Onbewust ben ik mijn hele leven op zoek geweest naar de onvoorwaardelijke liefde die ik in mijn vorige blog beschreef. Een onvoorwaardelijke liefde die in voorspoed en vele tegenslagen, zowel bij mijn ouders als grootouders, altijd stand hield. Eindelijk, na tientallen jaren kwam deze in mijn leven. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Elkaar gevonden!

In mijn jeugd bestond mijn leven uit liefde. Niet alleen in liefde geboren, maar ook met liefde opgegroeid. Niet dat ik die liefde herkende, dat deed ik pas op mijn dertiende. In de tijd dat mijn moeder zwanger was van mijn jongste zus maakte ze veel mee. Haar geliefde vader stierf een plotselinge dood toen ze drie maanden zwanger was. Tot twee keer toe alles gestolen in de zaak die ze net aan het opbouwen waren. En zo gebeurde er elke keer iets ingrijpends in die negen maanden.

Nachtenlang zaten we samen te praten. Niet alleen over de dingen die waren gebeurd, maar ook over hoe mijn moeder en ik tegen het leven aankeken. En dat bleek een wereld van verschil te zijn. Zo ‘vonden’ we elkaar, ofwel zij begreep mij beter en ik haar. Sinds die tijd weet ik wanneer je luistert naar het levensverhaal van de ander, ook al is dat een miniem stukje, het contact liefdevol is. Je hoeft de ander niet te begrijpen om liefde te geven.
Immers we hebben niet alleen een eigen karakter en dus zienswijze. Maar ook littekens in onze Ziel, meegenomen uit vorige levens en op een bepaalde leeftijd levenservaringen achter ons liggen die ons eveneens hebben gevormd.

Een moord deed mijn leven anders verlopen dan gepland

Het is vrijdag 22 november 1963, de moord op J.F. Kennedy bracht een totale ommekeer in mijn leven. Die dag had ik een half jaar verkering, ik was zestien. In eerste instantie was het de man van mijn dromen, maar gaandeweg dat half jaar kwam ik er achter dat het meer medelijden was van mijn kant dan verliefd zijn. Daarom besloot ik het uit te maken. We gingen die vrijdag samen een dag op stap in Nijmegen. Op een gegeven moment kwam het hoge woord er uit: ik wil niet met je verder. Hij probeerde me nog te overreden, de ene keer door zielig te doen, dan weer heel verliefd en dan weer kwaad. Alle emoties kwamen aan mij voorbij. Ik bleef echter bij mijn besluit, was zelfs opgelucht.
Dat halve jaar was hij helemaal in onze familie opgenomen. Omdat hij in dienst was logeerde hij het weekend bij ons. (Zijn moeder had hem de deur uitgezet. Zijn vader had hij sinds zijn zevende jaar nooit meer gezien.)

We gingen naar huis en ik besloot het meteen thuis te vertellen. Toen we echter thuiskwamen heerste er een verslagen en droevige stemming. De familie was bij elkaar gekomen, het hele huis zat vol. We hoorden wat er was gebeurd en de hele avond keek men naar de beelden op tv. Deze droevige stemming en het met elkaar praten over Kennedy bleef het hele weekend doorgaan. Toen hij ’s maandags weer naar dienst ging, hadden we nog niets verteld. Mede omdat hij in dat weekend tegen me zei: Zou je misschien liever willen dat ik dood was? Het was of ik een stomp in mijn maag kreeg. Ik kon hem toch niet zomaar op straat zetten, dacht ik toen. Waar moest hij heen, zo zonder familie?
En zo ging mijn leven gewoon door, alsof ik het nooit had uitgemaakt…

We gingen trouwen

Ons wettelijk huwelijk werd op donderdag 16 november 1966 voltrokken, ik was toen negentien jaar. Een schijnhuwelijk, om een huis te kunnen krijgen moest je toen namelijk getrouwd zijn. Ik ben een jaar lang getrouwd geweest zonder seks. ’s Avonds ging hij naar de ene slaapkamer en ik naar de andere. Ik was katholiek opgevoed en dan moest je als maagd het (kerkelijk) huwelijk ingaan. Al die tijd bleef ik maagd, niet omdat ik dat wilde. Nee, hij vond dat ik dat moest doen. Jaren later begreep ik hoe hij dit heeft kunnen volhouden.

