Men zegt dat je gedrag als volwassene meestal in je jeugd wordt bepaald. Dit is echter maar gedeeltelijk waar. Ons karakter bepaalt voor het grootste gedeelte hoe onze interactie is met onze ouders c.q. opvoeders. Niet alleen in onze jeugd, maar ook als volwassene.
De Oma en Opa van mijn moeders kant hadden achttien kinderen, van mijn vaders kant negen kinderen. Vanaf mijn geboorte tot aan mijn pubertijd ben ik vaak uit logeren geweest. Mijn ouders waren druk met het opbouwen van hun zaak. Al vroeg zag ik de verschillende interactie tussen kind en ouder. Terwijl de ouders hetzelfde deden naar hun kinderen, reageerden de kinderen hier heel verschillend op. Van jongs af aan ben ik een ‘observeerder’. Ik keek naar deze interactie, wilde weten hoe en waarom.  Was soms verbaasd hoe mijn tantes, ooms, neefjes en nichtjes bepaalde woorden opvatten terwijl deze anders werden bedoeld. Als kind al zag ik dat angsten uit vorige levens een grote rol speelden bij hoe woorden werden geïnterpreteerd. Later ontdekte ik dat ieder mens met een missie hier op aarde komt en dat ook je missie meespeelt hoe je in het leven staat.

Gaandeweg ontdekte ik dat ons karakter als mens voor 40% bestaat uit een eigen karakter, meegenomen uit vorige levens. (Zie daartoe een vorig artikel: ‘Is ons Karakter onze Ziel?’) 20% wordt via de genen doorgegeven. De omgeving waarin we opgroeien én later in verblijven heeft ook  nog eens voor 20% invloed op ons. En voor slechts 20% bepaalt onze opvoeding ons gedrag. Als we het bij elkaar optellen dan bepalen we voor 60% (40% eigen karakter en 20% genen) ons gedrag. Slechts 20% door onze opvoeders en 20% de omgeving. Onze omgeving kiezen we als volwassene ook nog eens zelf uit.

Onze houding in ons dagelijkse leven, in ons werk, in onze relatie wordt hoofdzakelijk door onszelf bepaald. Heerlijk om te weten, want als het niet bevalt kunnen we dat ook weer zelf veranderen. Veronderstel dat het andersom was – 80% door invloeden van buiten ons en 20% door onszelf – dan hadden we als volwassene een hele klus om ons gedrag te veranderen. Ook zouden we dan bijna compleet afhankelijk zijn van anderen om ander gedrag te ontwikkelen.
We streven naar gelijkwaardige relaties, maar willen eigenlijk een gelijk-aardige relatie. Met gelijk-aardige relaties bedoel ik dat we de ander pas willen/kunnen begrijpen als deze is zoals wijzelf. Het lijkt me vreselijk saai worden als dat werkelijk zo zou zijn. Denk ik een goed idee te hebben, zegt de ander ‘Ja, maar dat heb ik ook. ‘ Denk ik… noem maar op en bij alles zegt de ander of doet de ander al exact hetzelfde. Waar blijft ons uniek zijn dan?

De moraal van dit verhaal? Als je wat wilt veranderen in je leven, verander dan eerst je zienswijze op de situatie. Hoe? Dat kun je lezen bij een eerder artikel ‘Het Omdenken’. Door er anders naar te kijken los je veel problemen op. Door de ander zichzelf te laten zijn, los je conflicten op. Niet alleen met die ander, maar ook met jezelf!

Lieve groet,
Daisha

p.s. Ik ontmoet je graag een keer bij Satsang, 

Elke zondag en dinsdag presenteer ik radioprogramma’s en ben ik te beluisteren via www.radiomerlijn.nl