Het is al weer jaren geleden dat een goede vriend me meenam naar zijn moeder. We waren nog maar net op visite toen zijn moeder hem even apart nam. Hij kwam daarna totaal overstuur naar me toe. Ze had hem verteld dat ze zo niet meer verder wilde leven. Het oud worden vond ze maar niets en al helemaal niet als ze dement zou worden. De eerste tekenen van dementie waren er al. Bovendien was er kanker geconstateerd. Daar kon ze aan geopereerd worden, maar men wist niet of ze dan vrij zou zijn van uitzaaiingen.

Mijn vriend woont ver weg, in het buitenland. Zijn broer – haar zoon – was een half jaar daarvoor op een gewelddadige manier gestorven. Daar had ze nog steeds veel verdriet van.
Ze had alles al geregeld, de dag daarna zou het gebeuren: euthanasie. Ze wilde heel graag dat mijn vriend daarbij zou zijn. Wat mijn vriend ook zei het lukte hem niet om het uit haar hoofd te praten. Ze had alles al geregeld en zo moest het gebeuren.

De dag van haar leven!

Het was de eerste keer dat ik zijn moeder zag. Een pittige dame die wist wat ze wilde. Nog heel actief, dat bleek wel toen we ’s middags in de duinen gingen wandelen. Wat ik toen al lang niet meer lichamelijk kon, kon zij nog wel. Ze woonde in Zandvoort en wilde heel graag nog een keer de zee zien. Er stond echter een sterke wind en door mijn longproblemen kon ik nauwelijks tegen de duinen oplopen, mijn adem werd me benomen. Voor de moeder was het geen probleem, zij was als eerste boven. Heel triomfantelijk stond ze daar, blij dat ze van me had gewonnen.

Het was een ontzettend gezellige dag. De moeder kletste volop en had de dag van haar leven. Ik dacht dat dit haar op andere gedachten zou brengen, maar nee hoor. Ze was vast besloten en was blij dat haar laatste dag zo was geweest. De volgende dag overleed ze.

Nog één keer…

Mijn moeder was een sterke vrouw, zowel geestelijk als lichamelijk. Haar pijngrens was  groot. Gelukkig maar, want ze heeft vele ziekten gekend. Darmkanker, borstkanker, nieuwe hartkleppen, COPD, reuma en vele keren op sterven gelegen. Ze kwam er elke keer weer bovenop, tot de laatste keer.
Ze hield ontzettend veel van wandelen. Vroeger kon ze, samen met mijn vader, uren wandelen. Op een gegeven moment kon ze echter alleen nog maar in de rolstoel ergens komen. Dat vond ze vreselijk, haar trots was rechtop lopen hoeveel moeite en pijn dat haar ook kostte.

We zagen dat het zo niet langer meer kon duren. En ik vroeg haar: ‘Wat zou je nog het liefste willen?’ ’Ik wil heel graag nog één keer naar Kevelaer.’ was het antwoord. Het plaatsje waar we vanaf de jaren vijftig vele keren op pelgrimage zijn geweest.
Ik huurde een rolstoel en ging met haar op stap. We gingen een doordeweekse dag, omdat het dan daar niet zo druk is. Mijn moeder helemaal happy, want ze schaamde zich dat ze niet meer kon lopen. Gelukkig, want ze kon soms heel eigenwijs zijn, liet ze zich door mij overal naar toe rijden. In Kevelaer is heel wat te zien. Niet alleen het mooie Mariakapelletje en diverse kerken, maar ook de prachtige wandeling langs alle staties.

Gebraden kip en friet

De hele dag kon ze wensen hoe die zou verlopen. Wat ze normaal nooit deed, namelijk haar wensen voorrang verlenen, deed ze nu gelukkig wel. Toen ik haar vroeg wat ze wilde eten, zei ze: ‘Gebraden kip met friet.’

Nu zijn er vele restaurants in Kevelaer, heel veel zelfs, maar niemand had gebraden kip. Ik ben toen vanaf Kevelaer naar de kleine plaatsjes er om heen gereden, maar ook daar hadden ze geen kip. Toen ik in Goch kwam ben ik gestopt om aan voorbijgangers te vragen waar ze gebraden kip hadden. Iemand kende een snackbar in een zijstraat waar ze dat verkochten. Mijn moeder gaf intussen aan dat het niet meer nodig was, maar ik ben net zo eigenwijs als mijn moeder. Na anderhalf uur zaten we in een snackbar en kon ze heerlijk genieten van de gebraden kip met friet.

Het was een geweldige dag voor haar. Eindelijk had ze een keer haar wensen voor laten gaan en niet gezegd: zeg jij het maar…

Het besluit

Een paar weken later lag ze op sterven. Tien dagen lang worstelde ze om te blijven leven. Ze kon al dagen niet meer praten, was vaak ver weg. Kwam dan weer bij, aangevend dat ze niet wilde gaan. Na tien dagen marteling gaf de dokter aan dat de ondragelijke pijnen niet langer konden duren en stelde voor om het te stoppen. Het was een ontzettend moeilijke beslissing. Je kon zien dat ze ons niet kon verlaten. Mijn broer was in het buitenland en kon niet zo gauw terugkomen, dat kon zelfs nog vier dagen duren. Moesten we daar op wachten? Wie er uiteindelijk besloten heeft, weten we nog niet. De dokter of wij zelf, maar gelukkig werd er besloten…

Laten we nooit een oordeel hebben over wat iemand besluit met zijn of haar leven te doen. Ook zelfs niet hoe iemand zijn of haar leven leidt (soms lijdt). Waarom niet? Omdat we niet in haar of zijn schoenen staan. We kunnen niet weten hoe het leven voor hen in werkelijkheid is. We kijken er vanaf de buitenkant naar. We kunnen het misschien invoelen, maar nimmer inleven!

Ik ben van mening dat je Ziel zo krachtig is, dat wanneer het nog niet de tijd is om te gaan, je Ziel alles in het werk zal stellen om euthanasie of zelfmoord te voorkomen. Wij mensen mogen niet oordelen over leven en dood. Onze innerlijke God, onze Ziel, beslist daar over.

Waarom nu het verhaal van deze twee moeders? Om een paar redenen:
Zondag 15 mei 2016 is het Pinksteren. De meeste mensen hebben dan twee dagen vrij. Het beloofd prachtig weer te worden, dus velen zullen er op uitgaan. Het Pinksterfeest is het feest van Licht en Eenheid. Bijna 2000 jaar geleden daalde, zoals men vertelt, de Heilige Geest over de mensen. Ofwel de mensen werden zo begeesterd, zo geïnspireerd, zo bezield dat ze allen elkaar konden verstaan (is hetzelfde als begrijpen). Misschien een goed idee voor de komende dagen om ook zo met elkaar om te gaan.

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!