Is het leven een illusie zoals vele wijze mensen zeggen? Dr Shankar zegt: ‘je leven is een illusie, en je ervaring van het leven bestaat dankzij een unieke trilling van licht en geluid.’
Ik weet zeker dat menigeen hierop reageert met: ‘Mijn leven is echt wel echt. De gebeurtenissen in mijn leven, en dat waren vaak geen leuke gebeurtenissen, zijn zeker wel werkelijk en geen illusie.’

Gebroken met ouders

Toch heeft dr. Shankar, en velen met hem, gelijk. Waarom? Omdat wij de illusie tot werkelijkheid maken. Ik heb daar vele voorbeelden van. Dit is zo’n voorbeeld:

Een vrouw, 56 jaar, vertelt me dat zij al jaren geleden heeft gebroken met haar ouders. Dit omdat ze het niet meer aan kon: de commentaren, het niet begrepen worden, etc. Daardoor heeft ze zich nimmer erkend en geliefd gevoeld.

Bovendien bleven ze haar kwetsen door nooit te vragen hoe het maar haar ging. En als ze wilde vertellen over wat voor haar belangrijk is, werd er gewoon overheen gesproken. Nee erger, ook al zat ze drie tot vier uur bij haar ouders op visite, pas bij het weggaan werd er terloops gevraagd: hoe gaat het met je?

Haar vader heeft gelukkig nog een beetje belangstelling voor haar. Het is vooral haar moeder waar ze zich aan ergert. Ik stem me op haar en haar ouders af, later ook op de moeder van haar moeder. En vertel haar waarvoor de ouders hier op aarde zijn gekomen. Wat de littekens in hun Zielen zijn, hun karakters, hun sterke kanten en datgene waar ze niet toe in staat zijn.

drie generaties

Daarna stem ik me af op haar grootmoeder. En wat blijkt: zowel grootmoeder, als moeder én zijzelf komen in bepaalde karaktertrekken met elkaar overeen. Juist datgene waar zij zich zo over ergert. Namelijk: ontzettend eigenwijs, een groot doorzettingsvermogen, en de angst dat men het niet goed doet.

Omdat het drie verschillende generaties zijn, zijn ze alle drie uiteraard in een ander tijdperk geboren. Het gevolg daarvan is dat je in je jeugd anders bent ‘geprogrammeerd’. Het tijdperk waarin je wordt geboren bepaalt mede hoe je als volwassene in het leven staat. En wel door de regels die er zijn, door de financiële situatie, hoe men met de mens omgaat, etc. etc..

Waarom zijn er zoveel mondige kinderen ten opzichte van vijftig jaar geleden? Omdat de ‘wereld’ is veranderd. Kijk maar naar jezelf, je bent verder ontwikkeld dan bijvoorbeeld twintig jaar geleden. Hierdoor zal je ook anders reageren of anders denken over bepaalde dingen van het leven. Zowel op gezondheidsgebied, als relaties, bovendien ben je innerlijk qua ontwikkeling gegroeid.

Eigenwijs en praktisch

Drie eigenwijze mensen, die in wezen hun mening aan de ander opdringen. Zouden ze dit beseffen dan zouden ze zich misschien realiseren dat openstaan voor andere perspectieven waardevol kan zijn.

Wat ontbrak er bij de moeder en de grootmoeder? Van generatie op generatie wordt moederliefde gezien als de was doen, eten koken, het huis schoonmaken, etc. De drie grote R’s waren vroeger de pijlers van het opvoeden van kinderen: rust, reinheid en regelmaat. Vroeger waren deze begrippen een must voor een goede opvoeding. Liefde, aandacht kwamen daar niet in voor.

Liefde bestaande uit knuffelen, een luisterend oor zijn, het kind erkenning en complimenten geven, alleen werd men  daar vroeger niet mee opgevoed. Het was vroeger dan ook meer overleven, dan leven. Besef wel dat men tot de jaren ’70 dagelijks twaalf uur per dag werkte, en dat zes dagen per week werken heel gewoon was. Een heel verschil 72 uren per week werken ten opzichte van de huidige 32-urige of 40-urige werkweek. Ik hoor geregeld van mensen dat ze 20 uur per week werken al eigenlijk te zwaar vinden.

dé oplossing: begrijpen!

Er was gewoon geen ruimte om gezellig met je kinderen een spelletje te doen. Of om even lekker met elkaar te kletsen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, in een enkel gezin was de moeder, of waren beide ouders bewust dat aandacht even belangrijk was als de praktische verzorging.
Je kunt van je ouders, je kinderen en/of ieder ander niet eisen dat ze je begrijpen. Wanneer je een bepaalde eigenschap, kwaliteit of gave niet hebt, kun je niet begrijpen wat de ander nodig heeft of bedoeld.

Ofwel iemand die één been heeft, kan nimmer op beide benen lopen. Toch wordt door kinderen van hun ouders verlangd om datgene te doen of te geven dat zij wensen. En dan bedoel ik niet alleen kleine, maar ook volwassen kinderen. Wanneer je nog steeds iets verlangt van je ouders als volwassene, en niet ziet – of misschien zelfs wilt zien – dat ze die eigenschap niet in zich hebben, ben je nog steeds een kind.

Waarom staat jouw wereld op de kop? Waarom blijf je iets van de ander verlangen, terwijl je diep in je hart weet dat ze daar niet toe in staat zijn? En ook vele keren hebt ervaren dat ze zo niet zijn. Jouw wereld staat op de kop omdat je iets verlangt wat er niet is. Vandaar dat men stelt: je leven (de manier waarop je het ervaart) is een illusie.

