In een volgend leven verder met wat je nu ontloopt?

Anne stelde me deze vraag: ‘Hoe zit het met de ziel als men euthanasie pleegt in verband met ziekte en je afhankelijk van anderen bent. Of het leven ondragelijk is geworden en men zelfmoord pleegt?’

Ieder mens is de regisseur over zijn of haar leven en toch ook weer niet. Je Ziel is krachtiger dan de mens waar deze tijdelijk in huist. Je Ziel kan je aanzetten tot impulsief iets te doen en je in een leerproces brengen. Een proces waarbij je je ontwikkeld tot een bewust mens. Je Ziel kan ook besluiten: nu is het genoeg geweest, maar het verstand van de mens kan dat ook.
Je wilt niet meer verder omdat je oud wordt en oud worden komt met gebreken. Je ontneemt jezelf dan het ontwikkelingsproces dat je ook met gebreken gelukkig kunt zijn. Aangezien je in een volgend leven verder gaat op het punt waarop je in dit leven bent gestopt, kan het zijn dat je Ziel dit ontwikkelingsproces in een volgend leven wil ervaren. Het kan zijn dat je in een volgend leven met lichamelijke gebreken wordt geconfronteerd. Maar niemand kan bewijzen of dat werkelijk zo is.

Een pittige dame die wist wat ze wilde

Het is al weer jaren geleden. Een goede vriend, die in het buitenland woont, nam me mee naar zijn moeder. Toen we daar waren nam ze hem even apart. Hij kwam daarna overstuur naar me toe. Ze had hem verteld dat ze zo niet meer verder wilde leven. Het oud worden vond ze maar niets en al helemaal niet als ze dement zou worden. De eerste tekenen van dementie waren er al. Bovendien was er kanker geconstateerd. Daar kon ze aan geopereerd worden, maar men wist niet of ze dan vrij zou zijn van uitzaaiingen. Haar zoon was een half jaar daarvoor op een gewelddadige manier gestorven. Daar had ze nog steeds veel verdriet van.
Ze had alles al geregeld, de dag daarna zou het gebeuren. Ze wilde heel graag dat mijn vriend daarbij zou zijn. Mijn vriend lukte het niet om het uit haar hoofd te praten. Ze had het geregeld en zo moest het gebeuren.

Wij mogen nimmer een oordeel hebben over wat iemand besluit met zijn of haar leven te doen.Ik had zijn moeder nog nooit gezien, dit was de eerste keer. Een pittige dame die wist wat ze wilde. Nog heel actief, wat ik toen al lang niet meer lichamelijk kon, kon zij nog wel. Ze woonde in Zandvoort, we gingen in de duinen wandelen. Er stond een sterke wind en door mijn longproblemen kon ik én niet tegen de duinen oplopen én door de sterke tegenwind werd me de adem benomen. Zij was als eerste boven. Heel triomfantelijk stond ze daar, blij dat ze het van me had gewonnen.
Het was een ontzettend gezellige dag, ze kletste volop en had de dag van haar leven. Ik dacht dat dit haar op andere gedachten zou brengen, maar nee hoor. Ze was vast besloten en was blij dat haar laatste dag zo was geweest. De volgende dag overleed ze, euthanasie…

Ze schaamde zich dat ze niet meer kon lopen

Mijn moeder was een sterke vrouw, zowel geestelijk als lichamelijk. Haar pijngrens was groot. Gelukkig maar, want ze heeft vele ziekten moeten doorworstelen. Darmkanker, borstkanker, hartkleppen vernieuwd, COPD, reuma en vele keren op sterven gelegen.
Ze kwam er elke keer weer bovenop, tot de laatste keer. Ze hield ontzettend van wandelen. Vroeger kon ze samen met mijn vader uren wandelen. Op een gegeven moment kon ze alleen nog maar in de rolstoel ergens komen. Dat vond ze vreselijk, haar trots was rechtop lopen hoeveel moeite dat haar ook kostte en haar pijn deed.

We zagen dat het zo niet langer meer kon duren. En ik vroeg haar: ‘Wat zou je nog het liefste willen?’ ’Ik wil heel graag nog een keer naar Kevelaer.’ was het antwoord. Het plaatsje waar we vanaf de jaren vijftig vele keren op pelgrimage zijn geweest. Ik huurde een rolstoel en ging met haar op stap. Het was een doordeweekse dag, dan is het daar niet zo druk. Dat vond ze fijn, want ze schaamde zich dat ze niet meer kon lopen. Gelukkig liet ze zich rondrijden, want ze kon soms heel eigenwijs zijn. In Kevelaer is heel wat te zien. Niet alleen een paar kerken, maar ook de prachtige wandeling langs alle staties.

Gebraden kip met friet

De hele dag kon ze wensen hoe die zou verlopen. Wat ze normaal nooit deed, namelijk haar wensen voorrang verlenen, deed ze nu gelukkig wel. Toen ik haar vroeg wat ze wilde eten, zei ze: ‘Gebraden kip met friet.’
Er zijn vele restaurants in Kevelaer, heel veel zelfs, maar niemand had gebraden kip. Ik ben toen vanaf Kevelaer naar de kleine plaatsjes er om heen gereden, maar ook daar hadden ze geen kip.
Toen ik in Goch kwam ben ik gestopt om aan voorbijgangers te vragen waar ze gebraden kip hadden. Iemand kende een snackbar in een zijstraat waar ze dat verkochten. Mijn moeder gaf intussen aan dat het niet meer nodig was, maar ik ben net zo eigenwijs als mijn moeder. Na anderhalf uur zaten we in een groezelige snackbar waar we heerlijk smulden van gebraden kip met friet.

Het was een geweldige dag voor haar én voor mij. Eindelijk had mijn moeder een keer haar wensen voor laten gaan en niet gezegd: zeg jij het maar…

Ze wilde niet gaan…

Een paar weken later lag ze op sterven. Twee weken lang worstelde ze om te blijven leven. Ze kon al tien dagen niet meer praten, haar tong was tot bloedens toe gespleten. Ze was vaak ver weg en kwam dan weer bij, aangevend dat ze niet wilde gaan. Na twee weken marteling gaf de dokter aan dat de ondraaglijke pijnen niet langer konden duren en stelde voor om het te stoppen. Het was een vreselijk moeilijke beslissing.
Je kon zien dat ze ons niet kon verlaten. Mijn broer was in het buitenland en kon niet zo gauw terugkomen, dat kon zelfs nog vier dagen duren. Moesten we daar op wachten? Wie er uiteindelijk besloten heeft, weten we niet. De dokter of wij zelf, maar gelukkig werd er besloten…

Euthanasie of zelfmoord, ja of nee?

Wij mogen nimmer een oordeel hebben over wat iemand besluit met zijn of haar leven te doen. Waarom niet? Omdat we niet in haar of zijn schoenen staan. We kunnen niet weten hoe het leven voor hen in werkelijkheid is. We kijken er naar vanaf de buitenkant. We kunnen het misschien invoelen, maar nooit echt inleven!

Ik ben van mening dat je Ziel zo krachtig is, dat wanneer het nog niet de tijd is om te gaan, je Ziel alles in het werk zal stellen om euthanasie of zelfmoord te voorkomen. Wij mensen mogen niet oordelen over leven en dood. Onze innerlijke God, onze Ziel, beslist daar over.

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Luister eens via Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl – een internet radiozender – naar bijvoorbeeld het programma Zielentaal !