Waarom ben ik hier op aarde?

Al jong vroeg ik me af: Waarom ben ik hier op aarde? De ‘waarom-vragen’ van een peuter had ik als puber nog steeds niet afgeleerd. Zo vroeg ik me af: Waarom ben ik zo verlegen? Waarom houd ik niet van sporten? Waarom houd ik van andere spelletjes dan andere kinderen? Zo had ik nog wel dertig andere waarom-vragen.

Het heerlijke van ouder worden is dat je vanzelf op zulke vragen antwoord krijgt. Tenminste wanneer je naar het ‘waarom’ blijft speuren. Op een gegeven moment krijg je door de ervaringen het antwoord. Natuurlijk niet op alles, want de vraag ‘Wie ben ik?’ kan ik nog steeds niet beantwoorden. Elke keer heb ik weer een andere rol en dat bevalt me prima!

Laat ik met de eerste vraag beginnen: waarom ben ik hier op aarde? Ik ben van mening dat het in ieder geval is om me innerlijk te ontwikkelen. Mijn Ziel wil verder groeien, wanneer ik uit dit leven vertrek, wil ik er innerlijk rijker uitgaan dan toen ik kwam.

Hoe overstijg je jezelf?

Mezelf overstijgen dus. Maar hoe overstijg je jezelf? Door naar de gebeurtenissen in je leven te kijken, te doorgronden. Vooral de gebeurtenissen die vervelende herinneringen oproepen. En daarbij je af te vragen: Welk patroon ontdek ik in deze gebeurtenissen? Wat is elke keer de essentie? Welk beroep wordt er op me gedaan of doe ik op mezelf?

Je kunt al bij je kindzijn beginnen. Als kind van acht/negen jaar gaf ik les aan mijn jongere zusje. Later met tien/twaalf jaar kwamen daar mijn broertje en de kinderen uit de buurt bij.

Ik gaf mijn wijsheid – voor zover deze ontwikkeld was – door, al op heel jonge leeftijd. Ik ben geen onderwijzer geworden, maar elke keer kwam het in mijn leven terug dat ik kennis doorgaf, mensen begeleidde – terwijl het niet mijn beroep was. Rond mijn veertigste ben ik dat gaan beseffen en maakte ik er mijn beroep van en toen… toen kwam ik thuis in mezelf!

Bang voor mannen

Vanaf die tijd was het heel tegenstrijdig: ik bewonderde mannen maar ik kon niet met ze omgaan. Vooral mannen die een vlotte babbel hadden.Tot mijn pubertijd vocht ik met jongens. Wanneer een jongen iemand had gepest of getreiterd dan kregen ze met mij te maken. Als een furie was ik dan, ik moest winnen. Meestal geen enkel probleem. Door mijn gewicht konden ze, als ik boven op ze ging zitten, geen kant meer op. Ik eiste dat ze ‘genade’ naar de gepestte, getreiterde of naar mij riepen (ook goed, ik was de beroerdste niet), dan stopte ik pas.

Totdat ik de seks begon te ontdekken. Toen werden mannen, jongens nog op je vijftiende, een heel ander iets. Vanaf die tijd werd ik langzaamaan bang voor mannen. Seks was vroeger voor het huwelijk taboe. Mijn verlangen er naar was echter groot. Ik trouwde, alleen daardoor al, veel te vroeg. Op mijn negentiende sloot ik – nog steeds maagd – een huwelijk waar ik niet helemaal achter stond. Maar ja in die tijd moest je getrouwd zijn om samen te wonen en seks te hebben.

Een vlotte babbel

Vanaf die tijd was het heel tegenstrijdig: ik bewonderde mannen maar ik kon niet met ze omgaan. Vooral mannen die een vlotte babbel hadden. Ik liet me vaak ompraten, tegen mijn wil in. Zeker wat de seks betrof. Het vrouw-zijn was vanaf mijn vijftiende steeds belangrijker geworden. Ook het vroege moederschap droeg daar aan bij.

Op een dag besefte ik dat ik, door het verlangen naar seks, mijn mannelijke kant onderdrukte. Dit besef kwam in de periode dat ik van baarmoederkanker herstelde. Toen dit werd ontdekt, kreeg ik te horen dat ik nog maar drie maanden te leven had. De gynaecoloog, een man, vertelde dit zonder inleiding met vrij grove woorden. Wat was ik kwaad op hem. En toen begon mijn vechten opnieuw, ik zou hem bewijzen dat hij ongelijk had!

Maar ja, als volwassen vrouw van vierendertig kun je moeilijk boven op hem gaan zitten, knietjes in de bovenarmen, en eisen dat hij om genade schreeuwt. Hoe er met me in dit proces werd omgegaan hielp me om over de angst voor mannen heen te komen. Het opkomen voor mezelf en mezelf op de voorgrond zetten werden hierdoor weer ontwaakt. Ik wilde er per se gezond uitkomen. En dat betekende dat ik me vaak niets meer aantrok van wat de doktoren (mannen) tegen me zeiden.

In korte tijd was ik én over de bewondering naar mannen en tegen hen opzien heen. Ik kon ze zien hoe ze werkelijk waren en dat was niet anders, meer of minder, dan mijn nieuwe ik!

Wat is nodig om je in jezelf thuis te voelen?

Het antwoord op de vraag ‘Waarom ben ik zo verlegen?‘ kwam toen er artikelen en boeken verschenen over hooggevoeligheid. Ik herkende me daar in en ontdekte dat het geen verlegenheid is, maar hooggevoeligheid. Ik moet eerst aan de energie wennen die er op dat moment is om mezelf te kunnen zijn. En voelt de energie niet goed, dan blijf ik verlegen. Oh pardon, dan ben ik introvert. Tenminste zo lijkt het, het is in werkelijkheid op de achtergrond blijven.

Wat is nodig om jezelf te overstijgen? Wat is nodig om je in jezelf thuis te voelen? Een lange weg van ervaringen en daarbij elke keer je afvragen ‘waarom?’ en/of de essentie er van ontdekken. Soms doe je daar een heel leven over. Het is net een puzzel van 5.000 stukjes. Naarmate er meer stukjes zijn opgelost, krijg je meer inzicht in het plaatje van je zinvolle leven. Heerlijk hè, ouder worden.
Eén ding is zeker: ieders leven is hoe dan ook zinvol!

Lieve groet,

Daisha

P.s.: Luister ook eens naar het radioprogramma Zielentaal dat ik presenteer bij Radio Merlijn of de andere programma’s. Je kunt het via de website www.radiomerlijn.nl beluisteren. Live, iedere zondagavond 21.00 uur of de hele week via Uitzending gemist.