Te jong om seks te hebben

Op mijn veertiende was ik verliefd op een negentienjarige jongen, en hij op mij. Vlak bij het schoolplein van mijn middelbare school stopte een bus. Elke vrijdagmiddag stapten daar enkele dienstplichtige militairen uit. Als jong meisje vond ik dat heel interessant, en de militairen vonden het interessant om belangstelling van een tiener te krijgen. Mannen hebben een Harem, mijn vriendinnen zeiden dan ‘daar is weer je Zijnem’. Eén van die militairen vond ik bijzonder boeiend en hij mij. Zo kwamen we met elkaar in gesprek, en van het een kwam het ander. We werden stapelverliefd op elkaar. Na enige tijd zagen we elkaar elke week.

Ik voelde dat ik dit thuis niet kon vertellen. Dus gebeurde het wanneer ik zogenaamd naar sport was of naar de bibliotheek. De relatie werd steeds heviger, eerst was het nog gepassioneerd zoenen en fijne gesprekken, maar al gauw kwam er een ander verlangen bij.
Hij zei dan: ‘Lief, dit kan niet daar moet je mee wachten.’ En ook al had ik me al vroeg voorgenomen om als maagd in het huwelijk te treden, aan hem wilde ik me helemaal geven. Tot op een dag, we hadden ongeveer negen maanden ‘verkering’, zei hij: ‘Uit liefde voor jou, stop ik met onze relatie.’

Hoe ik ook huilde en vroeg waarom, hij bleef onverbiddelijk en zei: ‘Ik hou zoveel van je dat ik niet anders kan. Geloof me, later zal je dit begrijpen.’ Op dat moment begreep ik er niets van, inderdaad jaren later wel.
Negentien is op zo’n leeftijd veel te oud voor een veertienjarige. Bijna een hele generatie verschillend. Met 19 ben je toe aan seks, met 14 nog lang niet. Ik wist niet eens wat het was, nog pure onschuld.

Dit is één gezicht van pure liefde: stoppen met de relatie omdat je zoveel van de ander houdt dat je hem of haar nimmer in iets wilt betrekken dat niet goed is voor de ander. Of omdat je voelt dat de verschillen zo groot zijn – en dat kan zijn in karakter, qua zienswijze over het leven, etc. – dat je de ander wil behoeden voor… Tja, voor wat?

Een zielig verhaal

In de zomer van 1963, ik was toen 16 jaar, kreeg ik verkering met een jongen die één jaar ouder was. Hij had een ongelukkige jeugd gehad. Zijn vader was op zijn zevende er vandoor gegaan met een prostitué. Hij had hem daarna nooit meer gezien. Zijn moeder trouwde een paar jaar later met een man die in de oorlog NSB’er was geweest. Een man die koud en kil was, en hem beslist niet mocht. Op een gegeven moment werd hij uit huis gezet, 16 jaar oud. Vanaf die tijd leefde hij bij dan weer bij de ene en dan weer bij een andere vriend.

Mijn hart stroomde over, zo erg vond ik dat voor hem. Al gauw wilde hij heel graag seks met me, maar mijn voornemen om als maagd in het huwelijk te treden was te sterk geworden. Door deze weigeringen kreeg hij vervelende trekjes en ik begon in te zien dat het geen liefde was wat ik voor hem voelde maar medelijden. In november 1963 maakte ik de verkering uit.

Hij was inmiddels in militaire dienst gegaan. In de weekenden vingen mijn ouders hem liefdevol op. Zo leefden we samen in één huis, maar sliepen apart. Daarom zei hij: ‘dan sta ik weer op straat, niemand houdt van mij.’ En nog veel meer, nu weet ik: emotionele chantage. Dus mijn hart stroomde weer over van… ik dacht toen van liefde.

Op mijn negentiende trouwde ik met hem en was inderdaad nog maagd. Er was nauwelijks leeftijdsverschil tussen ons, maar wat was de relatie ongelijk in de liefde! Waarschijnlijk zou ik daarachter zijn gekomen wanneer we wél seks hadden gehad voor ons trouwen. Op seksgebied had hij in mijn ogen afschuwelijke wensen. Het voert te ver om de vele manieren waarvan hij hield hier te vertellen. Toch ging ik in sommige wensen mee. Hij gaf aan dat het heel gewoon was en dat ik nog in een tijd leefde die allang niet meer bestond. Deed ik het niet dan was hij in plaats van de charmante man een geestelijke kwelgeest.

