Het is de nacht van maandag 8 november op dinsdag 9 november 2021. Zoals gewoonlijk neem ik de dag door voordat ik ga slapen. Sander ligt naast me, hij slaapt al. Bij hem is geconstateerd dat hij op 5 november COVID-19 heeft gekregen. Behoorlijk heftig, hoge koorts, erg ziek!
Ik heb vandaag een thuistest gedaan en die was negatief. Wie weet kom ik er goed vanaf, ik heb het immers ook al in januari 2020 gehad. Zal toch wel antistoffen hebben opgebouwd?

Ik word uit mijn lichaam gezogen

Zo alles overdenkend voel ik ineens een enorme zuigkracht aan mijn lichaam trekken. Alsof alle leven uit mij wordt weggezogen zonder dat ik het kan voorkomen. Het wordt me eerst zwart voor de ogen, en als ik meega met die zuigkracht wordt het licht. Mijn lichaam kan ik niet meer bewegen.

Waar ik nu in meega is een dartelende lichtbundel die lijkt te zeggen, ‘Joepie we zijn vrij‘.
(De lichtbundel is meer een grote witte veer die dansend en draaiend door de lucht gaat.)
Ik vraag ‘maar wat moet ik dan?’.
De lichtbundel zegt, ‘ik ben het, en jij ligt daar niet’.
‘Maar ik lig hier wel,’ zeg ik ‘en wat moet ik nu? En waarom zeg je ‘wij’? Wie zijn die wie?’
‘Dat zijn jij en wij… Jij en ik zijn wij, kan ik beter zeggen. Je bent nog half aan de aarde gebonden, maak je vrij!’ krijg ik als antwoord.
‘Nee, ik kan me nog niet vrijmaken, ik moet nog lesgeven en consulten doen.’
‘Ja maar dat hoef je niet meer te doen’, zegt de lichtbundel.

Dan… wordt de lichtbundel abrupt gestopt en kan niet verder. Ik voel de teleurstelling van de lichtbundel, maar het blijft dartelen en vrolijk zijn. Totdat een grote kracht van achter de bundel deze weer in mij duwt. Ik voel dat ik weer mijn vingers kan bewegen en ik val in een diepe slaap.

De dag erna slaat bij mij op woensdag 10 november 2021 de COVID-19 toe. Het gevoel van vrij te zijn was zo onbeschrijflijk heerlijk, zonder belemmeringen, pijn en benauwdheid. Maar het was ook duidelijk dat dit nog niet de bedoeling was.

Toen escaleerde het…

In eerste instantie lijkt COVID niet veel bij me te doen. Zaterdagavond 13 november 2021 kan ik gewoon de radiouitzendingen verzorgen, niets aan de hand. Tot die nacht…
Ik word benauwd wakker, hoge koorts 39,7 graden.
Maandag 15 november GGD-test Corona positief. Vanaf zondag 14 november schommelt mijn temperatuur tot en met vrijdag 19 november 2021 tussen 39,3 – 39,9 – 40,2.

Vrijdag 19 november 2021 escaleert hier alles. Ik ben er heel slecht aan toe, vandaar dat Sander met de spoedlijn de huisarts belt. Die komt en besluit dat ik onmiddellijk naar de IC in Zutphen moet. Het kost de huisarts heel wat overredingskracht voordat ik toestemming geef om me op te laten nemen. Uiteindelijk was ik te zwak om nog te weigeren.

Totdat de ambulanceman te kennen gaf dat Sander niet mee mocht. Rustig thuis moest blijven en mij vijf dagen niet mocht bezoeken. Ik zou op een geïsoleerde afdeling komen, waar alleen personeel mocht komen. Dat werd  me teveel, zonder Sander ga ik nergens naar toe, straks misschien aan het einde van mijn leven. Ook al zei de huisarts: Mevrouw als ik u hier laat, ligt u over 2 dagen dood in bed.’

Er is toen ruim een uur overleg geweest tussen huisarts-longspecialist-ziekenhuis, etc. Bij wat ze ook aandroegen ter compensatie – Sander mocht dan tot voor de afdeling mee – ik bleef weigeren.
De ambulanceman zei: ‘Dit heb ik in mijn hele loopbaan nog nooit meegemaakt, dat iemand die zo ziek is blijft weigeren.’ Uiteindelijk is de ambulance zonder mij vertrokken, nadat mij verzekerd was dat ik zuurstof kreeg.
Dat laatste was trouwens het enige dat ik aan de huisarts had gevraagd…

Mijn redding…

Dat ik de ambulance zonder mij heb weg laten gaan, is mijn redding geweest. Ik kreeg zuurstof, krachtige medicijnen, en zaterdag was ik koortsvrij. De zuurstof zal ik nog een paar maanden moeten doorzetten. De COPD / de longen heeft/hebben een behoorlijke aanslag gehad. De medicijnen tegen Covid had ik gekregen via een arts van zelfzorgcovid19.nl. Hoe graag ik het ook zou willen, ik mag Dokter N. niet bij naam noemen/bedanken omdat het preventief behandelen van Covid in Nederland met Ivermectine en Hydroxychloroquine nog steeds verboden is door de Inspectie Gezondheidszorg en het Nederlands Huisartsen Genootschap. Maar dankzij de medicijnen en begeleiding van Dokter N. is mijn leven gered!

