Je hebt het gevoel dat je je nu wel genoeg uitgerust bent en de strijd met het bestaan op aarde weer aankunt. Je realiseerde je tijdens je herstel, daar in de hemel,  dat je het ‘houden van jezelf’nog niet had ontwikkeld. Je besluit daarom dat dat nu je missie wordt. Je hebt met een aantal mensen een deal gemaakt en wel de volgende: hou niet van mij, want dan ben ik op mezelf aangewezen en moet ik wel van mezelf leren houden. Zo afgesproken is de één al vast gegaan, die wil wel de rol van je ouder op zich nemen. De ander ging ook maar vast en neemt de rol van je toekomstige partner op zich. Zo zijn alle rollen verdeeld, die van je broers, zussen, familie, vrienden en buren.

Opgewekt ga je naar de aarde, je gaat het helemaal waar maken. Maar gaandeweg de zwangerschap ben je zo druk met jezelf je tot een mens te vormen – je wilt immers zonder gebreken op aarde komen – dat je vergeet waar je ook al weer voor kwam. In de eerste paar jaren van je aardse bestaan, kun je het nog een beetje vaag herinneren, maar daarna is het helemaal weg.
De anderen houden zich aan hun afspraak en doen de meest rottige dingen naar je. Bijvoorbeeld: nauwelijks naar je omkijken. Oh ja, je krijgt wel op tijd eten, maar knuffelen is er niet bij. Het wordt zelfs steeds erger. Als je kunt praten en lopen, lijkt het wel of je alles alleen moet doen. Ze zijn zo druk met zichzelf, dat er geen aandacht voor jou is. Nee erger, ze vinden je maar een zeur, aandachtvrager en heel lastig. Terwijl jij de vriendelijkheid zelve bent en er alles aan doet om in de smaak te vallen!

Je weet je geen raad en hebt het gevoel dat niemand van je houdt. Ergens is dat niet zo, want als de ander zich aan jullie afspraak houdt, is dat toch een teken dat die ander van je houdt, is het niet?
Je groeit op, gaat naar school en oh wat een ellende. Ook daar zijn er kinderen die je pesten, treiteren en je links laten liggen. Je bent diep ongelukkig. Op een gegeven moment is je studentenleven afgelopen en mag je aan het werk. Een enkele keer kom je wel een vriendelijk iemand tegen, maar de meeste collega’s doen net of je niet bestaat.

Gelukkig ontmoet je iemand en dat blijkt voor jou eindelijk de enige ware te zijn. Maar die vreugde is van korte duur. Na een paar jaar zit je al weer in dezelfde situatie en je denkt: zie je wel, dat moet mij weer overkomen. Niemand op deze hele wereld houdt van mij. Terwijl ik alles voor ze doe, van ze houdt, me elke keer weer beschikbaar stel en mijn eigen ik zelfs helemaal opoffer. Wat een afschuwelijk leven, wat is de zin van mijn leven? Alleen maar ellende meemaken? En je bent compleet vergeten dat je die afspraak daar boven had gemaakt om nu eens eindelijk het houden van jezelf te ontwikkelen.

Op een gegeven moment besluit je je eigen gang te gaan. Je niets meer aan te trekken van het gedrag van anderen naar jou toe. Je komt in een totaal andere kring van mensen terecht. Het blijkt dat je daar helemaal niet hoeft te pleasen. Deze mensen houden van zichzelf en vinden het leuk dat jij er bent, maar hebben je niet nodig. Je leert daardoor dat je jezelf wegcijferen juist averechts werkt. Dat het bij de één irritatie oproept, van een ander werd je afhankelijk. En het zo ontzettend je best doen om in de smaak te vallen , weet je nu, roept alleen maar weerstand op. Eindelijk heb je door dat liefde niet van de ander moet komen, maar uit jezelf naar jezelf. En zo leef je nog lang en gelukkig!

Zo zijn er vele verschillende missies, ieder komt weer voor iets anders en soms ontmoet je iemand die precies voor hetzelfde komt als jij. Welke missies zijn er dan nog meer? Daar over vertel ik de volgende keer!

Lieve groet,
Daisha