Ga je mee met mijn dagelijkse wandeling met onze hond Tommy? Eerst gaan we naar het Vlinderbosje. Dit ziet er nog een beetje dor uit. Gesnoeide takken liggen op de grond te wachten om opgeruimd te worden. Klimop slingert zich om de brede stam van de esdoorn. De stam van de esdoorn voelt weer lekker warm aan. Van de winter was deze koud, een beetje afstandelijk. Tja, in je winterslaap moet je niet gestoord worden. De stam is zo breed, dat mijn armen slechts de helft kunnen omvatten. In de stilte hoor je de knoppen van de vlier , die er naast staat, openbarsten. Kijk daar, een grote citroenvlinder, wat een mooie heldere groene kleur! Oh en daar een kleine vos, een vlinder met allerlei oranjeachtige kleuren.

Twee kieviten vliegen luid kwetterend over. Is het een liefdeslied of een groet? We lopen verder naar de gewonde eik. Ooit in een ver verleden getroffen door de bliksem. Er groeit een prachtig elfenbankje aan. De elfjes zullen niet nat worden, want het ‘bankje’ is met een gekruld dak overdekt, een levend kunstwerk van de natuur! De es heeft al vele groene blaadjes. Leunend tegen de stam en kijkend over de IJssel, hebben we een schitterend uitzicht met in de verte heuvels. Weliswaar van de vuilstort, maar door het overgroeide gras zie je dat niet. Aan de oever van de IJssel zitten twee vissers. Rustig wachtend op hun ultieme vangst. Het pad aflopend komen we langs de fluweelboom. Haar takken zijn zacht en aaibaar, een heerlijk gevoel, met mooie grote knoppen die op openspringen staan. Stilstaand bewonderen en strelen we deze warme pracht.

Laten we de uilenschuur ingaan. Het hooi dat daar in de herfst is opgestapeld begint al aardig te slinken. De schapen en de ezels hebben goed hun best gedaan. En doen dat nog elke dag. De kerkuilen hebben een mooi getekende veer voor ons achtergelaten, alle schakeringen bruin en een crèmekleurige zijkant. De uilen laten zich niet zien. Veel te onrustig met Tommy die de hele schuur doorzoekt op allerlei wilde beesten. Hij kruipt door de metershoge hooibalen die er nog liggen. Een heerlijk spannend spel voor hem. We gaan weer naar buiten en zetten onze wandeling voort door het Uilenbosje.

In het Uilenbosje is meer groen te zien. Behalve de eik en de esdoorn zijn de andere bomen al vol groene blaadjes. Het lijkt wel of de es, die zich in tweeën heeft gesplitst, een man is die met de benen omhoog op de rug ligt. Wonderlijk wat een vorm. Dit bosje is vol krachtige energie, dat zie je aan al die ‘gesplitste’ bomen. Eén heeft zelfs zeven stammen bij elkaar. Na alle bomen begroet te hebben, gaan we het pad op naar de dijk. De schapen kijken ons nieuwsgierig aan. Er is helaas nog weinig gras voor ze. Ook al is het voorjaar, het gras wil nog niet hard groeien. Gelukkig is er genoeg hooi.
We gaan aan het einde van de weg de dijk op. Boven aan de dijk even stilstaand om te kijken naar Zutphen en haar haven. Het is stil op de dijk, geen wandelaars of fietsers. Komt het door de frisse noordenwind? Het is fris, maar niet koud. Staande op de dijk zie je de IJssel stromen, zwermen meeuwen, allerlei ganzen en watervogels. Over de dijk lopend is rechts de splitsing van de IJssel en het Twentekanaal. Aan de overkant zitten nog meer vissers. Verderop staat tussen de bosjes een vrijend paartje in een innige omhelzing. Ja, het is echt voorjaar!

Bob en Harrie, onze ezels, kijken waar we naar toegaan. Nog even de dijk verder volgend en dan weer stilstaan om van het wijde uitzicht te genieten. Rond om ons heen alleen maar natuur. Tien kilometer natuurgebied!
Kom Tommy, we gaan terug. Door het hek de tuin in naar de vijver. Klimmend op de heuvel van de waterval hebben we een prachtig uitzicht op de Wellenberg. Een statige boerderij, oorspronkelijk vanaf 1737, weer nieuw gebouwd in 1894. Grote herenboeren hebben hier eeuwenlang geleefd. Je ziet aan het pand de rijkdom die ze hadden. De dames, gekleed naar de laatste mode, haalden hun kleding in Parijs! Mijmerend zie ik het grote gezin, achter de hoge mooi bewerkte ramen, gezellig met elkaar etend aan de grote tafel.

We steken het grote grasveld over om de magnolia te bewonderen. Grote knoppen heeft deze, het zal niet lang meer duren dat deze fantastische bloemenweelde open komt. Ik vraag aan de magnolia of ik een tak mee mag nemen. Bij de vijfde tak krijg ik pas toestemming. Een tak, begroeid met mos, vol knoppen. Het lijkt wel een hertengewei! De kippen scharrelen rondom ons, altijd weer op zoek naar iets lekkers. Kom we gaan weer naar binnen, het wordt nu toch wel fris.

Lieve groet,
Daisha