In ‘Als je het leven niet meer aan kunt…’ beschrijf ik wat er gebeurde toen ik het leven niet meer zag zitten. Dus mocht je het nog niet gelezen hebben, raad ik je aan dit eerst te lezen.

Bijna was het te laat, na vijf dagen kwam ik uit coma

Een psychiater kwam bij mijn bed, terwijl ik eigenlijk nog te zwak was om iets te beslissen. Hij raadde me aan om me op te laten nemen. Ik was een zombie geworden en het maakte me allemaal niet meer uit. Ik stemde toe en liet me ‘vrijwillig’ opnemen in de psychiatrische afdeling van het (oude) Gemeente Ziekenhuis in Arnhem. De opnametijd was minimaal drie maanden.

De eerste paar weken waren vreselijk 

De eerste avond wilde ik in mijn bed stappen, sloeg de deken opzij en daar lag allemaal kots. Een mede kamerbewoonster bleek boos op me te zijn en had in mijn bed gekotst. Aan de nachtzuster vroeg ik nieuwe lakens, maar die kreeg ik niet. Ik moest er zo maar instappen. Morgen zou ik nieuwe lakens krijgen. De eerste nacht sliep ik op het plastic omhulsel van het matras met slechts een deken over me.
In die drie maanden beleefde ik meer dan je wellicht in drie jaar kunt meemaken. Alleen daarover kan ik al een heel boek vullen. Toch even kort: Een vrouw werd opgenomen, helemaal doorgedraaid. Uit de gesprekken met haar bleek dat ze zover was gekomen door de geestelijke mishandeling door haar man. De man ging vreemd, wilde scheiden, maar daar moest je vroeger nog een reden voor hebben. Hij treiterde de vrouw net zo lang dat ze opgenomen moest worden.

Weer mannen in mijn leven

De vrouwenafdeling had totaal geen vertier, de mannenafdeling beschikte over een werkplaats. Als je even niet deed wat men van je eiste, werd je opgesloten in de isoleer. Vrouwen die kwaad op me waren, omdat ik na een maand allerlei privileges kreeg, deden de raarste dingen naar me. De verdrietige vrouwen die uitgeput bij me in bed kropen op zoek naar bescherming, naar liefde.
De mensen die ons begeleiden leken, behoudens een enkeling, meer op kampcommandanten uit de oorlog. Er werd continu gedreigd met de isoleercel. Er werd continu macht uitgeoefend, je werd tot zombie en nutteloos wezen gemaakt. Shocktherapie werd regelmatig toegepast, waardoor de eigenwaarde van deze vrouwen tot nihil reduceerde. Wat shocktherapie is? Lees dit verslag van een psycholoog: http://www.devrijecultureleruimte.nl/A-Shock-Therapie.html
Ik stop met te beschrijven wat ik daar meemaakte, het is teveel.

Verkracht

Waarom ik op een gegeven moment privileges kreeg? Eén keer per week moest ik bij de psychiater komen. Dan was er een gesprek van ongeveer een uur en dat was dan de begeleiding die je kreeg. De derde keer toen ik weer zo’n gesprek had, moest ik me uitkleden. De psychiater wilde me onderzoeken. Ik vond het raar, maar ja de werkwijze van een psychiater kende ik niet. Ik was er immers nooit eerder mee in aanraking geweest. De deur ging op slot en hij dwong me tot seksuele handelingen bij hem zelf en daarna verkrachtte hij me.
Toen hij mij weer terug liet gaan naar mijn kamer gaf hij mij de waarschuwing dat als ik hier ook maar iets over zou vertellen, ik niet geloofd zou worden. Hij had een goede reputatie en langdurig opgesloten worden in de isoleer en/of shocktherapie zou voor mij het gevolg zijn.
De week er na weer hetzelfde ‘ritueel’. Maar nu was ik er op bedacht. Ik bewaarde zijn sperma zonder dat hij dat merkte in mijn zakdoek. Een paar dagen hierna vroeg ik een gesprek met hem aan. Ongebruikelijk, want je mocht eigenlijk maar een keer per week. Maar goed het was hoge nood, dus werd het toegestaan.

Privileges

Het gesprek dat ik toen met hem had resulteerde in vele privileges. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de andere vrouwen. Zo werkte hij er aan mee dat de vrouwen op de werkplaats van de mannenafdeling hun dag mochten doorbrengen. Tot dan toe mochten de vrouwen alleen lezen of handwerken onder begeleiding. Je mocht geen schaar of naald hebben, want ja je weet maar nooit. Terwijl de mannen allerlei gereedschap hadden om mee te werken. Wat een grootse overwinning was dat. Dit was daar in de hele geschiedenis van de psychiatrie nog nooit voorgekomen. Kun je je voorstellen, de hele dag opgesloten zitten met vrouwen in een recreatiekamer zonder dat je ook maar iets mag doen? En dan nu een groot gedeelte van de dag naar de mannenafdeling! Onder begeleiding van de mannen mooie dingen mogen maken. Contact hebben met de mannen was al een feest en dan ook nog iets moois produceren. Ieders eigenwaarde werd hierdoor helemaal opgekrikt.

Mijn woord is wet geworden

Wat ik ook mocht: onder begeleiding naar buiten, de frisse lucht in. De isoleer is nooit meer mee gedreigd. Een paar keer heb ik daarna kunnen voorkomen dat andere vrouwen onterecht in de isoleer kwamen. Mijn woord was op de afdeling min of meer wet geworden.
Door de veranderde situatie, het strijden voor het recht van mijzelf en de andere vrouwen, kwam ik weer tot leven. Ik kwam tot de conclusie dat ik het leven dat ik had niet meer wilde. In plaats van niet meer te willen leven.

Vechten als een leeuwin

Doordat ik uit mijn eigen thuissituatie was geplaatst, kon ik deze beter overzien. Tijdens dit verblijf kreeg ik een telefoontje dat mijn man in ons huis samenwoonde met een ander. Dat hij niet meer naar de kinderen omkeek, deze waren nu bij mijn ouders.
Ik werd een leeuwin, ging naar huis en vocht voor het behoud van mijn kinderen. Diezelfde dag heb ik mijn man het huis uitgezet. Hij ontkende alles, maar ik vond damesondergoed dat niet van mij was. Mijn kwaadheid en strijdbaarheid brachten mij weer helemaal tot leven!

Nog steeds niets veranderd

Helaas merk ik door de verhalen, die ik krijg te horen tijdens consulten dat nu na veertig jaar, nog weinig veranderd is in de psychiatrie. Nog steeds worden 15.000 keer per jaar patiënten in de onmenselijke isoleercel geplaatst. Geen land ter wereld sluit zoveel mensen op in een isoleercel als Nederland. Je bent al getraumatiseerd als je in de psychiatrie terecht komt, door de isoleer en/of shocktherapie wordt je voor de rest van je leven volkomen getraumatiseerd.

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl en ik beantwoord het in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’ te beluisteren bij Radio Merlijn !

Lieve groet,
Daisha

Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.