Het kerkelijk huwelijk was op zondag 12 november 1967, het was een sprookjes huwelijk. Zoals later aan me werd verteld: het was alsof er een prinses trouwde. Mijn ouders hadden kosten nog moeite gespaard om me inderdaad als een prinses te laten trouwen. Voor mijn bruidsjurk werd er stof en kant uit Parijs overgevlogen. De kerk zat bomvol, heel Tivoli in Arnhem was voor de hele dag afgehuurd. Met de receptie was het een eindeloze rij van mensen die ons kwamen feliciteren. Bij het diner waren zo’n honderd mensen en ’s avonds was er een groot feest met ruim tweehonderd gasten.
Ik beleefde die dag als in een roes, net alsof het niet om mij ging, maar om iemand anders.

De eerste huwelijksnacht

Doodmoe gingen we ’s avonds naar huis, maar ja, nu waren we getrouwd en dat betekende seks! Wat viel dat tegen, de seks was afschuwelijk, het deed vreselijk zeer. Zo lang naar uitgekeken, ik was echter niet voorbereid op dit brute geweld.

Al gauw ontdekte ik dat mijn man niet de liefdevolle persoon was wat de seks betreft. Ook het dragen van verantwoordelijkheden betreffende de kinderen ontliep hij. Ruim vijf jaar lang heb ik alle extremen op het gebied van seks en relaties meegemaakt. Zodanig dat ik aan mijzelf begon te twijfelen of het wel normaal was dat ik er grote weerstand tegen had. Mede doordat het in die jaren in bepaalde kringen heel gewoon was dat er orgiën waren, partnerruil, vreemdgaan en nog meer dingen op seks gebied waar ik nog nooit van had gehoord en mee was opgegroeid. Het enige wat er niet bij was, was Liefde!

Een lot uit de loterij… of toch niet?

Ik deed het nooit goed in zijn ogen, ik was geen goede moeder (we hadden twee kleine kinderen). Ik wilde niet aan de sekspelletjes meedoen en als ik het een keer wel deed dan was het ook niet goed. De vernietigende woorden die elke keer over mij heen werden gestort maakte me hysterisch van machteloosheid. Dus kon hij tegen iedereen vertellen hoe hysterisch ik was. In gezelschap was hij de charmante liefhebbende man, totdat we alleen met het gezin waren, dan werd hij een bruut. Wanneer ik er een keer iets van tegen mijn ouders zei, kreeg ik hoofdschuddend te horen dat ik nooit tevreden was. Hij was een lot uit de loterij vonden zij.

Op een gegeven moment besloot ik een einde aan mijn leven te maken. Anderhalf jaar lang heb ik plannen gemaakt hoe uit het leven te stappen. Een paar keer ’s nachts bij de treinrails gestaan, maar durfde toch niet. Ik wilde beslist niet invalide worden, want dan zou ik helemaal afhankelijk van hem worden. Ik stelde me onder behandeling van een psychiater en kreeg pillen om rustig te worden. Zo rustig dat ik op een gegeven moment een zombie was. Diep in mij was er een stem, zo wil ik niet verder leven en besloot de pillen te sparen…

Om mij heen was er gedurende mijn jeugd veel liefde geweest. Wat was ik in een andere wereld beland! Ik ontdekte dat er ook nog andere vormen van liefde bestaan. Of was het juist liefdeloos? Was het geen liefde kunnen geven, omdat sommige mensen niet in liefde opgroeien? Er was vaak haat, later begreep ik: dit is de vorm van afgewezen liefde.

wordt vervolgd…

Lees hier mijn vorige blog: Hoe ontdek je de Ware Liefde?

Lieve groet,
Daisha

Mocht je vragen hebben over dit onderwerp, stuur deze dan naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord ze in het programma ‘Zielentaal’ dat ik elke zondagavond om 21.00 uur presenteer via internetzender Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl Je kunt het nog de hele week bij ‘Uitzending Gemist’ terugluisteren.

Wil je een uitgebreid persoonlijk of zakelijk advies? Kijk dan bij consulten naar de mogelijkheden en de tarieven. En bel naar 0575-502264 om een afspraak te maken.