5 mei vieren we Bevrijdingsdag, 8 mei Moederdag, 10 mei vier ik de verjaardag van mijn moeder. 15 mei is het Pinksteren en de sterfdag van mijn zus. Weet je dat alle vier de data te maken hebben met wat ik nu ga vertellen.

Hoe zou het zijn…

Op 10 mei 1922 is mijn moeder geboren. Ze leeft niet meer, ze is op 16 november 1998 overleden. Ik had een fijne relatie met mijn moeder, daardoor had ik er vrede mee dat ze stierf. Het was tijd dat ze ging, ze was helemaal op. Tussen ons was alles besproken, alles gezegd wat we wilden zeggen tegen elkaar. Haar overlijden heb ik als fijn ervaren, gelukkig geen lijden meer voor haar.

Hoe zou het zijn wanneer jouw moeder gaat? Of je partner of een kind van je? Zou je dan ook zo’n gevoel hebben van: fijn dat hij of zij gaat? Heb je er wel eens bij stilgestaan dat dat elke dag kan gebeuren. Door een plotselinge hartstilstand, een ongeluk of erger: door zelfdoding? Hoe zou het voor je zijn wanneer je nooit meer iets kunt zeggen tegen diegene waarmee je leeft?
Wanneer we horen dat iemand gestorven is die ver van ons afstaat, hebben we daar meestal geen moeite mee. We wensen de nabestaanden sterkte in deze droevige dagen en kunnen misschien wat verdriet met hen meevoelen, maar niet meer dan dat.

Hoe heftig is je leven?

Weet je dat het voor iedereen plotseling de laatste dag kan zijn? In het Oosten zeggen ze: wanneer de mens zijn voorgenomen voetstappen heeft afgelegd, dan gaat hij of zij. En dat kan van de ene dag op de andere zijn.

Zo ook mijn zus Marianne. Ze stierf in drie dagen tijd op 1^e Pinksterdag 15 mei 2005, 51 jaar jong, terwijl ze op een longtransplantatie aan het wachten was. Ook tussen haar en mij was niets blijven liggen. Met nog slechts 18% longcapaciteit, en nog steeds geen vooruitzicht wanneer er een geschikte long beschikbaar zou zijn, vond ik het fijn dat ze uit haar lijden werd verlost.

Elke dag kan ook jouw laatste zijn. Je zult dan blij zijn dat je van dit aardse leven weg kunt naar het licht. Maar wat nu als er nog problemen tussen jou en een ander bestaan? Wat je nu laat liggen zal in een volgend leven een vervolg krijgen. Natuurlijk kun je zoiets hebben van: dat zien we dan wel weer. Maar dan heb je het vooruitzicht dat het in het volgende leven des te heftiger tussen jou en de ander zal zijn.
Of kan het zijn dat het daarom nu – in dit leven – zo heftig is tussen jullie, omdat jullie in een vorig leven niet alles hebben opgelost? Of wellicht heb je de ander toen de rug toegekeerd, omdat je dacht daar wil ik niets meer mee te maken hebben? Tja, dan zal het in dit leven behoorlijk heftig zijn tussen jullie.

Verdriet en onmacht

Toen ik jong was zijn er twee neefjes van mij jong gestorven, ik was acht jaar oud. Het drong toen nog niet zo tot me door. Wel het overlijden van mijn Opa, toen ik 13 was. Mijn moeder was net een paar maanden zwanger van mijn jongste zusje. Mijn moeder en mijn Opa hadden een intense en zeer speciale band.

Het verdriet van mijn moeder om haar vaders plotselinge dood was groot. Het ergste vond ik dat dat ik haar niet kon troosten. Ik kon haar alleen maar verdrietig laten zijn. Mijn Opa – geboren 19 juli 1897 en overleden op 14 maart 1961, slechts 63 jaar oud –  en mijn moeder botsten nog wel eens met elkaar. Zo ook net een paar dagen voor zijn dood. Mijn moeder had ontzettend veel spijt van haar gedrag naar hem en deed er tijden over om hier overheen te komen. Het is haar nooit echt gelukt om het schuldgevoel naar haar vader kwijt te raken.

Door mijn moeders verdriet en onmacht heb ik me voorgenomen dat ik nooit iets wil laten ‘liggen’ tussen mij en iemand anders. Welke dierbaren er daarna zijn gestorven of uit mijn leven zijn weggegaan, ik heb nimmer een schuldgevoel gehad. Elke keer was het een gevoel van vrede en blijheid voor degene die overleed of wegging.

