Wanneer ik zeg: ‘hierna zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn’ klinkt dit niet erg positief. Dat kan het in het begin ook zijn, maar toch groeit het in de meeste gevallen naar iets moois toe. Zo overleed twee weken geleden een goede vriend. Hij had ruim twee jaar geleden te horen gekregen dat hij nog maar een half jaar te leven had. De kanker was niet te genezen, alleen bestraling kon hem helpen om dat halfjaar door te komen. Dat weigerde hij, hij wilde het op zijn eigen manier doen.

In het begin was hij vol goede moed en gingen hij en zijn vrouw overal naar toe om nog enigszins hoop te vinden op een langer leven. Dat kreeg hij ook, ruim twee jaar. Het laatste halfjaar was zwaar en de laatste weken zelfs één grote lijdensweg. Eigenlijk twee jaar lang de dood voor ogen hebben, is sowieso zwaar. Ook voor zijn vrouw, die hem al die tijd heeft bijgestaan en verzorgd. Zijn overlijden was voor haar een groot verdriet en toch tegelijkertijd een enorme bevrijding.

Kraambezoek

Dit is slechts één verhaal, zo zijn er vele verhalen met misère die uitgroeien naar iets moois. Hoe ik hier op kom? Omdat ik vandaag aan een andere goede vriend dacht, Damiaan. Hij leeft al lang niet meer, maar nog altijd is hij in mijn herinnering. Samen hebben we veel meegemaakt. Herinneringen die eeuwig zullen blijven. In mei 1970 ontmoette ik hem voor het eerst. Door de bos gladiolen die hij meebracht, maakte hij meteen een onuitwisbare indruk op me.

Mijn dochter Helen werd in april 1970 geboren. Ik lag nog in het ziekenhuis en Damiaan kwam op kraambezoek. Door de ontzettend grote bos gladiolen zag ik niet wie er binnenkwam. Het bleek de chef van mijn toenmalige echtgenoot te zijn. Die dag had ik net een terugslag. ’s Morgens kreeg ik te horen dat er met mijn dochter iets niet goed was. Ze had bij de geboorte een hersenbeschadiging opgelopen. Deze mededeling maakte me vreselijk depressief en ik voelde me ellendig. (Later bleek dat ik een postnatale depressie had.)

Ik was niet in de stemming

En daar stond Damiaan – stralend voor mijn bed. Het huilen stond me nader dan het lachen. Later hebben we nog wel eens over onze eerste ontmoeting gesproken. Alles was eigenlijk fout daar aan. Gladiolen zijn voor mij begrafenisbloemen, dus de stemming die er hing werd door de meegebrachte gladiolen nog eens benadrukt. Daarbij was het zo’n grote bos dat er geen vaas voor te vinden bleek in het ziekenhuis. Ons eerste gesprek verliep nou niet zo spontaan. Hij was verlegen met de situatie die hij aantrof en ik was echt niet in de stemming om vrolijk te doen.

En toch… of misschien juist wel door deze eerste kennismaking, kregen we een hechte vriendschap. Een vriendschap die zich in de jaren daarna ontwikkelde als heel vertrouwd, dierbaar en alles dat je van een vriendschap kunt wensen.

Onze vriendschap was echter zo hecht dat mijn man er toentertijd niet mee om kon gaan. We besloten elkaar niet meer te zien en zo zagen we elkaar in de periode 1976 tot 1987 niet meer. Heel af en toe – in het begin van deze periode – spraken we elkaar nog telefonisch. Maar ook dat werd als bedreigend ervaren door mijn man.

Tegenstrijdiger kon niet

In mei 1987 had ik net een weekend seminar gehad met Michael Barnett *). Deze werd even buiten Londen (Engeland) gehouden. Ik stond in Victoria Station op de trein te wachten, die me naar de boot zou brengen. Met een groepje deelnemers van dit seminar stond ik wat na te praten over dit bijzondere weekend. Plotseling hoorde ik uit de verte mijn naam roepen. Het duurde even voordat het tot me doordrong. Nog een paar keer hoorde ik mijn naam. Zoiets verwacht je niet als je midden in Londen op een trein staat te wachten. En daar stond Damiaan ineens voor me!

Hij bleek net een afschuwelijk eenzaam weekend in London te hebben gehad, terwijl ik juist een fantastisch weekend had. Tegenstrijdiger kon het niet! Meteen was daar weer die klik tussen ons. De hele terugreis waren we samen en in Nederland aangekomen rekten we ons weerzien door ergens met elkaar te gaan eten. Het was weer helemaal als vanouds, alsof we elkaar gisteren nog hadden gesproken. Het enige was dat we heel wat bij te praten hadden over de voorbijgegane jaren.

Vanaf die tijd zijn we elkaar niet meer uit het oog verloren. Door mijn enthousiaste verhaal over het seminar, ging hij – nee, wij samen – in oktober 1987 de training doen bij Michael Barnett. Zo reisden we bijna twee jaar lang naar vele plekken in Europa, omdat de training elke keer in een ander land werd gegeven.
Gelukkig had mijn man er vanaf die tijd geen moeite meer met onze vriendschap, althans hij liet er niets van blijken. En we zijn tot aan Damiaans dood goede vrienden gebleven.

Misère werd iets moois

Tot twee keer toe een kennismaking c.q. ontmoeting tussen Damiaan en mij waarbij de één het vreselijk moeilijk had. De eerste keer zag ik het allemaal niet meer zitten. De tweede keer was hij degene die in een vreselijke dip zat. Twee keer een negatieve situatie die allebei tot iets geweldigs mooi en dierbaar uitgroeiden.

Lieve Damiaan, met grote liefde denk ik aan je terug!

Lieve groet,
Daisha

*) MichaelBarnett.net

P.s.: N.a.v. mijn vorige blog ‘dit verklappen je vingers over je sexleven’ heb ik diverse mails gehad met vragen over seks. Deze beantwoord ik a.s. dinsdagdagavond 23 juni in het radioprogramma Daisha Live: Liefde en Seks. Het programma is via de internetzender (dus via de computer) www.radiomerlijn.nl om 21.00 uur live te beluisteren. Of nog de hele week bij Uitzending Gemist.

Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen, ook over Keukentafelpsychologie? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.