Een Engel kijkt naar de aarde en zegt tegen aartsengel Michaël:
‘Kijk eens wat een prachtige kleur de aarde heeft. Mooie schakeringen van groen tot roodbruin. Zelfs het groen lijkt een beetje goudbruin.’
Michaël antwoord: ‘Mijn lieve Daisha, dat is niet de kleur van de aarde, maar van de ondergaande zon die de rode kleur aan de aarde geeft.’
‘Oh, is het dat, maar het blijft dat de aarde een mooie kleur heeft.’

Soms verlang ik om deze aarde te verlaten, niet dat ik niet meer wil leven. Nee, ik ben nieuwsgierig naar hoe het is als je als Ziel overal naar toe kan gaan. Het eerste dat ik doe is de mensen opzoeken die vóór mij naar de hemel zijn gegaan. Mijn ouders, overleden echtgenoot, zus, schoonouders en de vele familieleden die daar al zijn. Misschien zijn mijn grootouders er nog. Vooral mijn Oma’s waarvan men zegt dat ik zoveel op hen beiden lijk. Wie weet tref ik nog mijn overgrootouders aan of mensen met wie ik mijn vorige leven heb gedeeld!

Je hoort wel, voorlopig ben ik de eerste tijd wel even bezig. Druk om iedereen op te zoeken, want dat zijn toch wel bijna honderd zielen. En tussendoor telkens terug naar de aarde om mijn geliefden die daar nog zijn te gaan bezoeken.
Ik zweef dan om hen heen en fluister zachtjes in hun oor: ‘Ik houd van je en dat zal ik mijn eeuwige leven blijven doen.’ Ik vertel hen dan dat het niet uitmaakt dat ik er fysiek niet meer ben. Dat doet geen afbreuk aan het intense gevoel dat ik naar hen heb. Ik hoop dat ze dan even naar me kijken. Ook al kunnen ze me niet zien, ze kunnen het briesje voelen als ik aan kom ‘vliegen’.

Daarna vlieg ik door naar de mensen die mij ‘kwaad’ deden. Om hen te bedanken dat ze mij hebben geholpen een andere richting uit te gaan. Precies de richting die ik nodig had om als Ziel me verder te ontwikkelen.
Vervolgens vlieg ik naar landen waar ik nog nooit ben geweest. Om te kijken hoe men daar leeft, hoe hun cultuur is en om van de prachtige natuur te genieten. Zo kan ik me vast een beetje oriënteren waar ik de volgende keer op aarde zou willen komen. Natuurlijk vergeet ik niet om wat er in Nederland gebeurd te volgen. Benieuwd of mijn voorspellingen uitkomen, zoals:

Over twintig jaar gaan de kinderen de eerste jaren van hun leven niet meer naar de créche. Ze blijven thuis met een oppas of gaan overdag naar een gastgezin. In ieder geval een vast iemand zorgt overdag voor hen en aan het einde van de middag zijn de ouders er weer. De ouders werken nog slechts gedurende vier dagen per week zo’n zes uur per dag. De overige tijd besteden ze aan hun kinderen, aan hen samen en hun eigen ontwikkeling.
Kinderen met een stempeltje bestaan dan niet meer. Men erkent dat ieder kind een andere begeleiding nodig heeft. En dat wordt zowel door de leerkrachten als kinderen onder elkaar geaccepteerd. Men helpt en ondersteunt elkaar daar in. Dat is hen door de ouders c.q. opvoeders geleerd.

Over dertig jaar staan de over twee jaar geplante bomen op het terrein van de Wellenberg prachtig als echte bomen te stralen. De vele vruchten brengen ieder jaar weer heerlijke sappen voort. Het delen met elkaar is dan heel gewoon. Wat de één overvloedig heeft wordt gedeeld met de ander, zonder dat er geld aan te pas komt. Geld heeft nog wel een functie, maar het is niet meer het belangrijkste. De economie draait geweldig doordat de ruildiensten en ruilhandel volop in beweging is. Banken hebben niet meer de functie die ze nu hebben, het zijn meer tijdelijke bewaarplaatsen geworden. Voor het handelsverkeer met het buitenland hebben ze nog wel min of meer dezelfde functie.

Over veertig jaar kijkt men in de liefde niet meer naar het geslacht dat iemand heeft. Dan houdt men van de Mens en niet van het omhulsel. Het blijft aangenaam om naar het omhulsel te kijken, maar het bepaalt niet of je met een man of een vrouw door het leven gaat. Het is dan heel gewoon dat je de ene keer verliefd bent op een man en als dat over is wellicht de volgende keer op een vrouw. Niemand heeft daar moeite mee, men beseft dat uitsluitend de Liefde bepaalt met wie je samenleeft.

Over vijftig jaar is er nog slechts op een enkele plek oorlog. Men heeft inmiddels ontdekt dat oorlog voeren voor slechts een paar mensen een lucratieve business is. Voor het gros van de mensen brengt het pure armoede. Zowel in materieel opzicht, als – en dat is het vreselijke – geestelijk en emotioneel. In 2060 hebben alle werelddelen gezamenlijk een verdrag gesloten dat liefde, harmonie en rust de basis is van ons bestaan. En dat iedere bewoner van deze aarde naar hun kunnen bijdraagt om dit te bewerkstelligen. Als ik naar beneden kijk zie ik dat er heel wat is bereikt.

Wanneer ik zelf weer terug ga naar de aarde, vraag je? Ik moet eerst nog een Engel zien te worden. Wie weet word ik honderd jaar, dan maak ik het meeste hier op aarde zelf nog mee!

Lieve groet,
Daisha