Ik weet zeker, dat ieder mens op deze aarde ooit met verdriet te maken heeft gehad. Verdriet dat zo intens kan zijn, dat je er niet mee weet te leven. Vaak wordt gezegd dat je je na enige tijd er overheen moet zetten. En er zijn diverse therapeuten en therapieën die je daarbij kunnen helpen. Maar deze therapieën kunnen alleen maar helpen als je er zelf aan toe bent. En soms is verdriet zodanig dat je niet meer kunt openstaan voor hulp van buitenaf.

MIshandeld, verkracht, verguisd

Op mijn 24^ste deed ik een zelfmoordpoging, die me bijna was gelukt. Ik werd, zoals men zou zeggen, te vroeg gevonden. Ik had de dag zo gepland dat ik zeker wist dat het me zou lukken. Die dag zou ik de hele dag alleen thuis zijn. En als ik dan zou worden gevonden, zou ik allang naar de andere wereld zijn vertrokken. Ik had er echter niet op gerekend dat God (of mijn Ziel) vond dat het mijn tijd nog niet was. Mijn man was zijn aktetas vergeten en kwam na een uur al weer thuis. Vond mij, bestelde een ambulance, en men kon nog op het nippertje mijn maag leegpompen. Ik heb een week in coma gelegen, op het randje van de dood balancerend.

Waarom ik die poging deed? Dat had zoveel redenen. Geloof me elke poging die men doet is altijd omdat er diverse redenen zijn, nooit één. In ieder geval was mijn verdriet dat ik had groot, gecompliceerd en ik wilde niet meer DAT leven. Gelukkig had ik na enige tijd de kracht om inderdaad het leven zodanig te veranderen dat het nooit meer dát leven is geworden.

Ik liet me opnemen in een psychiatrische kliniek. En ontdekte, juist door de vele misstanden die in de kliniek waren en hoe men met mij en de andere patiënten omging, dat ik een speciale taak had in dit leven. Je zou denken dat door wat daar in die drie maanden gebeurde, mij helemaal zou breken. Dat deed het ook even, maar op een gegeven moment werd ik zo kwaad, dat dat mijn redding was. Door de mishandeling die ik onderging, zowel geestelijk als lichamelijk, verkracht te worden door de psychiater die mij zogenaamd hielp, door de wantoestanden bij de andere patiënten, dit alles bracht mij tot inzicht dat ik nog heel wat te doen had in deze wereld. En hebben we dat niet allemaal?

Een hart kan echt gebroken zijn

Een verdriet kan zo groot zijn, dat je niet meer weet hoe je leven moet. Zo groot, dat je geen uitweg meer weet. Niemand kan je daarbij helpen. Soms ook niet door opname in een psychiatrische kliniek. Soms ook niet door de liefde van je dierbaren om je heen. Ook niet doordat religieuzen hel en verdoemenis over je uitspreken.

Mijn schoonmoeder stierf op 18 april 1990, mijn man (haar zoon) stierf 11 februari 1993. Drie jaar later, hij was 55 jaar. Je denkt nu misschien, wat heeft dat met het overlijden van zijn moeder te maken? Pal na haar overlijden kreeg Ferdi, mijn toenmalige echtgenoot, problemen met zijn hart. Kort daarna zijn eerste hartinfarct, er zouden nog velen volgen.

Waren ze zo verknocht aan elkaar? Ja en nee, zijn hele leven dacht Ferdi dat hij geen band met zijn moeder had. En zo gedroeg hij zich ook vaak naar haar, totdat ze overleden was… Hij had spijt dat hij nooit met haar in gesprek was gegaan. Dat hij over de dingen die hij haar verweet, nooit had gesproken. Dat hij haar nooit de vragen had gesteld, waarvan hij van haar de antwoorden had willen weten. Waarom ze zo had gedaan in zijn jeugd, of ze wel ooit van hem had gehouden, enz.
Zijn hart was gebroken omdat hij besefte dat het te laat was om nog in het reine te komen met zijn moeder. Mocht je ook ooit in zo’n situatie zijn, wacht niet totdat de persoon is overleden. Gebruik je moed om met iedereen in het reine te zijn. Je weet immers nooit wanneer jezelf of de ander gaat overlijden.

