Hoe ontdek je de Ware liefde?
Nieuwsbrief ontvangen?
Daisha de Wijs
17/03/2016
Gemiddelde leestijd: 7 minuten
Mag ik je wat vragen?
Ik wil minder afhankelijk worden van Facebook om mijn lezers te bereiken. Als je je
aanmeldt voor mijn nieuwsbrief, dan ontvang je wekelijks als eerste mijn nieuwste artikel.
Klik hier om je aan te melden
Een nieuwe serie, omdat er zoveel over de liefde te vertellen valt…
Tot de dood ons scheidt
Ons hele leven zijn we op zoek naar Liefde. Het eerste wat een net geboren baby doet is zoeken naar iemand om tegen aan te liggen. Liefde… er zijn vele gedichten over geschreven, vele liedjes bezingen de liefde, altijd kom je wel ergens het woord liefde tegen. Maar hoe ontdek je nu wat voor jou de Ware Liefde is? Een lief waar je voor de rest van je leven gelukkig mee bent. Of zoals in de huwelijksbelofte wordt gezegd: ‘ik wil je man/vrouw zijn en ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. Ik wil je liefhebben en waarderen al de dagen van ons leven, tot de dood ons scheidt.’
Voor mij was het een lange zoektocht naar de Ware Liefde. Gelukkig heb ik deze gevonden, maar daar gingen heel wat leerervaringen in de liefde aan vooraf. De eerste liefde die ik meemaakte was die van mijn ouders en grootouders. De ouders van mijn moeder waren in de liefde precies het tegenovergestelde van de ouders van mijn vader.
Voor mij hét voorbeeld van Liefde !
De ouders van mijn moeder waren, totdat mijn Opa stierf, nog elke dag verliefd op elkaar. Uit die liefde werden achttien kinderen geboren, 12 meisjes en 6 jongens. Op haar (bijna) 45ste kreeg mijn Oma de laatste dochter. Mijn Oma, geboren op 25 december 1900, was een wijze intelligente moeder en een bijzondere vrouw als partner. Mijn Opa was een liefdevolle doch strenge vader en een behulpzame man als partner. Het zou een te lang verhaal worden als ik de vele bewijzen van hun liefde naar elkaar én naar de kinderen zou opnoemen.
Toch een paar voorbeelden: mijn Opa, in Arnhem geboren op 19 juli 1897, overleden op 14 maart 1961, verhuisde kort na zijn geboorte naar Duitsland en groeide daar op. Toen hij als jongeman naar Nederland kwam – zijn vader was gestorven – kon hij, zestien jaar oud, hier werk vinden zodat hij zijn moeder en de andere kinderen kon onderhouden. Hij had nooit Nederlands leren schrijven of lezen. Toch las hij elke avond de krant. Soms hield hij deze op de kop vast en mijn Oma deed dan heel subtiel en liefdevol de krant andersom. Wanneer de kleintjes naar bed waren, las mijn Oma de krant. En zei dan bij de interessante artikelen tegen mijn Opa: ‘Herman, heb je dit gelezen?’ En ging het dan voorlezen, zo wist mijn Opa elke dag wat er in de krant stond. Geen van de kinderen hebben ooit gemerkt dat mijn Opa niet kon lezen.
Mijn Oma en Opa staan op deze foto.
Alles deden ze samen
Samen brachten ze elke avond de kinderen naar bed. Mijn Opa kwam dan als laatste om ieder kind een kruisje op het voorhoofd te geven. Dat is om boze dromen af te weren, beweerde hij altijd, maar het was meer een zegening voor het slapen gaan. Elke avond het vertrouwde ritueel.
Een keer in de week gingen de jongere kinderen (tot ongeveer twaalf jaar) in de teil, de grotere gingen naar het badhuis. Oma waste heel liefdevol de kinderen, Opa droogde ze af en kleedde ze aan, net zo liefdevol.
