Wie ik ben, weet ik niet en dat wil ik ook niet weten. Ja, ik ken mijn naam en een paar kwaliteiten en mogelijkheden. Maar dan vertel ik slechts wat ik kan en/of doe. Zodra mensen mij vragen: wie ben jij? Moet ik het antwoord schuldig blijven. Het enige antwoord dat dan komt is: ik weet het niet.
Wil je weten wie ik ben als vrouw, als moeder, als partner, als helderziende, als minnares, als buurvrouw, als… ? Tja, de rollen die ik speel zijn zo veelvuldig, dat ik niet weet wie ik ben. En zoals gezegd: ik wil het ook niet weten.

Sinds de ‘nieuwe’ tijd met zich meebrengt dat we bewust moeten leven en verantwoordelijkheid dienen te nemen, moeten we ineens ook weten wie we zijn. Ik heb mijn ouders daar nooit over horen praten, ook generaties voor hen niet. Ofwel, ik ben er niet mee opgevoed. En al zouden zij het zich, wie ze zijn, wel hebben eigengemaakt, dan nog zal ik dat niet volgen.

Ja, ik kan knap eigenwijs zijn. Sander en mensen om mij heen weten daar alles van. Ik was dat als kind al. Wilde ik iets echt niet, dan lukte het niemand om me daar toe te bewegen. Verder was ik heel volgzaam, hoor. Denk je nu: dat is tegenstrijdig. Nee hoor, het één sluit het ander niet uit.
In mijn boek kun je daarvan een voorbeeld lezen. Een situatie waarin ik op vierjarige leeftijd (zie foto) mijn moeder knap in de verlegenheid bracht. Je zult het niet geloven, maar ik was een heel verlegen kind. Altijd eerst ‘de kat uit de boom kijkend’. Nu weet ik dat dat kwam omdat ik eerst aan de nieuwe energie c.q. situatie moest wennen. Dat heb je nu eenmaal als je hooggevoelig bent.

Behalve als ik mijn rapport had gehad. Al vanaf de eerste klas, dat is nu groep drie, nam ik dat mee naar elke gelegenheid waar we heen gingen. Met Oma’s waar van de één achttien kinderen en de ander er negen had, waren dat heel wat bijeenkomsten. Er was altijd wel iemand jarig of ging trouwen, had om de een of andere feest en dan natuurlijk ook nog de feestdagen. Het eerste dat ik dan deed, was iedereen mijn rapport laten zien. Tot ergernis vaak van mijn moeder, die dan zei: Moet dat nou?

Maar ja, zo haalde ik in de loop der jaren wel heel wat op voor mijn spaarpot. Men kwam er gewoon niet onderuit, ik bleef net zo lang wachten totdat de portemonnee tevoorschijn werd gehaald. Het maakte mij niet uit of daar een stuiver, een dubbeltje of kwartje uitkwam. Het belangrijkste was, ik had mijn doel bereikt. Zo kon ik mijn wensen vervullen met eigen geld en daar ging het me zo jong al om: zelf doen, zelf verwezenlijken.
Was mijn rapport dan zo goed? Bovenaan stonden de achten en negens, verder naar onderen werd dat een vijf of een vier. Dus zo goed was het nu ook weer niet. De hoge cijfers waren voor vlijt en ijver, de lage cijfers voor taal en tekenen.

Terug naar wie ben ik!
In het programma Zielentaal – via www.radiomerlijn.nl – besprak ik het onderwerp: Is onze Ziel vrij? De Ziel is vrij, ook de mens is vrij, maar richt zijn of haar vrijheid soms op de verkeerde dingen. En als je je vrijheid op het verkeerde richt, zet je jezelf gevangen. Voorbeelden te over! Wanneer je je (vrijwillig) aanpast aan de situatie van dat moment, dan ben je altijd vrij. En wie wil er nu niet vrij zijn. Maar dat betekent ook dat je dan telkens een andere rol aanneemt. Zou je dat niet doen, dan verkramp je en ben je nog niet vrij.

Het is voor mij onmogelijk in woorden uit te drukken wie ik ben. Ik ga het ook niet proberen. In bijna alle situaties ben ik iemand anders. Ik handel in de ene situatie anders dan in de andere. Wat ik dan wil, zeg of ervaar zal dan ook vanzelfsprekend in de verschillende situaties anders zijn.
Zou ik kunnen beschrijven wie ik ben, dan leg ik mij vast in die woorden. Want alles dat je met woorden kunt beschrijven wordt een vast gegeven.
Daarom wil ik niet weten wie ik ben, dan kan ik degene zijn die ik op dat moment ben!

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Wil je weten wie je niet bent? Maak een afspraak voor een consult, zie voor de kosten bij consulten.