Mijn moeder komt uit een gezin met achttien kinderen. Zij was het oudste meisje. Al deze achttien kinderen hebben hun vader en moeder op een andere manier ervaren. Het varieert van: ‘zeer liefdevol’ tot ‘ik had geen contact met mijn vader of moeder’. En alles dat daar tussen in is. Tussen de oudste en het jongste kind is een leeftijdsverschil van 25 jaar. Ieder kind heeft dan ook het gevoel dat de plek die ze in het gezin hebben gekregen en de daarbij behorende leeftijd van hun ouders invloed hebben op hoe zij hun ouders hebben ervaren. Maar is dat ook zo?
Ik heb mijn grootouders ervaren als twee ontzettend liefdevolle en begripvolle mensen, zowel naar hun kinderen als naar ieder die ze ontmoetten. Niets was hen teveel, je was altijd welkom. Mijn Oma en Opa hadden alle tijd voor je. Er waren regels, maar daar kon ook van afgeweken worden. Ze waren er écht voor je.

Na het houden van diverse interviews met de ‘kinderen’ (de jongste is inmiddels 70 jaar), waarin de relatie met hun ouders centraal staat, blijkt dat het nauwelijks gaat om de plaats die ze in het gezin hebben of de leeftijd van de ouders. Het is juist hun verwachtingen naar de ouders toe, die de relatie hebben bepaald. De interactie tussen de verwachting van het kind én van de ouder bepaalden hoe de relatie is. Slechts zijdelings andere invloeden.

Je verwachtingen komen voort uit je karakter en je persoonlijkheid. Kun je je ouders delen met anderen? Hoe is je tolerantie naar anderen? Ben je veeleisend? Heb je begrip voor elkaars situatie? Ben je geduldig en optimistisch of ongeduldig en pessimistisch? Ben je een jonge, een oude ziel of er tussen in? Ben je temperamentvol of juist niet? Ben je gevoelig of leef je verstandmatig?
Zo zijn er vele factoren die de verwachtingen van jou en je ouders beïnvloeden. Je kunt dus niet stellen: Ik heb geen liefdevolle band met mijn ouders omdat zij zus en zo zijn. Jouw karakter, jouw verwachtingen naar hen, jouw houding ten opzichte van hen hebben net zoveel invloed als die van hen naar jou toe.

Is het een ‘ kip en ei’ –verhaal, wat is er eerst? Je houding, je verwachtingen, naar hen of die van hen naar jou toe? Het is er allebei tegelijkertijd. Er is geen sprake van: het ligt aan mij of het ligt aan mijn ouders. Het is de interactie tussen jullie die je vormt, die je het ‘gevoel’ geeft wel of niet geaccepteerd te worden of liefde te hebben ontvangen.
Ik zet het woord gevoel tussen aanhalingstekens omdat het niet je gevoel is. Je gevoel komt voort uit je verwachtingen en dat is weer je verstand. Je verstand, je denken, bepaalt mede je gevoelens naar de ander.
Als je denkt dat de ander je afwijst, omdat hij of zij zich op een bepaalde manier gedraagt, dan vóel je je afgewezen. Terwijl het gedrag misschien helemaal niets met jou te maken heeft, maar bijvoorbeeld doordat men zich zorgen maakt of het met zichzelf moeilijk heeft.

In elke relatie is de interactie het meest belangrijke. Niet alleen tussen jou en je ouders. Maar ook tussen jou en je broer, zus, partner, vriend/vriendin, kennis, collega en wie dan ook. Elke persoon waar je contact mee hebt, is de interactie bepalend voor hoe je de relatie ervaart.
Behalve als er traumatische gebeurtenissen hebben meegespeeld in de relatie. Dan is zo’n gebeurtenis ook van invloed. Probeer, ondanks wat er in het verleden is gebeurd, van iedere relatie een relatie in Liefde te maken!

Liefde is … beseffen dat ik de ander niet kan beheersen. Liefde is een ander niet proberen te veranderen of de schuld te geven. Liefde is niet zorgen voor, maar geven om. Liefde is niet even regelen, maar ondersteunend zijn. Liefde is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn. Liefde is niet ontkennen, maar accepteren. Liefde is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren. Liefde is niet de situatie naar mijn hand zetten, maar deze nemen zoals die is.
Liefde is minder vrezen en meer beminnen!

Veel Liefde toegewenst!
Daisha