‘Een mens zit raar in elkaar!’ zei mijn moeder als ik vroeger niet begreep waarom iemand onverwachts boos werd of niets meer van zich liet horen. Aan deze uitspraak moet ik vaak denken. Het helpt mij om te relativeren, om te accepteren. Niet alleen van anderen, maar ook van mijzelf. Soms kan ik een vreselijke innerlijke drive hebben. Deze drijft mij er toe om net zolang te zoeken, als ik bijvoorbeeld iets niet begrijp of kan vinden, totdat het gevonden is of min of meer begrepen. Ik laat mijn werk er voor liggen, het kan zelfs zijn dat ik ’s nachts opsta om te googlen of in huis te zoeken. Het ligt er maar aan wat me bezighoudt. Ik leef dan in een soort roes, denk niet aan eten of drinken, ik word dan helemaal in beslag genomen door… Tja, dat kan van alles zijn. Een woord, een gedachte die ik heb en dat afwijkt van het ‘gewone denken’. Of iets dat ik kwijt ben, of juist graag wil kopen. Of de reactie die ik wil schrijven op een mail of brief. Een idee voor een radioprogramma dat in mijn hoofd zit. Tekst voor een blog, het is eigenlijk teveel om op te noemen. Het kan met zoveel te maken hebben.

Zwaar mishandeld en getraumatiseerd

Zo ook weer deze laatste week. Op 8 januari jl. overleed mijn lieve poes Sandra. Ze is twintig jaar oud geworden, een respectabele leeftijd. Vanaf juli vorig jaar was ze al regelmatig ziek, maar elke keer krabbelde ze er weer bovenop. Totdat ze het de laatste keer niet meer kon redden. We waren erg aan elkaar gehecht. Ik haalde haar, twee jaar oud, uit het asiel. Zwaar mishandeld was ze daar aangekomen en ontzettend getraumatiseerd. De eerste twee weken at ze alleen ’s nachts, als ze wist dat iedereen sliep. Wanneer ik met haar alleen was, kon ik haar even naar mij toe laten komen. Maar als ze dan dichtbij was schoot ze weer weg. Na die twee weken mocht ik haar aanraken. Het heeft een jaar geduurd voordat anderen dat mochten.

Een bijzonder ‘mens’ dat was ze

Iedereen die Sandra de laatste veertien jaren kende, kan dit wellicht niet geloven. Zo aanhalig en vrij als ze was. Ging bij iedereen op schoot, was een echte allemans vriendin. Je begrijpt, als je zoveel met elkaar heb meegemaakt, is het niet eenvoudig om afscheid te nemen. Je kon aan haar zien dat ze echt niet meer kon, maar toch nog die laatste paar uren zich zo groot houden. Het eten ging niet meer, maar dankbaar als ze was liet ze zien dat wat ik haar gaf dat ze daar toch nog van smulde. Sandra had een bijzonder karakter. Als ze het ergens niet mee eens was liet ze dat duidelijk merken. Elke emotie – van blijheid tot boosheid – was van haar gezicht af te lezen. Aan haar grote kracht, doorzettingsvermogen en eigen karakter zou iedereen een voorbeeld kunnen nemen.

Verdriet voelt aan als leegte

Na haar overlijden was het huis leeg voor me. Elke morgen, achttien jaar lang kwam ze, als ik in de keuken kwam, meteen naar me toe om me te begroeten. Was ik weg geweest, dan kwam ze me verwelkomen. Zat ik op de bank, dan lag ze naast me. Waar ik in huis was, daar was Sandra ook. Tommy, onze hond, was daar vaak jaloers op. Terwijl hij hetzelfde doet, ook hij gaat en staat waar ik ook ben. Wanneer ik aan het werk ben, ligt hij op zijn kussen onder mijn bureau. Bij de radiouitzendingen ligt hij bij me. Waar ik ook heenga, Tommy gaat mee. Dus zo leeg was het huis niet, daarbij zijn er ook nog de vogels, de vissen. En natuurlijk Sander en de mensen die hier regelmatig zijn. Maar toch was er die leegte. Verdriet kan heel leeg voelen, alsof alle energie uit je wordt weggetrokken. Tot een week geleden, toen kwam die drive in me!

Ik leefde in een roes

Ik weet niet hoe het kwam, maar het was er plotseling. Ik wist in eerste instantie ook niet waar ik naar op zoek was. Ik struinde dag en nacht internet af. Marktplaats, andere dierensites en die van asiels hielden mij urenlang in de greep. En dan alleen de rubriek ‘dieren’. Van mijn werk kwam niets meer terecht. En er ligt juist heel wat te wachten, dat ook nog deze maand nog af moet zijn. Ik leefde weer in die bekende roes, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Was ik op zoek naar een poes of een hond? Voor mij kon het allebei. Tot een paar dagen terug, toen wist ik het zeker: een jonge kleine hond. Vanaf zaterdag ging ik dan ook gerichter zoeken. In de tussentijd ontdekte ik dat je de advertenties op Marktplaats en andere sites voor wat betreft het onderwerp dieren niet al te serieus moet nemen. Dagelijks worden dezelfde advertenties geplaatst met ‘vandaag’. Terwijl ze er een week geleden met dezelfde foto’s van de dieren ook al stonden. Mooie plaatjes als lokkertjes, maar waarvan menig keer bleek dat dit dier ‘net’ weg was. Je kon wel kiezen uit andere dieren.

Wat is het een schatje!

Het gericht zoeken bracht me nu bij een aantal mogelijkheden. De roes ging verder. Me eerst verdiepen in de vele rassen om uit te zoeken welk ras het beste bij ons past, en natuurlijk Tommy en de andere dieren. Daar kun je vele uren mee vullen. Mensen bellen om meer over het karakter van de hond of puppy te weten te komen. Om kort te zijn: eindelijk na dagen alleen maar hierdoor geobsedeerd te zijn, kwam ik dinsdagmorgen om half twaalf het hondje – toch op Marktplaats – tegen waarvan ik wist: dit is ‘hem’. Gebeld, in de auto gestapt, er naar toe gereden, gezien en bij de eerste aanblik waren Sander en ik helemaal verloren. Het hondje, een teefje en acht weken oud, mocht meteen mee. Onderweg naar de dierenzaak om alles te kopen wat nodig is voor zo’n kleintje. ’s Middags om drie uur waren we thuis. En wat is het een schatje! Ze heeft de eerste anderhalve dag verschillende namen gehad. Nu heet ze Lizzy en daar luistert ze goed naar.

Het is een wonder…

Ze was nog niet zindelijk. Vanaf het moment dat ze hier is, is ze zindelijk. Het is een wonder hoe ze meteen weet waar alles is, wat de ‘regels’ zijn. Zoals bijvoorbeeld tijdens de radio uitzending op dinsdagavond heel rustig zijn. En zodra het afgelopen was heerlijk ravotten. Ze weegt 1300 gram, maar loopt al het hele rondje over de dijk. Vrolijk huppelend, blaadjes en takjes pakkend, Tommy achter nalopen, alles vindt ze interessant. Om daarna weer lekker uit te rusten in haar mandje. Tommy moet nog even aan haar wennen, maar wierp zich al als beschermheer op toen er mensen aan kwamen op de dijk. Hoe het met die ‘drive’ is? Welke drive? Oh die, die is weg, helemaal weg – niets meer van te bekennen. Lieve groet, Daisha