Ieder heeft een persoonlijk verhaal, geen mens komt zonder verdriet of gevecht door het leven. Door het verdriet en/of de gevechten worden we steeds sterker. Net zoals de vlinder zich uit zijn cocon moet vechten. Doet hij dat niet, zou je de rups helpen met het doorbreken van de cocon, zal de vlinder nooit kunnen vliegen en al gauw sterven. Toch denk je misschien soms: waarom ben ik weer aan de beurt om te strijden. Machteloos te zijn in een gevecht waar alleen maar verliezers zijn, zoals kanker of een andere ernstige ziekte. Om nog sterker te worden? Hoe kan dat nou, terwijl ik de strijd verlies?

Iedere dag zijn er schrijnende verhalen te horen. Vorige week fietsten vijfduizend mensen de Alpe d’HuZes op. Voor nauwelijks getrainde mensen een hele prestatie. Zij deden dit omdat ze bekend zijn met een verloren strijd. Daarom wilden ze winnen. En niet alleen dat, ze haalden geld op om in de toekomst de strijdende mensen tegen kanker te laten winnen.

[box type=”bio”]

Zoek je hulp bij het omgaan met een moeilijke periode?

Ik help je graag!

[button link=”https://www.daishadewijs.nl/contact/”] Maak een afspraak[/button] [/box]

Leed verbindt, leed verbroedert, leed zet aan tot grootse prestaties. Door een verloren strijd winnen we het besef dat we er zijn om elkaar te helpen. Om er voor elkaar te zijn. Dit klinkt misschien hard, maar je ziet het iedere keer weer. Bovendien merk ik aan mezelf dat als je veel leed meemaakt het verdriet steeds minder wordt. Raak je er dan aan gewend? Nee, dat niet, maar je ervaart gaandeweg dat er mooie dingen uit voortkomen.
Mijn moeder  leed vreselijk, streed al jaren een ongelijke strijd. Ik was verdrietig maar ook blij toen ze door de dood werd verlost van haar vreselijke pijnen. Mijn man, die in een paar seconden stierf, geen afscheid, ineens weg. Wat was ik achteraf blij dat hem veel leed bespaard is gebleven. Hij zou, als hij dit had overleefd, voor de rest van zijn leven totaal invalide zijn. En als het ergens geen man voor was, is wel ziek-zijn!

Een vriend, veel te jong gestorven. Hij kon niet meer, al vanaf zesjarige leeftijd een ellendig leven meegemaakt. De ene strijd na de andere, vele teleurstellingen in relaties, zijn werk, in zichzelf. Elke keer had hij weer de moed om opnieuw te beginnen. Totdat het genoeg was, hij overleed een zachte dood, hij werd nooit meer wakker. Mijn vader, die als hij op bezoek moest in het ziekenhuis, doodziek er vandaan kwam. Hij stierf in zijn slaap, 88 jaar oud, gelukkig! Mijn zus, veel te jong gestorven, hoefde niet meer te vechten tegen haar benauwdheid. Ze wachtte op een longtransplantatie, maar overleed vlak daarvoor door een virus. Er is haar waarschijnlijk heel wat leed bespaard gebleven.

Ik maakte op jonge leeftijd al kennis met de dood. Toen ik zes jaar was overleed mijn allerliefste schooljuffrouw, waar ik al twee jaar een ontzettend fijne band mee had. Een maand daarvoor was ik nog bruidsmeisje op haar bruiloft. Wat had ik een verdriet! Rond mijn achtste overleden twee neefjes, een jaar na elkaar door leukemie. Het intense verdriet van mijn moeder meemakend toen ik dertien was. Haar meest dierbare en geliefde persoon – haar vader – overleed plotseling.
De jaren daarna is er bijna ieder jaar iemand gestorven die ik kende. Mensen die me heel dierbaar waren en die ik minder goed kende. En elke keer merkte ik dat er na enige tijd, ondanks het vele verdriet, mooie dingen uit voortkwamen. Voor de overledenen dat hen veel leed bespaard bleef. Nabestaanden die alleen achterbleven, ervaarden het soms als een bevrijding. Zij ‘vonden’ hun eigen ik terug. Andere nabestaanden ontdekten hun kracht en vitaliteit, zij werden een steun voor anderen. Of nabestaanden die daarna de tijd hadden om prachtige dingen tot stand te brengen. Of die anderen tot steun werden, omdat zij hadden ervaren wat verdriet kan zijn.

Elk afscheid is een verlies, of dat nu een scheiding of overlijden is. Na een scheiding of afscheid nemen van een dierbaar persoon, ontdekken velen dezelfde kansen die ik net beschreef. Belangrijk daarbij is dat je niet in het verlies blijft hangen en de nieuwe mogelijkheden ziet en/of opzoekt.

Zo is verliezen uiteindelijk winnen!

Lieve groet,
Daisha