Geestelijke mishandeling

Ik kreeg twee mooie kinderen van hem, maar deed het nimmer goed in zijn ogen. Ik was geen goede moeder, geen goede vrouw, ik was te dik en sowieso deugde ik voor niets. En het ergste was, ik ging hem geloven en wilde niet meer leven. Deed een paar zelfmoordpogingen, waarvan de laatste bijna was gelukt. Ik heb vijf dagen in coma gelegen in het ziekenhuis. Een te lang verhaal om nu te vertellen wat er daarna allemaal gebeurde.

Naar aanleiding van alle gebeurtenissen liet ik me opnemen in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen was tot nul komma nul gereduceerd. Mijn eigen ik bestond niet meer, ik was een wrak geworden. In die drie maanden van opname heb ik de kracht in mezelf weer teruggevonden. Toen ik thuiskwam zag ik dat hij tijdens mijn opname in ons huis met een andere vrouw had samengeleefd. Dat was de druppel en ik zei hem dan ook te vertrekken. Wonder boven wonder deed hij dat ook. En liet niets meer van zich horen, ook niet naar de kinderen.

Dit is ook een gezicht van wat liefde is. Ik raad het niemand aan, op 24-jarige leeftijd had ik al zoveel meegemaakt waar een ander een heel leven over zou doen. Wat ik hier vertel is slechts een fractie van wat ik destijds allemaal heb doorgemaakt. Ik heb er ontzettend veel van geleerd, in vijf jaar tijd een heel leven doorworsteld met vele trauma’s.

Hoe ver kun je gaan in de liefde?
Hoe ver kun je jezelf wegcijferen ter wille van de liefde?

Geen seks

Ik leerde al gauw een bijzondere man kennen. En… ja het was weer een militair. Officier bij de luchtmacht, waar ik op mijn 25^ste in september 1972 mee trouwde. Hij was 35 jaar, tien jaar ouder. We merkten niets van dit leeftijdsverschil, niet in de liefde helaas wel in de seks.
Was ik verlost van een seksverslaafde kwam ik, nadat onze zoon was geboren, in ‘het hoeft voor mij niet meer’ van mijn man. En dat terwijl een vrouw op 28-jarige leeftijd juist op het hoogtepunt van haar seksleven is. Het werd daardoor geen eenvoudig huwelijk. Na vele diepte- én hoogtepunten overwon onze liefde. Nadat we het juist een paar jaar heel fijn samen hadden, stierf hij helaas in februari 1993.

Een minnaar of minnares hoeft geen afbreuk te doen aan een huwelijk. Het kan het gemis aan seks van de ene partner aanvullen, zodat de liefde tussen beide partners kan blijven bestaan. Ook dat is een gezicht van Liefde!

Het gaat verder…

Nadat mijn man gestorven is ben ik zes jaar alleen geweest. Ik had die tijd nodig om het overlijden van mijn geweldige en liefdevolle man een plek te geven.
Op mijn 52ste trouwde ik met een man die 11 jaar jonger was. Maar het bleek dat hij het drukke en vaak intensieve leven dat ik leidde niet aankon. Ook dat is een heel verhaal, maar nu niet relevant. Het huwelijk duurde slechts twee jaar, toen ging hij vreemd en verdween naar zijn geliefde.

Nu ben ik getrouwd met een man die 31 jaar jonger is. Wat een weelde, wat een gelijkheid – in alle opzichten! 
Drie jaar woonden we samen voordat het een ‘echte’ relatie werd. Al die tijd deden we alles samen, behalve dat ene niet: seks. En wat een geweldige ontdekking na drie jaar dat we elkaar ook daar in vonden. We zijn nu 16 jaar samen, de liefde tussen ons is sterk en zuiver. Komt het door wat ik allemaal heb meegemaakt, en wat Sander in zijn jonge leven heeft meegemaakt? Misschien… maar voor mij – en Sander – is dit de ultieme Liefde.

Twee kapiteins op één schip…

Wat is liefde, is geen eenvoudige vraag. Is liefde tegelijkertijd ook onvoorwaardelijke liefde? Onvoorwaardelijke liefde is altijd zonder eigen belang. Hoe weet je nu of het liefde is en geen eigen belang?

