek ernstige zwangerschapsvergiftiging te hebben. Waardoor ik de laatste maanden in het ziekenhuis lag. De bevalling was zwaar, er mocht geen keizersnede plaatsvinden omdat mijn bloeddruk zo hoog was dat, of ik zou sterven, of het kindje. Mijn toenmalige man kwam me dan weer wel en dan weer niet bezoeken. Wanneer je twintig jaar oud ben, voel je je heel eenzaam als jij geen bezoek krijgt en anderen op de zaal wel. Mijn zoon werd geboren, maar ook daarna moest ik nog een paar maanden liggen. En mocht ik door mijn conditie de baby niet zelf voeden, laat staan verzorgen.
Geloof me, als jonge moeder voel je je dan ontzettend verloren. Ik zal het verder kort houden. Mijn zoon bleek een hersenbeschadiging te hebben opgelopen. Ik voelde me daar ontzettend schuldig over. Al gauw was ik zwanger van een tweede kindje. Weer ging het mis tijdens de zwangerschap, weer moest ik de laatste maanden in het ziekenhuis liggen. Ook deze bevalling was zwaar en zeer risicovol.

Later bleek dat ook mijn dochter een hersenbeschadiging had. Ik zal niet verder in details treden. De zorg voor de beide kinderen, waar ik op een gegeven moment alleen voor stond, slokte al mijn energie op. Mijn man ging vreemd en kwam steeds later thuis. Nu zou men zeggen dat ik een postnatale depressie had, maar in 1970 bestond dat woord nog niet. En dan wordt het leven wanneer je 22 jaar bent heel zwaar.
Weet dat er veel meer gebeurde dan ik nu schrijf, ik zou er een boek mee kunnen vullen.

Door alles zag ik het leven niet meer zitten. In mijn blog als je het leven niet meer aankunt vertel ik uitgebreid wat er toen gebeurde. Lees ook de reacties daaronder, heel verhelderend.
Het is bekend dat wanneer een mens drie trauma’s achter elkaar doormaakt, dat je dan in een depressie kunt komen. Je zou kunnen zeggen dat het een geestelijke burn-out is. Beleef je een paar jaar achter elkaar trauma op trauma dan kan het niet anders dan dat je zwaar depressief raakt. Je denkt aan zelfdoding en op een gegeven moment neem je maatregelen om aan alle verdriet en ellende te ontsnappen. Soms volgt daarop dan ook echt een zelfmoordpoging.

Littekens in je Ziel

Lukt het je, dan is je Ziel het er mee eens en zegt: ga maar! Lukt de zelfdoding niet dan is je Ziel er nog niet aan toe, en is het de bedoeling dat je nog iets te doen hebt in je leven. Dat God – of je Ziel, je innerlijke God – plannen met je heeft om voor de mens of de mensheid iets geweldigs te betekenen!

Maar depressie ontstaat soms niet tijdens je leven. Je kunt het, zoals ik in het begin al kort noemde, meegenomen hebben uit een vorig leven. Ik noem dat ‘littekens in je Ziel’. Zie daartoe mijn blogs: Een Engel met littekens komt naar de aarde en Akasha en littekens in je Ziel

Het kan zijn dat deze littekens op een gegeven moment geen littekens, maar open wonden worden. Ofwel dat een depressie ontstaat terwijl er in het huidige leven geen trauma’s zijn. Terwijl het leven juist helemaal goed is, een fijn gezin, financieel geen problemen, leuk werk, etc. etc. En plots daar ben je zwaar depressief. Voor anderen én jezelf onbegrijpelijk, alles is immers goed!
Dat is nog verraderlijker dan wanneer je weet waardoor het komt. Men krijgt dan zware medicijnen, shocktherapie of jarenlange begeleiding. Helaas wordt de oorzaak niet gevonden en daardoor ook niet weggenomen. Waardoor een jarenlange ellende kan ontstaan.

In de jaren tachtig was de directeur van een psychiatrische inrichting mijn achterbuurman. Hij vertelde dat er zwaar depressieve patiënten in zijn inrichting waren waarvan men niet kon achterhalen waardoor dat kwam. Doordat hij en de patiënt toestond dat ik me op de persoon mocht afstemmen, kon ik zien dat het te maken had met trauma’s in een vorig leven. In mijn blog En zij sneden zich met messen schrijf ik daar over.

Kahlil Gibran zei eens: ‘De sterkste Ziel zit vaak vol littekens. Uit veel moeten lijden en daardoor vele littekens opgelopen, komt de sterkste Ziel voort.’

Volgende week: Waarom is het zo belangrijk dat een mens gelukkig is?

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!