Sterke persoonlijkheid

Je wordt gezien als iemand die zichzelf redt en de oplossingen voor problemen zelf kan bedenken. Zo heb je je altijd laten zien aan anderen, een sterke persoonlijkheid. Je staat klaar voor iedereen. Zelf heb je geen hulp nodig, daar ben je te trots en te eigenwijs voor.
Op een gegeven moment is het dan heel moeilijk, ja zelfs onmogelijk, om toe te geven dat je zwakke momenten hebt. Ergo dat je het leven zelfs niet meer ziet zitten. Zo’n zwak moment gaat meestal wel over, maar op een gegeven moment wordt het je toch te zwaar. Je laat dat aan niemand merken en men ziet het ook niet aan je. Hele kleine subtiele signalen geef je af, niet genoeg om anderen te alarmeren.

Ik kan het niet meer aan

Op een gegeven moment kom je op een punt dat je het leven niet meer aan kunt. Waarom? Daar zijn vele verschillende redenen voor.
Bij mij was het een opeenstapeling van factoren, waardoor ik geen uitweg meer zag: Een postnatale depressie. Een man die vreemd ging. Zogenaamde adviezen die ik kreeg wat betreft de opvoeding van mijn kinderen, die bij mij overkwamen als verwijten. Financiële problemen, terwijl mijn man allerlei dure dingen voor zichzelf bleef kopen. Seksuele en geestelijke mishandeling, Liefde die ik voelde voor een ander, ik was getrouwd en wilde er daarom niet aan toegeven. Mijn kinderen die met hun geboorte een hersenbeschadiging hadden opgelopen, wat ik mezelf verweet. De verwijten die ik kreeg als ik een tipje van de sluier van mijn problemen oplichtte bij anderen. Ik moest dankbaar zijn voor zo’n lieve man en wat ik allemaal had. Maar wat ik had was alleen maar ellende. Elke dag alleen de zorg voor de kinderen, waar ik vaak geen raad mee wist. Elke dag verwijten van mijn man dat ik geen goede moeder was. Elke dag elke cent omdraaien, terwijl op de helft van de maand alles al op was. Vanaf mijn 21ste tot en met 23ste was mijn situatie zo.

Ondraaglijk

Toch gaf ik niet toe dat ik het niet meer aankon. Tenminste niet aan buitenstaanders. Van binnen voelde ik: zo wil ik niet verder. De wereld is beter af zonder mij. Mijn kinderen krijgen wel weer een lieve moeder, mijn partner een lieve man of vrouw. Ik geef de moed op, ik kan niet meer. Geestelijk doodmoe van de omstandigheden waar in ik leefde. Een ondraaglijke situatie, geen uitweg meer zien, totale ontreddering!

Voorbereiding

Op een gegeven moment besloot ik dat de enige uitweg zelfmoord plegen was. Ik ging me voorbereiden op de verlossing en ging manieren bedenken hoe ik definitief een einde aan mijn leven kon maken. De keren dat ik heel subtiel om hulp vroeg, kreeg ik alleen nog maar meer verwijten en afwijzing. Ik wist het zeker: ik wilde niet meer leven, terug naar het Licht, terug naar Vrede!

Een innerlijke kracht dreef mij

Het werd een innerlijke drijfveer, een ziekte. ’s Nachts stond ik bij het spoor en zag een trein aankomen, een goederentrein. Meerdere keren heb ik daar gestaan. Ik wilde me er voor gooien, maar dacht dan: en als er nu alleen een been of arm wordt afgerukt, dan moet ik als invalide door het leven. Ik wil niet afhankelijk zijn, van niemand!
Ik woonde driehoog en van het balkon afspringen leek voor mij toen dé oplossing. Ik stond daar, weer midden in de nacht – want de avonden en nachten zijn het ergste – en ik dacht: Als mijn kleine kinderen of anderen me dan morgen zien, daar dood liggend, dat wil ik ze niet aandoen.

Medicijnen

Zo heb ik vele malen een poging ondernomen, maar elke keer zag ik een bezwaar. Voor de reuma die ik heb, had ik het medicijn Prednison. Nu weet ik dat de bijwerking hiervan depressiviteit is, toen niet. Op een gegeven moment besloot ik: ik ga de pillen opsparen en dan neem ik een overdosis, dat moet lukken. Het lukte me weer niet, ik werd na enkele uren wakker. Verdrietig dat ik nog steeds leefde. Weer ging ik sparen, nu meer…

Mijn mooiste nachtpon

Op een dag had ik het goed voorbereid. Mijn man moest de hele dag weg voor een vergadering. De kinderen waren naar het Kleuterdagverblijf. Er kwam niemand en ik had gezegd dat ik een dagje op pad ging.
Ik wilde een brief schrijven als afscheid, maar de tranen liepen me over de wangen. Ik wist niet wat te schrijven. Dus besloot ik om het niet te doen. Wat moest ik schrijven? Dat ik me een slechte moeder voelde? Dat ik niet aan de perverse wensen van mijn man kon voldoen? Dat niemand echt wist hoe ik was? Niet zo sterk als iedereen me zag, maar zwakker dan wie dan ook?
Ik deed mijn mooiste nachtpon aan. Nam de vele pillen in, kotste ze bijna weer uit, maar hield koppig vol: het zou me deze keer lukken! En ging op bed liggen…

In coma

Ik werd wakker, verbaasd en met spijt: weer was het niet gelukt. Zag toen pas waar ik was, in een vreemde kamer, helemaal alleen. Toen de zuster kwam, vertelde deze wat er was gebeurt.
Mijn man was zijn tas vergeten, zag mij op bed liggen en kreeg me niet meer wakker. Zag het lege flesje pillen en belde de dokter. De ambulance bracht mij naar het ziekenhuis, waar ik vijf dagen later wakker werd. Vijf dagen in coma, balancerend op de rand van de dood.
Mijn Ziel had me niet laten gaan. Het contact met mijn Ziel is in de veertig jaar daarna gelukkig nimmer meer afgesloten geweest.

Wordt vervolgd…

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl en ik beantwoord het in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’ te beluisteren bij Radio Merlijn !

Lieve groet,
Daisha

Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.