Ik mis je…
In de verte zie ik een man op een fiets. Even denk ik dat jij dat bent en dan weet ik weer: dat kan niet. Het is nu twee jaar geleden dat je plotseling stierf. Zo plotseling, geen afscheid, ineens was je weg uit mijn leven – hartstilstand. Het verlangen naar je is zo groot dat ik je soms op straat zie lopen of dat ik je stem weer hoor. Dan weer wacht ik tot de deur opengaat en jij binnenkomt en zegt, net zoals altijd: ‘Hey schat, fijn weer thuis te zijn. Wat eten we vanavond?’

Mensen om me heen zeggen: ’Kom meid, je leven gaat door. Je kunt niet altijd in je verdriet blijven. Ga er op uit, ga desnoods daten, maar accepteer dat hij er niet meer is.’ Ze proberen me op te vrolijken door me mee uit te nemen. Van de zomer ben ik zelfs met onze dochter en gezinnetje in een huisje op vakantie geweest. Lieve schat, toen miste ik je nog meer. Hoe goed ze het ook bedoelen, laat mij maar thuis. Hier zijn de herinneringen, jouw liefde voel ik hier nog steeds om me heen. Samen ’s avonds tv kijken, net zoals vroeger. Ik vertel je dan hoe mijn dag is geweest. De enige plek dat ik voel dat je er nog steeds bent, is hier thuis. Ik mis je zo ontzettend, elke avond hoop ik dat ik ’s morgens niet meer wakker word en weer bij je ben. Oh schat, ik mis je.

Dag stoel, dag tafel, daar ben ik weer. Hoe ik het heb gehad? Afschuwelijk! Zij was daar ook met haar nieuwe vriend. Ik had nooit moeten gaan, stom van me. Ik had het kunnen weten. Al mijn vrienden waren ook haar vrienden. Nee, eigenlijk waren ze van haar. Wie zijn eigenlijk mijn vrienden? Als ik er goed over nadenk zijn al mijn vrienden langzaam uit mijn leven verdwenen. Zij organiseerde de feestjes, zij zei waar we op visite gingen. Zij bepaalde mijn leven al die tijd en ik stond dat toe? Ja, ik realiseer me nu pas hoe mijn leven door haar werd bepaald. Niets heb ik meer over. Sinds ze weg is, voel ik me leeg. Weet je wat, ik ga nergens meer naar toe waar ik haar kan ontmoeten. Woedend ben ik!
Woedend? Ja, maar tegelijkertijd: ik mis je… Een groot deel van mijn leven is van de ene op de andere dag weg. Het lijkt zelfs alsof het nooit heeft bestaan. De gezelligheid, onze liefde, wat is er nog van over? Ik mis je…

Het is nu twintig jaar geleden. In mijn herinnering is het of het slechts een paar maanden geleden is. Het is lang geleden dat ik de mensen om me heen vertelde hoe ik je nog elke dag mis. Ze begrijpen het niet. Na één jaar zei men al: ‘Zet jezelf er over heen.’ Hoe kan ik een lange periode uit mijn leven vergeten die zo fijn was. Schat, ik mis je…

Elke verjaardag van je vier ik, ook al ben je niet meer in mijn leven. Nu dertig jaar later kan ik nog niet begrijpen dat je niets meer met me te maken wilt hebben. De eerste jaren dacht ik: ‘Ze zal wel weer een keer komen.’ Die hoop heb ik inmiddels opgegeven, maar toch … je weet maar nooit. Ik mis je…

Om je niet in een ellendige strijd te laten komen, heb ik me teruggetrokken. Elke keer als ik je op kwam halen, waar ik volgens de rechter recht op had, was je zogenaamd niet thuis. Je was vier jaar toen ik je voor het laatst zag. Je bent vandaag al weer tien jaar geworden. Je foto zie ik op facebook en denk dan: ‘Wat een geweldige meid ben je.’ Ik hoop dat je als je oud genoeg bent zelf naar me toe zal komen. Ik mis je… elke dag weer.

Ik mis je… Dierbaren verdwijnen plotseling uit ons leven of na een lange lijdensweg. De dood is aanvaardbaar en toch ook weer niet. Soms denken mensen dat het gemakkelijker voor je is als iemand niet meer leeft. Makkelijker dan als je je geliefde, je kind, je dierbare vriend, niet meer mag zien. Weet, er is geen verschil.
Er is geen verschil of het verlies – door de dood of doordat men je niet meer wilt zien – vorig jaar of dertig jaar geleden is. De ene keer is het heftiger dan de andere keer, het gemis blijft. Wat kun je doen om er mee te leven? Te leven met dat ontzettende verdriet of die onbegrijpelijke woede in je?

Sta toe dat je de ander mist, heb begrip voor jezelf. Er staat geen termijn voor om iemand niet meer te missen. Vertel het tegen iemand waarvan je weet dat die het begrijpt. Een persoon die hetzelfde heeft meegemaakt. En weet dat  iemand die deze situatie nooit heeft meegemaakt, het niet kan begrijpen. Wees niet teleurgesteld als men je niet begrijpt, zoek ook geen begrip.

Men kan in-voelen, maar niet meevoelen! In-voelen komt uit het verstand, men denkt te weten hoe het voelt. Vandaar dat het soms kil aanvoelt. Meevoelen komt uit het hart, is dat men weet hoe het voelt. Het hart dat zelf ooit diezelfde pijn heeft gevoeld!

Hoe ga je er dan mee om? Vind daar je eigen manier voor. Er is niet één manier, voor ieder is het weer anders. Een paar voorbeelden: de weduwe zet ’s avonds de foto van haar man op een stoel naast haar, ‘samen’ kijken ze dan tv. De man of vrouw die gescheiden is, zoekt zijn of haar oude vrienden op. Of gaat op datingsites kijken en zoekt naar fijn gezelschap.
De ander gaat overdag naar het werk, op stap of naar bijeenkomsten en musea. En luistert ’s avonds naar Radio Merlijn – www.radiomerlijn.nl- fijn chatten met de anderen en de programmamakers.
Weer een ander organiseert bijeenkomsten voor anderen. Of voor zichzelf en stelt zijn of haar kwaliteiten beschikbaar, betaald of onbetaald. Er zijn zoveel mogelijkheden, kies datgene dat bij je past en vooral waar je plezier in hebt.

Wat je ook doet, wees niet teleurgesteld in jezelf als het gemis blijft. In ieder geval is het als je iets onderneemt het grootste gedeelte van de dag uit je systeem. En daar gaat het om!

Lieve groet,
Daisha