Verdriet kan heel intens zijn

Mijn moeder en haar oudste broer hadden een hele speciale band. Van kind af aan waren ze zielsverwanten. Toen mijn moeder op 16 november 1998 stierf, stierf haar broer ruim een maand later. Er waren geen tekenen dat hij ook zou sterven, hij was niet ziek of zo. Hij overleed in zijn slaap, nog geen zes weken na het overlijden van mijn moeder. Hoe vaak hoor je niet dat mensen die heel lang bij elkaar zijn geweest kort na elkaar sterven?!

Een vrouw was doodongelukkig in haar huwelijk. Jaar in, jaar uit, probeerde ze dit op te lossen, maar ze wist niet hoe. Op een gegeven moment ging ze van haar man scheiden en wenste hem een fijne nieuwe vriendin toe. Dat gebeurde ook, een half jaar na hun scheiding had hij weer een relatie. Een fijne relatie. Toen ze hun geluk zag, ging ze aan zichzelf twijfelen. Waarom had ik dit niet met hem, vroeg ze zich af. En deze gedachte ging een eigen leven leiden in haar. Verwijten naar zichzelf, ze liet zich opnemen in een psychiatrische inrichting. Helaas, niets hielp, wie haar ook onder de vleugels nam, haar zelfverwijten werden alleen maar groter. Op een gegeven moment vonden ze haar doodgevroren onder een boom.

Anders denken misschien?

Wanneer het denken van de mens de oorzaak zou zijn van het blijven hangen in verdriet, zoals vaak wordt beweerd, dan zou het bij dieren dus anders zijn. Immers die denken niet. Toch is dat niet het geval. Mijn eerste twee schapen waren Barbados Black Bellys. De liefste schapen die er zijn. Ik had er dan ook een zeer speciale band mee. Zeker met Sprinter en Hinde, hele goede moeders. Sprinter heeft zelfs een paar jaar vier lammetjes per geboorte gekregen. Die ze zo goed verzorgde dat ze er zelf bijna onder doorging. Gelukkig kon ik haar elke keer weer naar een actief leven terugbrengen.

Hinde had nog geen enkel jaar een lammetje gehad. Ze hielp Sprinter door met de lammetjes van Sprinter, als zij moe was, te gaan spelen. Fantastisch deed ze dat, ze had er ook veel plezier in. Een echte nanny, zo had ze toch een beetje haar eigen kindjes.
Eindelijk bleek ook Hinde zwanger te zijn. Wat was ze trots, je zag het aan haar. Vol verwachting keek ze uit naar de geboorte. Helaas, toen ze bijna zover was dat ze zou bevallen, ging het mis. Op een morgen vond ik haar bij het lammetje dat dood in de wei lag. Ze probeerde haar kindje tot leven te likken, maar het was echt dood.

Op een gegeven moment besefte Hinde dat en begon te ‘huilen’. Een intens verdrietig geluid dat door ieders merg en been ging. Ik dacht dat het zou helpen om haar kindje te begraven, zodat ze het niet meer zou zien. Maar niets hielp, wekenlang huilen en niet meer willen eten. Telkens liggend op de plek waar haar kindje voor het laatst had gelegen. De geweldig lieve zorgzame Hinde stierf op die plek, vijf jaar oud. De dierenarts had al die tijd geprobeerd haar er boven op te helpen. Mijn troosten, niets hielp, ze kon niet meer verder leven.

Weet je dat ik dat beeld nooit meer uit mijn geheugen gewist kan krijgen. En dat terwijl ik dit schrijf weer de tranen over mijn wangen biggelen. Sprinter was ontroostbaar, zij en Hinde waren zusjes en altijd bij elkaar geweest. Maar ja, Sprinter was de leider van de inmiddels vele schapen die ik had. Op een gegeven moment nam ze de leiding weer op zich en werd gelukkig zo oud als een schaap kan worden.