Zoals Wikipedia zo mooi zegt: Een illusie is een schijnbare werkelijkheid of een onjuiste interpretatie van de werkelijkheid. Het beeld dat iemand van de werkelijkheid heeft is gebaseerd op diens waarnemingen.

Ik voeg eraan toe: of gebaseerd op het iets verlangen van de ander, terwijl de ander niet de capaciteiten hiervoor heeft om hieraan te voldoen. De ander stelt je niet teleur, jijzelf stelt je teleur. Als volwassene is het aannemelijk dat je je eigen behoeften vervuld. Je mag niet verwachten (of zelfs eisen) dat het door een ander wordt ingevuld. Je eigen verantwoordelijkheid nemen voor jouw welzijn, dat is volwassen zijn!

Niets blijft hetzelfde

Het onveranderlijke in ons leven is: dat we dagelijks veranderen. Onze lichaamscellen vernieuwen zich elke dag, organen, etc. vernieuwen continu. Dus… wat heel belangrijk is om te beseffen dat wij mensen ook dagelijks onze gedachten kunnen vernieuwen. Niemand is meer dezelfde persoon als gisteren, laat staan als we iemand al een tijdje niet hebben gezien.

De meeste mensen maken in gedachten een ‘foto’ van de ander. Ik bedoel je hebt iemand al lang niet meer gezien, en denkt dat het nog steeds de persoon van tijden geleden is. In ieders leven gebeurt zoveel dat je in één dag, in één seconde zelfs, je bewust wordt van dat het leven toch anders in elkaar zit dan je eerst dacht.

Het is dan ook niet verstandig om een (denkbeeldige) foto van onszelf, of anderen of ons werk te maken. Wanneer je je elke keer opnieuw verdiept in iemand dan ontdek je tien keer zoveel meer!

Van de week hoorde ik dat iemand die al twee jaar in de ziektewet loopt, verlangde om weer aan het werk te gaan in haar oude functie. Helaas kom je nooit meer in dezelfde situatie terug als er een tijd voorbij is gegaan, zeker als het al twee jaar geleden is.

Er zijn andere collega’s, het werk wordt op een andere manier gedaan, er is inmiddels al vijf keer van management gewisseld. Door naar iets te verlangen dat niet meer bestaat, worden we uiteindelijk alleen maar teleurgesteld.

Wat zijn jouw behoeften?

Als volwassene is het belangrijk om onze eigen behoeften te vervullen. Verwacht niet dat anderen jouw behoeften (kunnen) invullen. Volwassen zijn is zelf de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen welzijn en geluk.

Wordt niet teleurgesteld door je ouders als ze anders zijn dan jij. Niet zij maken je ongelukkig, het is jouw teleurstelling die je ongelukkig maakt! Maar wat je je waarschijnlijk niet bewust bent is: het is ook jouw teleurstelling die je ouders tot daders maakt en jij het slachtoffer van je ouders. Je zou het ook andersom kunnen bekijken: jij bent de dader en je ouders zijn het slachtoffer van jouw eisen!

Nog meer de wereld op z’n kop!

Ons lichaam verandert dagelijks, maar ook onze geest, ons hele ZIJN. Wij zijn niet meer dezelfde persoon die we gisteren waren. En zeker niet als het al wat langer geleden is dat je iemand voor het laatst hebt gezien. Kijk maar eens terug in je leven, het helpt om je innerlijke groei te zien.

Gebruik je intuïtie in plaats van je verstand als het om anderen gaat. Het mooiste is als je iedereen zo benadert dat je in de ‘schoenen van de ander staat’. Wensen, verlangens zijn vaak eisen. Hoe weet je of een verlangen of wens in jezelf eigenlijk een eis is? Het antwoord is heel eenvoudig. Als je teleurgesteld bent wanneer je wensen of verlangens niet worden ingevuld, is het geen wens of verlangen geweest, maar een eis.

Net zoals je iets afspreekt met je kind, of met iemand anders. Door de ouder wordt bijvoorbeeld tegen het kind gezegd ‘We spreken af dat je om 23:00 thuis bent’. In de praktijk wordt dan nooit de ruimte gegeven voor het kind om te zeggen, ‘nou, als we er nou eens 23:30 van maken?’, om vervolgens tot een compromis te komen.

Wanneer de ander geen inbreng heeft gehad, is het geen afspreken met elkaar maar heb je een eis gesteld. Je kunt in zo’n geval dan ook niet tegen je kind zeggen (wanneer het om 01:00 thuiskomt) ‘We hadden toch afgesproken dat je om 23:00 thuis zou zijn’. Het is immers nooit een afspraak geweest.

Zo is het ook wanneer je een cadeau aan iemand geeft en daar een dankjewel voor terug willen krijgen, of dat je boos bent dat de ander het weggooit. In dat geval heb je het nimmer cadeau gegeven. Je hebt het dan uitgeleend en wilde er zeggenschap voor terug hebben.

Een laatste voorbeeld van hoe we de wereld soms op zijn kop kunnen zien: jij geeft advies aan iemand en je bent teleurgesteld wanneer de ander jouw advies niet opvolgt. Echter wanneer iemand volgens jou advies nodig heeft, doet hij of zij het naar jouw mening niet goed. Ofwel: de ander kan jouw advies als kritiek ervaren. En daar heeft de persoon helemaal gelijk in, in wezen is ongevraagd advies tegelijkertijd kritiek.

Je ziet, onze denkwijze doet de wereld op z’n kop staan, ofwel we leven in een illusie!
Volgende vertel ik hier meer over!

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Informatie over Dr Shankar kun je hier vinden: https://www.academy-advaita.com/nl/Dr.%20Shankar/

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!