Vrede en blijheid!

Zou je dat ook willen bereiken? Zo’n heerlijk vredig gevoel dat alles goed is, ook als de ander niet meer in je leven is? Kinderen bijvoorbeeld die je niet meer willen zien? Een partner die met een ander verder gaat? Een dierbare die plotseling overlijdt?
Zou je te allen tijde met jezelf en anderen in vrede willen leven? Nooit meer oorlog met jezelf, nooit meer met de mensen om je heen? Wanneer je dat zou bereiken, bereik je in je eentje de vrede voor zo’n achthonderd mensen en draag je groots bij aan de wereldvrede.

Hoe dan? En waarom achthonderd mensen? Wetenschappers hebben uitgerekend dat we tijdens ons leven met minimaal tachtig mensen regelmatig en intensief contact hebben. Doordat je in vrede leeft met deze mensen, liefst natuurlijk meer, heeft dat effect op tien mensen in hun eigen kring. Vandaar voor achthonderd mensen vrede!

Zouden we dat met z’n allen doen, ja ik droom misschien nu, dan kunnen we meer dan miljoenen mensen bereiken! En die kring breidt zich natuurlijk nog verder uit, zie het sneeuwbaleffect!
Daarom weet ik dat als we er vandaag mee beginnen er over honderd jaar bijna nergens meer oorlog is. Alle mensen die alles hebben opgelost met anderen komen dan weer terug en zetten de vrede voort!

Tips om te beginnen

Doe je mee? Ja? Je hoeft er niet veel voor te doen. Dit is het enige:

• nooit meer jaloers zijn op iemand. Doordat je weet dat wat je ziet slechts een klein gedeelte van hun werkelijke leven is. Zou je alles zien dan weet ik zeker dat je niet in hun schoenen zou willen staan.
• mensen kwetsen je niet of doen je geen pijn. Hoor de woorden in plaats van te reageren. Je kunt dan namelijk achter hun woorden ontdekken dat jij de trigger bent die hun eigen pijn laat voelen. En die pijn willen ze – omdat ze jou liefhebben – graag met je delen. Immers gedeelde smart is halve smart.
• de ander kijkt met andere ogen en hoort met andere oren dan jijzelf. Daarom heet hij of zij ook de ander. Dat betekent dat je met elkaar zelden hetzelfde ervaart. Wanneer je dat weet hoef je nooit meer gelijk te willen hebben. Het is ook onmogelijk, want wat is nu dé werkelijkheid?
• blijf nimmer in een situatie, tenminste niet lang, waar in je niet gelukkig bent. Niet voor het geld, niet voor de zekerheid, nergens voor. Dan nog liever in armoede of in een moeilijke situatie komen dan je eigenwaarde opgeven! Hier in Nederland ontbreekt het bij geen mens aan de basisbehoeften, dan maar naar de Voedselbank.
• vraag hulp als je er niet meer uitkomt. Dan geef je de ander de kans om een goede daad te doen. Uiteindelijk heb je dan een win-win situatie: de ander bouwt goede karma op en jij bent uit je probleem.
• je eigen Ik is belangrijk, maar als je in oorlog of ontevreden bent dan is het niet je ik maar je ego.
• verbind je met je Ziel, met God, met Moeder Maria, met Allah, met Boeddha. In ieder geval heb vertrouwen in iets dat Groter en Grootser is dan jij, dan weet je zeker dat altijd alles weer goed komt.

Het leven is veel te kort om je zorgen te maken. Zorgen zijn er doordat het denken er mee bezig blijft. Ga je in de overgave, geef je het de tijd, dan ondervind je dat altijd alles weer oplost.

Lieve groet,
Daisha

P.s.: 

Mocht je vragen hebben over dit onderwerp, stuur deze dan naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord ze in het programma ‘Zielentaal’ dat ik elke zondagavond om 21.00 uur presenteer via internetzender Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl Je kunt het nog de hele week bij ‘Uitzending Gemist’ terugluisteren.

Wil je een uitgebreid persoonlijk of zakelijk advies? Kijk dan bij consulten naar de mogelijkheden en de tarieven. En bel naar 0575-502264 om een afspraak te maken.