Mijn Opa deed de was voor twintig mensen, lette er op of de meisjes op tijd ongesteld werden. (Toen had je nog geen maandverband, als je menstrueerde gebruikte je doeken die gewassen moesten worden.) Was een dochter niet ongesteld, dan riep mijn Opa haar bij zich. Van de 12 meisjes bleek een enkeling zwanger te zijn. Mijn Opa en Oma zorgden dan zo gauw mogelijk om voor het nieuwe gezinnetje een woonplek te zoeken en in te richten.
Mijn Opa en de jongens zorgden voor het schilderen, behangen, meubels, etc. Mijn Oma zorgde er voor dat er gordijnen kwamen, de uitzet compleet was en het wiegje werd ook maar meteen in gereedheid gebracht. En van de bruiloft werd een groot feest gemaakt. Zo kon ieder stelletje met een goede basis beginnen. Ze werden op alle mogelijke manieren opgevangen, ook als er spanningen tussen hen kwamen. Geen van deze stellen zijn ooit gescheiden, de zo goed verzorgde start en het opvangen daarna was hun sterke basis.
Niets was veilig in mijn handen
Ik was een onderzoekend kind, hoe jong ik ook was. Poppen of autootjes waren in mijn handen niet veilig en werden dan ook meestal opgeborgen als ik te logeren kwam. Ik wilde zien hoe alles werkte. Vooral bij poppen, de ogen drukte ik dan per ongeluk naar binnen. Ook wilde ik weten hoe de armpjes, benen en hoofdje konden draaien, maar ja dan draaide ik ze er af. Tot wanhoop van degene waar de pop van was, want de poppendokter was toen duur.
Zo was het ook met autootjes en ander speelgoed, alles wat kon bewegen, bewoog ik met zo’n kracht of zo vaak dat het afbrak. Mijn Oma had altijd een speciale pop waar ik mee mocht spelen. Vanaf mijn derde jaar veranderde het in voorzichtigheid. Tot die tijd heb ik genoeg paniek veroorzaakt, waar ik niets van snapte, want in mijn ogen deed ik niets abnormaals!
Mijn Oma was altijd met de kinderen bezig, terwijl ze ook de tijd vond om een boek te lezen of te puzzelen. Je begrijpt met achttien kinderen heb je regelmatig feest, een bruiloft, een 12,5 jarige bruiloft of iets anders. (Zie de foto hiernaast, dit zijn de kinderen van mijn Oma en Opa met partners.)
Er was elk jaar wel iets groots te vieren. Mijn Oma zorgde er dan voor dat de kinderen allerlei sketches gingen opvoeren, kleine grappige toneelstukjes. Zo leerden wij ons al vroeg aan vele mensen te presenteren. Op een verjaardag kwamen er meestal ruim veertig mensen. Mijn Opa begon dan te zingen en dat werd al gauw een heel zangkoor.
Kwam je onverwachts rond etenstijd bij mijn Oma en Opa dan schoof je gewoon aan. Er was altijd plaats en voor iedereen genoeg. En zo zaten we vaak met twintig à dertig mensen op een gewone doordeweekse dag te eten, heel gezellig. De kleine kinderen aan een eigen aparte tafel, de volwassenen aansluitend aan ‘de-grote-mensen-tafel’.
Een spontaan en natuurlijk gebeuren
Wat ik nu vertel lijkt allemaal heel druk, maar door de rust die er heerste voelde het niet zo. Daarbij kon men zich uren terugtrekken op de slaapkamer, als je even alleen wilde zijn. Ook al moest je met zes mensen je slaapkamer delen, je had toch een eigen plekje en daar mocht je niet worden gestoord.
Zaterdagavond en zondags was het feest, elke weekend weer. Opa ging met de jongens jongensdingen doen, naar voetbal, kaarten, knutselen of iets anders. Oma ging met de meisjes naar het bos, spelletjes of ‘vrouwendingen’ doen.
