Donkhaen, in Thailand, is het dorp dat we vanaf 1996 hebben ondersteund. Met name om de meisjes uit de prostitutie te houden. Dit door ze de kans te geven om de studie te volgen die ze graag willen.  Doordat ik mijn rechterarm heb gebroken, gaat het typen me niet makkelijk af, vandaar vanaf nu een serie met waargebeurde verhalen…
Ik heb al eerder over Donkhaen geschreven, zie hier

een enthousiast welkom

De weg naar Donkhaen, zo’n 600 km met veel slechte wegen, sloopt me toch altijd op de een of andere manier. Het was heel prettig om met het vliegtuig te gaan. Niet dat dat heen zoveel tijd scheelde, doordat Theo nog van alles in Bangkok te doen had, hebben al met al toch nog van 11 uur ’s morgens (hier uit Jomtien) tot zeven uur ’s avonds (in Donkhaen) erover gedaan. We hadden het in die tijd bijna kunnen rijden!
Het onhandige was ook dat we geen auto hadden, maar goed dat is allemaal opgelost.

Moeder Noi en de drieling wisten niet dat we kwamen. Dus toen ik er kwam om even gedag te zeggen, waren ze zo blij verrast dat moeder Noi me bijna om de nek vloog. De drie meisjes, mijn adoptie drieling van 5 jaar oud Ai, Em en Ep, sprongen spontaan naar me toe.. Ze wilden door me opgetild worden en gaven me een dikke zoen op de wang. Mama Daisha, Mama Daisha riepen ze blij verheugd. De vader van de drieling was er deze keer ook, maar die wist er niet zo goed raad mee.
Moeder Noi kwam meteen met een stoel en een glas water. Even later kwam een van de meisjes met gekookte maiskolven. En zo hebben we even daar gezeten.

Toen weer terug naar Porn’s huis. We hadden daar eerst al een enthousiaste begroeting gehad. Vooral van Eh, de doofstomme man van Noi (zus van Porn), hij was door het dolle heen. Wat bleek nu Noi, zijn vrouw, lag alweer een paar dagen in het ziekenhuis vanwege een zware astma-aanval. Eh was blij dat hij die zorg nu aan ons kon overlaten.
Bij de moeder van de tweeling (twee meisjes, alweer 7 jaar oud) die nu een tweeling had (twee jongens) van vier weken oud. Het was dat we te moe waren en het huis toch iets verderop stond, anders waren we beslist even met haar gaan kijken, zoals ze vroeg. De tweeling-meisjes kennen ons precies en gingen wat voorlezen en bleven maar naar ons lachen!

het vlooienhotel

Het was toch nog over tienen dat we in het hotel waren. Het hotel van de kakkerlakken en de condooms onder het bed. Ofwel: toiletpapier? Oh, geef maar even geld, dan haal ik het wel in de supermarkt!
Moet je met een groep Nederlanders aankomen!!! Op de eerste plaats hoe het er uit ziet van binnen. Het wordt steeds slechter. Het matras waar niets meer van over is en nog harder ligt dan hard. De douche met alleen koud water. De handdoek die versleten is en het geheel: ik denk niet dat een Nederlander daar in wil verblijven. En dat nog altijd voor 300 baht per nacht!

Het was even lastig om telkens vervoer te vinden, maar het lukte op een gegeven moment wel. En wel doordat er een knaap van ongeveer 25 jaar was, die een gloednieuwe Isuzuki-Jeep had. Toen ik vroeg hoe hij dat toch kon betalen, zei hij: Mijn vader is monnik en die heeft hem gekocht! Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, dat een monnik een auto van 650.000 baht (ongeveer 17.000 euro) kan betalen!

aandacht…

Moeder Noi van vader Eh kwam, nadat de nota door ons is betaald, de volgende morgen uit het ziekenhuis. Het gaat niet goed met haar, ze ziet er vreselijk slecht uit. Ook de kinderen Carin en Eh zien er, waarschijnlijk doordat hun moeder zo vaak ziek is en niets meer kan, een beetje smoezelig uit.
Eh – de vader, al 48 jaar!!!, is ontzettend bezorgd. De ziekte van Noi kost handenvol geld. Telkens de dokter, medicijnen etc. Het meeste is wel gratis, maar als Noi in het ziekenhuis ligt, wordt er verwacht dat een van de familieleden haar verpleegt. Zo wie zo moet het eten door de familie gebracht worden. Dat betekent ook weer extra kosten.