Dieren hechten aan elkaar

8 januari 2014 overleed onze poes Sandra, wel bekend bij de mensen die hier regelmatig komen. Ze is twintig jaar oud geworden, een mooie leeftijd. Wij waren zo aan elkaar gehecht, dat ze alles deed om maar te blijven leven. Maar haar lichaam gaf het echt op, het was geen leven meer voor haar. Ze sliep in de kattenbak om maar niets te bevuilen, om maar niet tot last te zijn.
Ik had haar, twee jaar oud, uit het asiel gehaald. Ze was mishandeld en had diverse littekens. De eerste paar weken verborg ze zich als er iemand anders in de ruimte kwam. Alleen ik mocht haar zien en voeden, zo was ons begin. Door haar in haar eigen tempo te laten wennen aan dat het leven ook goed kan zijn, kwam ze uit haar angst. Daar was dan ook na een paar jaar niets meer van te merken.

Tommy kwam bij ons toen hij vier jaar was. Hij was uit een auto gezet, midden in de koude winter van 2006. Min twintig graden was het toen. Zijn ontmoeting met Sandra was in eerste instantie niet zo’n succes. Hij moest ook wennen dat Sandra de eerste in rang was. En Sandra was niet zo gelukkig met Tommy, ze hield totaal niet van honden. Om het verhaal kort te houden: na ongeveer een jaar waren ze de dikste vrienden. En dat is altijd zo gebleven. Ze lagen bij elkaar en konden niet meer zonder elkaar.

Toen Sandra ziek werd, zorgde Tommy op zijn manier voor haar. Als ze het koud had, verwarmde hij haar. Hij bleef bij haar, maar snapte er iets van. De altijd levendige Sandra gaf geen reactie meer. Haar dood had een grote impact op Tommy. Hij at niet meer, ook al voerden we hem de lekkerste dingen. Gaandeweg zag je hem achteruit gaan. De levendige Tommy werd steeds stiller, zieker, ook al kon de dierenarts niets vinden.
Totdat Lizzy maart 2014, de kleine dreumes van drie maanden oud, bij ons kwam. Eerst wilde hij niets van haar weten. Maar deze kleine intelligente puppy wist hem, door haar aanhankelijkheid, op een gegeven moment te vertederen. Vanaf die dag knapte Tommy weer beetje bij beetje op. Nu zijn ze onafscheidelijk van elkaar.

Een bijzondere taak in je leven

Intens, heel intens verdriet kun je soms niet overstijgen door je denken te veranderen. De enige uitweg die je nog ziet is dat je niet meer wilt leven. Ik hoop, mocht je zo iemand tegenkomen – of tegengekomen zijn – dat je dat kunt respecteren. De één kiest daarom bewust voor euthanasie, de ander door een zelfmoordpoging te doen, weer een ander door onverwachts te sterven.

Geloof me, wanneer de Ziel er aan toe is om te sterven, dan lukt het ook. Wanneer de Ziel er nog niet aan toe is om te sterven, dan lukt het niet om toestemming te krijgen voor euthanasie. Dan lukt de zelfmoordpoging niet, dan zal je de plotselinge hartstilstand overleven. Weet dan, dat er voor jou een bijzondere taak ligt te wachten. NIet alleen voor jou, maar ook voor de mensen om je heen!

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Heb je vragen of wil je iets vertellen betreffende dit onderwerp, stuur dit dan naar daisha@radiomerlijn.nl Graag met vermelding van de voornaam en de geboortedatum van de persoon of personen waar het over gaat. Omwille van de privacy, vermeld ik deze gegevens nooit in het programma. Behalve als je er bij zegt dat je daar geen bezwaar tegen hebt, Ik beantwoord je vraag in het programma ‘Zielsverwanten’.