Er zijn continu berichten dat er veel veranderd in de wereld. Veranderingen die een nieuwe en betere toekomst inluiden. Mensen die zeggen mee te willen helpen aan deze verandering, zoals de Avaaz organisatie en de Occupy beweging, strijden tegen onrecht. Het ligt voor de hand om deze strijders voor rechtvaardigheid te steunen. Toch zie je dat er een eenzijdig beeld wordt getoond van de werkelijkheid. Waar Avaaz voorop loopt in het veroordelen van regimes die mensenrechten schenden, zwijgen ze als zogenaamde ‘foute’ mensen een vreselijke dood sterven. Je hoort Avaaz niet over de manier waarop Khaddafi aan zijn einde is gekomen. Blijkbaar had Khaddafi het verdiend en is dan alles toegestaan, zelfs een executie.

Nu zal Avaaz echt met de goede bedoelingen misstanden aankaarten bij regeringen en wereldleiders. Maar de verleiding van de macht ligt altijd op de loer. Wat als je kunt zeggen tegen een regering: ‘Als je niet naar ons luistert, roepen we op tot revolutie in jouw land!’ De volgende tiran, dictator, ligt op de loer…

Laten we vooral waken om onze menselijkheid niet te verliezen. Wat iemand ook gedaan heeft, hij of zij verdiend een eerlijk proces. Dát onderscheidt ons nu juist van dictators en moordenaars. Zodra het toestaan en vieren van moord normaal wordt gevonden, zie ik de toekomst somber in. De beelden van een zwaar bloedende Khaddafi die door de rebellen mishandeld wordt en smeekt om zijn leven vond ik onmenselijk.

Hoe wreed om beelden uit te zenden van mensen die een moord vieren. Wie dat dan ook maar moge zijn. Je kunt aanvoeren dat het nog niet zeker is dat hij is vermoord. De mensen die er verstand van hebben, zijn er echter van overtuigd dat de verwondingen niet door een vuurgevecht kunnen zijn veroorzaakt.
Voor mij zijn dit onbegrijpelijke wandaden tegen de menselijkheid. Zowel door de daders, de mensen die zijn dood vieren, als ook de media die dit groots publiceren c.q. uitzenden.
Dit is geen uiting van bevrijding, dit is een wandaad tegen de menselijkheid!

Wat voor een mentaliteit heb je als je beelden uitzendt van een afschuwelijke moord? En naar aanleiding daarvan een vreugdevolle menigte laten zien? En vervolgens de blijde reacties van diverse politici. Ergo: hoe kan de media zulke beelden uitzenden op een tijdstip dat kinderen nog niet op bed liggen? Niets vermoedend belandde ik in de beelden van het journaal. Het journaal van 19.30 uur, een tijdstip dat jonge kinderen nog net niet op bed liggen.
Als je shockeert, krijg je aandacht, heb je macht! De media had macht over ons door de beelden die ze lieten zien, door de berichten en de daarbij geplaatste afgrijselijke foto’s. Als je iets vreselijks vertelt, ben je verzekerd dat je aandacht krijgt. Maar tegelijkertijd voer je macht uit! Macht op de ontsteltenis c.q. schrik van de ander.

Hoe kun je Khaddafi wandaden aanmeten, terwijl je deze zelf pleegt? Hoe kunnen we verwachten dat de jeugd respect heeft voor de medemens? Moord schijnt gevierd te moeten worden, zie de afgelopen dagen. En waarom zijn we dan verbaasd dat er moordpartijen zijn, zoals onlangs plaatsvonden in Alphen aan de Rijn, Noorwegen, Zwijndrecht, VS en andere plaatsen?

De media liet zien dat het o.k. is om slechte mensen keihard op te ruimen, dat het leven van een slechterik niet veel waard is. Ik heb hiertegen nauwelijks protest gezien. Wordt het dan onderschreven door vele, vele mensen?
Is het nu nog verwonderlijk dat sommige kinderen of volwassenen met zware psychische problemen het begrip ‘slechte mensen’ zelf verder invullen en tot actie overgaan? De gevolgen en trauma’s hiervan zijn niet te overzien. Laten we het geweld stoppen bij onszelf!

Occupy Evenals de toejuiching van de Occupy beweging, zoals sommige beweren een beweging zonder leider. Een beweging vanuit het volk. Hoe is het mogelijk dat men dit gelooft, terwijl Avaaz, Mens en Spirit en anderen hiertoe oproepen?

Zaai angst, roep protestbewegingen op, juich als een land zogenaamd bevrijd wordt van een dictator. De groep die hier toe aanzet neemt vervolgens de macht en is de nieuwe dictator.
De bevrijding zal nog lang op zich laten wachten. Dan moet men zich eerst zelf bevrijden van de illusies die nu worden voorgespiegeld.

Bevrijding begint niet met grote groepen mensen die ‘machtsblokken’ omver werpen. Of het moet onder begeleiding gaan door een leider, die zich kenbaar maakt en laat zien dat hij/zij geweldloos wil strijden. Ghandi was daar een groots voorbeeld van. Hij nam de verantwoording voor alles dat hij in gang zette.

Bevrijding begint met dat je een verandering teweeg brengt in jezelf en je eigen (kleine) kring.

Veel wijsheid!
Lieve groet,
Daisha