Aandacht is heel belangrijk. Als ik zie dat moeder Noi van de drieling zoveel aandacht aan de opvoeding van de kinderen besteed, omdat ik elke keer kom, echt geweldig! Doordat ze me in ieder geval één keer per jaar zien, blijven ze me kennen. Daardoor zijn ze ook zo spontaan, ik ben geen vreemde meer voor hen. Ze weten dat ik belangstelling in hen heb en dat ik elke keer kom ‘controleren’ of het goed met ze gaat. Ze vinden dat fijn, zowel de moeders als de meisjes. Speciaal komt een Falang (een vreemde) voor hen naar Donkhaen. Dat alleen al geeft hun een bepaalde status en dat stralen ze uit!

Voor hen is het heel belangrijk om aandacht te krijgen, heb ik gemerkt. Als je zag hoe Carin (een ontzettend verlegen meisje, die heel schuw is) ontdooide toen ik in de supermarkt zei: pak maar wat je wilt hebben. Eerst nog aarzelend en toen ik maar ja bleef knikken, werd ze steeds spontaner. Ze pakte uit haarzelf mijn hand, om samen hand in hand te lopen!

op naar de supermarkt!

Wat ik de laatste paar keren heb gedaan en mij uitstekend bevalt, heb ik nu weer gedaan. In plaats van cadeaus mee te nemen, nemen we het hele stel mee naar Phayakkhaphum. Eerst gezellig allemaal uit eten en dan naar de supermarkt/warenhuis. Daar mogen ze zelf uitkiezen wat ze willen hebben.
De twee moeders Noi krijgen een mandje in de handen en mogen winkelen wat ze willen. De meisjes, inclusief Carin en Eh krijgen zo wie zo schoenen en dan mogen ze snoep en van de speelgoed afdeling van alles uitzoeken.

Het diner met 13!! personen kostte in totaal 600 baht, nog geen 15 euro! Goed gegeten, allemaal frisdranken, water en gegrilde kip.
Ook de zieke moeder Noi fleurde helemaal op. Van haar ziekte was even niets meer te zien. Bij het eten heeft ze drie!!! porties besteld. Eerst soep, daarna patay, kip en toen nog rijst! Ze heeft me toch gegeten en haar best gedaan. Alsof ze weken niets meer gehad had.
Vanmorgen lag ze bijna voor dood in haar hangmat. Vanmiddag was ze weer een en al activiteit. Zoals iedereen nodig heeft: aandacht, aandacht, aandacht!!!

De boodschappen, inclusief schoenen en alles wat ze mochten kopen was in totaal 3000 baht, nog geen 75 euro!!! Daar hebben dus 5 kinderen, twee moeders, Porn met iets kleins en Play, Yim en Joy ook iets kleins, voor hun gevoel de hele winkel leeg gekocht!
Heel wat beter dan dure cadeautjes uit Nederland mee te nemen. En je had het stel eens moeten zien genieten. Zomaar zelf mogen uitzoeken!

De moeders bleven heel praktisch: waspoeder, tandpasta, wasverzachter, zeep, shampoo, toch nog wat snoep, Ovomaltine en allemaal dat soort dingen. Maar het feit dat ze mochten pakken wat ze wilden, was voor hun al zo’n vreugde, dat ze er misschien nog wel meer van genoten dan de kinderen. Nee, dat is niet waar, de kinderen waren door het dolle heen!

Ik geniet er elke keer enorm van. Als je die blijheid ziet en de kreten van enthousiasme hoort van dat ze het zo fijn vinden!

We moesten daarna een eindje lopen naar onze ‘taxi’ (weer de Jeep van de monnik) en met tassen vol sjouwden we over straat. De kinderen huppelden om ons heen. Mij af en toe de hand vasthoudend en dan weer verder huppelen. Zelfs Carin kwam af en toe bij mij om met mij hand in hand te lopen.
We hadden gelukkig twee stoere mannen bij ons, zodat de moeders, de grote meisjes, Porn, Theo en ik ook natuurlijk, niet helemaal door onze knieën zakten van de zware tassen.

De mannen zijn twee vrijwilligers, die voor een jaar In Donkhaen in de school meewerken. Ralph (27 jaar) komt uit Nederland en Kay (25 jaar) uit Thailand. Verder zijn er nog vier Japanners en nog een uit Thailand en een uit – weet ik niet meer. In totaal acht vrijwilligers, die op school Engelse les, computerles, milieu les, etc. geven.
Met een vol beladen Jeep rijden we terug naar Donkhaen!

Het is al laat, dus ik stop nu. Voor mij nu echt douchen, wat drinken en toch maar eens proberen te slapen. Want dat lukte vannacht niet zo best in het vlooienhotel!
Donkhaen – februari 2003
Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!