Nog een voorbeeld van intense liefde:
Een vrouw vertelt me dat ze niet goed tegen ruzie kan en daarom nooit een discussie aangaat. ‘Waarschijnlijk komt dat,’ zegt ze ‘doordat mijn ouders altijd ruzie hadden. Ik was dan bang dat ze zouden gaan scheiden en kroop helemaal weg. Ze zijn nu in de tachtig en maken nog steeds ruzie. Ze hebben er nooit over nagedacht om te scheiden, maar als kind ben je daar wel bang voor. Ik zou zo’n huwelijk niet willen, altijd maar ruzie.’

Ik stem me op haar ouders af. En zie dat haar ouders allebei een sterke persoonlijkheid hebben. Ik noem dat meestal ‘twee kapiteins op een schip’.
‘Wanneer je ouders nooit ruzie hadden gemaakt, of in ieder niet vaak, dan zouden ze juist zijn gaan scheiden. Door telkens ruzie, ofwel discussies met elkaar te hebben, zijn ze naar elkaar toegegroeid. Volgens mij maken ze nu een stuk minder ruzie dan vroeger. En ik weet zeker dat zij het ook nooit als ruzie hebben ervaren, slechts dat ze het oneens waren met elkaar’ antwoord ik.

‘Ja, dat klopt, ik merk inderdaad dat ze nu lief naar elkaar zijn. En inderdaad, wanneer ik als kind zei dat ik er niet tegen kon dat ze ruzie maakte, keken ze helemaal verbaasd. En zeiden, maar dat is geen ruzie, we hebben allebei alleen een andere mening.’

Weet je dat dit ook intense liefde is. Wanneer je beiden een totaal ander en sterk karakter hebt, is het soms moeilijk om tot compromissen te komen. Discussies helpen beiden om op een gegeven moment het toch zover te laten komen. Zou je geen discussie aangaan dan komt er verwijdering, vaak zelfs onverschilligheid naar elkaar. Je neemt immers niet meer de moeite om de ander te bereiken. Discussies, je mag het ook ruzie noemen, kosten veel energie van je. En zolang je die energie in je relatie steekt, zal de relatie alleen maar sterker worden. Je weeft in elkaar zoals ik dat noem.
Het is misschien niet de manier dat je wenst, maar geef je geen weerwoord dan zal je op een gegeven moment merken dat je elkaar niets meer te vertellen hebt.

Een lang en gelukkig leven bestaat!

Liefde kent vele gezichten, laat liefde altijd een win-win situatie zijn. Kijk eens naar jouw liefdesleven, zat of zit er een win-win situatie in? Dan zal je relatie nog lang blijven bestaan, en groei je naar ‘een lang en gelukkig leven’.

Je hoeft niet onvoorwaardelijk lief te hebben

Er wordt veel gesproken over onvoorwaardelijke liefde. Er zijn echter maar weinig mensen – en we blijven immers mensen – de dat werkelijk aankunnen. Het is namelijk eenrichtingsverkeer, jij geeft en je verwacht er niets voor terug. Zelfs Moeder Teresa zei dat ze liefde gaf omdat ze er zoveel voor terugkreeg. Daardoor hield ze het ook tot haar dood vol.

Dus wees behoedzaam wanneer je de idee hebt dat je de ander onvoorwaardelijk liefhebt. We zijn hier niet op aarde om onszelf op te offeren, om met eenzijdige liefde om te kunnen gaan. De energie vloeit uit je weg, en vroeg of laat voel je je leeg, misbruikt, etc.

Welk gezicht heeft jouw liefde?

Liefde kent vele gezichten! Heb jij een voorbeeld van echte liefde, een liefde die een gezicht kent waarvan een ander zegt ‘hoe kun je’? Het zou fijn zijn wanneer je dat wilt mailen naar: daisha@radiomerlijn.nl
Dan kan ik deze voorbeelden (liefdesgezichten) vertellen in een van mijn radioprogramma’s. Uiteraard zonder namen te noemen, privacy verzekerd!

Lieve groet,
Daisha

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Elke week op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

P.s.: Wil je automatisch op de hoogte blijven? Hier kun je je gratis abonneren op mijn blogupdates.
Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!