Ik heb de afgelopen dagen niet alles meer meegekregen. Terwijl mijn Geest gelukkig helder bleef. ’s Nachts was ik continu aan het lesgeven.

Even ter toelichting: de saturatiewaarde (dat is de hoeveelheid zuurstof in je bloed) was nog maar 85%. (Als de saturatie zakt naar  minder dan 90%, noemt men dit desaturatie. Je kunt dan moe, benauwd of in de war raken en er kan schade in de organen als hart en de hersenen ontstaan als gevolg van het zuurstofgebrek.)

Met spoed gebrachte, nog krachtiger medicijnen dan ik al had gehad, heb ik meteen genomen. Vrijdag op zaterdag om vier uur was ik koortsvrij, en gelukkig nu nog steeds. De saturatiewaarde schommelt nu tussen 89 en 94 – wel met continu sterke zuurstof. Dat zal de komende maanden blijven. De COPD heeft weer eens extra aanslag moeten doorstaan. Dus schrik niet als je mij ziet met slangetjes in mijn neus en hoort met een verzwakte stem.

De BDE-ervaring hielp mij om door te gaan

Door het visioen vooraf, wist ik dat ik hierdoor heen zou komen. Immers mijn Ziel werd weer in mijn lichaam geblazen. Het is mijn tijd nog niet!
Toen de ambulance voor de deur stond om mij naar de IC te brengen (de huisarts gaf me nog twee dagen te leven als ik niet naar de IC zou gaan). Op dat moment wist ik dat ik niet thuis zou sterven omdat lesgeven en consulten geven nog steeds te belangrijk zijn.

Ik weet zeker, wanneer ik naar de IC zou zijn gegaan dan was ik er nu niet meer geweest. Waarom weet ik dat zeker? Omdat ik het zeker weet!

Wat als eerste door mij heen schoot toen ik zo ziek was, was: je moet er wat voor over hebben, als niet gevaccineerde, om toch de QR-code te kunnen bemachtigen. Sander en ik zijn nu voorzien van een groen vinkje/herstelbewijs tot en met mei 2022. We mogen overal heen, zelfs over de wereld reizen. Humor helpt om het allemaal niet zo zwaar te maken, ik gebruik dagelijks humor. Zeker bij elke-dag-weer-een-klein-stapje verder.

Dit zijn de vele voordelen tot nu toe:

• het vele vocht is uit mijn benen weggetrokken
• mijn ademstops ’s nachts waren al verminderd naar 10-12 keer uur. Nu is het slechts 3-4 per uur. (Was voor het breken van mijn arm nog 20-25 per uur!)
• mijn rechterarm, die ik op 3 juni 2021 heb gebroken, hoort er weer helemaal bij. Tot nu toe had ik het gevoel dat mijn arm niet meer bij mijn lichaam hoorde. Mede door de tintelingen in de vingers en de bulten opzij van de breuk. De tintelingen zijn er nog een klein beetje, doch nauwelijks meer merkbaar.
• we hebben de juiste wegen bewandeld om hier doorheen te komen. Met de geweldige online huisarts begeleiding. Zonder deze huisarts waarvan ik de naam niet kan noemen, omdat hij dan een boete zou krijgen. Zonder Ewald Stöteler, mijn homeopaat en André Visch had ik het misschien niet gered.

Moraal van mijn verhaal: blijf onder alle omstandigheden voelen wat het beste voor je is. Hoe de druk van buitenaf ook op je is, en hoe slecht je je ook voelt, blijf bij jezelf!
En wanneer je dat moeilijk vindt, vraag dan op een rustig moment aan jezelf:
‘Ziel, wat raad je me aan?’ en het antwoord flitst door je hoofd!

Heel hartelijk bedankt!

Heel hartelijk bedankt voor de vele beterschap wensen, in welke vorm dan ook! Het zijn er honderden, teveel om allemaal persoonlijk te bedanken.
Dit zijn slechts een paar reacties van meer dan driehonderd mails, kaarten, bloemen, etc.:
‘Wat een heftige periode voor jou (jullie) maar wat fijn om te lezen dat het wel aan de betere hand is. Hopelijk mag je goed en snel herstellen….!’

‘Wat ontzettend sterk en prachtig dat jij zo bij jou zelf kan blijven en bent gebleven door niet die ambulance in te gaan maar gewoon te weten dit is niet wat ik wil doen! Prachtig… voor mij nog meer reden om die ‘kleine Daisha’ te worden, te zijn.’

‘We schrokken ons kapot, zoveel dagen met zo een temperatuur. Je bent veel sterker dan ik al had gedacht. Neem je rust en geniet.’

‘Langs deze weg wensen we jullie allebei veel beterschap en een spoedig herstel. Op mijn werk en ook privé zijn  we reeds meerdere malen geconfronteerd geweest met Covid. Het kan inderdaad voor sommige mensen een heftige strijd zijn en ik vind het altijd lastig om te zien. Maar we zien ook dat mensen heel sterk zijn. Gelukkig hebben jullie een goede ondersteuning. Weet dat heel veel mensen in gedachten bij jullie zijn. Wij laten ook voor jullie een kaarsje branden. Denk nu maar eerst aan jullie zelf en neem de nodige tijd om te herstellen en op kracht te komen.’

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!