Ouders zijn slaven

Ouders, we hebben er allemaal mee te maken. Als kind, en als volwassene door zelf ouder te zijn. De vragen die men mij stelt gaan vaak over ouders of het ouderschap. Helaas krijg je bij de geboorte van je kind geen beschrijving mee hoe er mee om te gaan. En als kind idem dito. Ga er vanuit dat iedere ouder het op haar of zijn manier goed probeert te doen. Wanneer je dit voor ogen houdt, zal je denkwijze over hen misschien milder zijn.
Waarom is het zo moeilijk om elkaar te begrijpen? Dat is meestal door het verschil in leeftijd, een andere opvoeding en andere mogelijkheden door de tijd waarin men leeft. Hierdoor ontstaan andere denkwijzen, maar ook door iets heel anders dat wellicht nog meer invloed heeft. Als kind denk je dat beide ouders jou onvoorwaardelijke liefde dienen te geven. Hoe je ook bent qua karakter, qua gedrag. Je bent immers voor beide ouders gekomen!

Soms wordt er zo gedacht: ‘Jullie (de ouders dus) wilden me hebben, dus dan moet je ook maar voor mij zorgen.’ Wanneer je zo denkt, moet ik je teleurstellen: je bent voor jezelf gekomen! Oh, denk je nu wellicht – ik vul het maar even voor je in – als ik voor mezelf kwam dan moeten ze er zeker voor me zijn.
Deze denkwijze maakt je ouders tot jouw slaven. Slavernij maakt machteloos, maakt de mens onwaardig. Wanneer iemand zich onwaardig of machteloos voelt, wordt men of heel gauw boos of onderdanig. De slavernij is niet voor niets rond 1860 afgeschaft. Het veroorzaakt dat men zichzelf niet kan zijn omdat een ander macht over je heeft.

Waarom krijgt men kinderen?

Je bent dus voor jezelf gekomen, anders was je echt niet naar de aarde gekomen. Zo’n pretje is het niet om op aarde te leven. Je hebt last van de zwaartekracht, je moet eten en drinken om gezond te blijven. En als volwassene ook nog proberen jezelf in leven te houden door geld te verdienen. (Geloof me, deze ontberingen zou je nooit puur voor je ouders hebben ondergaan.)
Voorwaar geen makkelijke taak: Leven en gelukkig zijn! Dus dat schuiven we dan maar door naar de ouders. Maar die zijn ook voor zichzelf gekomen! Je begrijpt, daar moeten problemen van komen.

Waarom krijgen mensen dan kinderen? Ouders gaven jou de gelegenheid om jouw wens te vervullen. Je wens om geboren te worden. Gelukkig voor jou speelt hierbij de oerdrift een grote rol, anders had jouw wens sowieso niet vervuld kunnen worden. Maar waarom dan bij deze ouders? Tja, daar heb je een heel leven voor om achter te komen. Weet in ieder geval dat het jouw keuze is en dat jij het belangrijk vond.

De wet van het ouderschap

Er is nog een belangrijke reden waarom het niet botert tussen een ouder en een kind. Het kind denkt, dat het voor beide ouders is gekomen. Nu heb je wel een man en een vrouw nodig om geboren te worden, maar je hebt ze niet allebei nodig om je leven te leven.
In de meeste situaties zie ik dat een kind slechts voor één ouder is gekomen. Of voor de moeder of voor de vader. Aangezien een mens gevoel heeft, voelt die ene (buitengesloten) ouder dat al vaak vanaf de geboorte van het kind. Zonder dat hij of zij weet waarom voelt één van de ouders geen klik met de baby. En dat zou toch moeten, dat is de ‘wet’ van het ouderschap.
Er ontstaat een schuldgevoel waar men niets mee kan. Daaruit vloeit voort dat of de touwtjes te strak worden aangetrokken of juist losgelaten. Met andere woorden: Men wordt of te streng of men laat de opvoeding graag aan de andere ouder over. Waardoor het kind ervaart: mijn moeder of mijn vader was er nooit echt voor mij.

Ik doe het beter

Sommige mensen nemen zich voor – als ze zelf ouder zijn – het beter te doen dan zij hebben ervaren. Maar komen dezelfde problemen tegen als hun ouders: andere leeftijd, andere tijd, andere mogelijkheden. En dan haal ik nog niet eens het karakter en de missie van de kinderen er bij. Je begrijpt dat het een eindeloze kringloop van generatie op generatie is.

Hoe los je de problemen rond het ouderschap op?

Heel eenvoudig: door te beseffen dat je dit leven hebt gekozen om hier te zijn met deze ouders. En met de mensen die je op je levenspad tegenkomt. Waarom? Dat is nu juist het avontuur van het leven, daar achter proberen te komen. Helemaal kom je, denk ik, het nooit te weten.
Besef dat je bent gekomen om een gelukkig leven te leiden. Gelukkig kun je niet worden, niet door anderen of door omstandigheden. Gelukkig kun je alleen maar zijn. Dit kun je onder andere bereiken door jezelf te accepteren en het leven te accepteren dat je hebt uitgekozen om in te leven. Maakt een situatie je ongelukkig dan kun je als volwassene altijd eruit stappen.

Lieve groet,
Daisha

P.s. In deze radiouitzending van Daisha Live geef ik waardevolle tips over ouderschap.

[audio:http://www.rmuitzendinggemist.nl/downloads/vragenuur-daisha.mp3]