De verdeling van de taken tussen mijn Oma en Opa waren van nature ontstaan. Overdag werkte mijn Opa lange dagen als handwerksman. Hij had twee gouden handen en was een geliefde en betrouwbare medewerker. Wanneer hij thuiskwam kookte mijn Oma, mijn Opa schilde de aardappelen en iedereen hielp wel even mee, ook in de huishouding.
(Op de foto: mijn Opa aan het werk.)
’s Avonds zorgde mijn Oma voor iets lekkers bij de koffie en Opa maalde en zette de koffie. Mijn Oma deed tot bedtijd spelletjes met de kleintjes, mijn Opa ging meestal kaarten met de grote kinderen. Ik heb vaak bij mijn Oma en Opa gelogeerd en werd dan ook als één van hun kinderen beschouwd, zo liefdevol. Trouwens iedereen ontvingen ze liefdevol, wie het ook maar was, ze waren zelf een en al liefde! Roddelen daar werd niet aangedaan, iedereen had zo zijn of haar karakter vond mijn Oma en daar mocht je geen commentaar op hebben.
Liefde maakt mensen die tegenslagen aankunnen!
Mijn moeder, de tweede van de achttien kinderen, had een vreselijke hekel aan huishoudelijke taken. Haar hele leven bleef ze dat houden. Mijn Oma had elke dag een heel schema wie wat moest doen. In de begin jaren dertig van de vorige eeuw had zij dus al een planbord met briefjes voor iedereen. Zodat de karweitjes van elke dag per persoon werden gewisseld. Mijn moeder hield van boodschappen doen, daarom zorgde ze ervoor dat ze elke dag als eerste uit school thuis was. Wisselde dan gauw het briefje van bijvoorbeeld stofzuigen om voor het halen van boodschappen. Mijn Oma had dat wel in de gaten, maar wanneer het geen onderlinge conflicten opleverde, zei ze er niets van.
Mijn Oma en Opa waren zich er bewust van dat ieder kind een eigen karakter en een eigen leven had gekozen. Daar hielden ze én bij de opvoeding én bij de dagelijkse gang van zaken én bij hun studie rekening mee. Ieder mocht zijn wie zij of hij was, of je nu artiest wilde worden of timmerman. Of je nu met veel glamour door het leven ging of als serieuze eenvoudige.
(op de foto zeventien van de achttien kinderen)
Zoals ik al eerder zei: ik zou over deze mooie mensen, de ouders, kinderen, aanhang, kleinkinderen, een heel boek kunnen schrijven. Jaren geleden hebben Sander en ik de kinderen van mijn Oma en Opa geïnterviewd (dit moet nog steeds op papier komen). Ieder had een eigen zienswijze op hun opvoeding en het leven daarna, maar allemaal waren ze het met elkaar eens: de liefde die ze hebben ervaren hebben heeft hun tot mensen gemaakt die het leven aankonden, welke tegenslagen ze als volwassene ook kregen!
Volgende week ga ik verder met: Hoe ontdek je de Ware Liefde?
Lieve groet,
Daisha
Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.
Elke 1e dinsdag van de maand beantwoord ik vragen in het programma ‘Daisha Live – Vragenuur’. Het begint om 21.00 uur en is te beluisteren via internetzender Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl Je kunt het daarna nog de hele week bij ‘Gemist’ beluisteren: Heb je een vraag? En dat kan over allerlei kwesties gaan, jezelf, je gezin, werk, familie, droom, gezondheid, etc. stuur deze met voornaam en geboortedatum van de betrokken personen uiterlijk op de maandag er voor naar daisha@radiomerlijn.nl Privacy is verzekerd, ik noem geen naam of geboortedatum in het programma. Op de eerste dinsdag van de maand wordt dan je vraag in het programma beantwoord!
Contact
Daisha de Wijs
Wellenbergweg 2
7383 RX Voorst gem. Voorst
KvK 71678212
BTW nr. NL858806940B01
© 2020 Daisha de Wijs - All Right Reserved | Webdesign en realisatie door De Grinthorst
Ontvang nieuwe artikelen per email
Met mijn wekelijkse blog updates per email mis je nooit meer een artikel