De laatste twintig jaar zijn er veel kinderen met een oude Ziel geboren. Zij hebben al vele ervaringen en daardoor wijsheid opgedaan in andere levens. Je kunt deze kinderen, zo jong als ze zijn, niet als een klein kind behandelen. Of van hen interesses of spelgedrag verwachten, welke je misschien zelf als kind hebt gehad of gespeeld.
Laatst was er in het programma Wereld Nieuws een interview met de dertienjarige Ole van Vredendaal. Hij gaf zijn eerste zelf geschreven boek uit. Een boek voor elke leeftijd  – www.oleworld.nl De tienjarige Anastasiya Petryk zong een zelf geschreven en gecomponeerd lied. Waarom ze dit schreef? Ze wilde de harten van de mensen raken, zoals ze zei. En dat deed ze!
Dit zijn oude Zielen, Zielen die al veel verder zijn dan menige volwassene. Slechts twee kinderen noem ik nu, maar er zijn momenteel velen.

Wel­is­waar moeten baby’s leren lopen en praten en opnieuw leren omgaan met het lichaam op Aarde, maar daarnaast bezitten zij heel veel kennis uit eerdere levens. De Ziel van een klein baby’tje kan heel goed al 50 of meer le­vens achter zich hebben en als ziel meer dan 100.000 jaar oud zijn. De basis van ons bewustzijn is afhankelijk van eerde­r opgedane ervaringen. En juist die eerder opgedane ervaringen bepalen de ziel-afstemming van het kind. Om een kind te begeleiden, c.q. opvoeden, is het belangrijker dat je de leeftijd van haar of zijn Ziel kent dan de werkelijke leeftijd.

Wellicht is jouw kind of kleinkind een oude Ziel. Toen ik jong was, trokken de spelletjes van andere kinderen me totaal niet aan. Spelletjes zoals: verstoppertje, belletje trekken, ballen of sporten. Voelde ik me buitengesloten? Nee, ik was één van hen, maar mijn spel was anders. Voor de andere kinderen juist heel interessant. Ik leerde ze hoe je met een step vol vaart van een heuvel kon gaan. Hield echter geen rekening dat mijn gewicht veel meer was dan dat van mijn leeftijdgenoten. Geen probleem, door een zet te geven konden ze net zo hard gaan. Of een Kerkdienst opdragen in onze garage, met een altaar en kaarsjes. Met een kleed over me heengeslagen was ik kapelaan of pastoor en dan het verhaal (de preek) natuurlijk niet te vergeten. Of schooltje spelen, hoe jong ik ook was. Ik had dan een groep kinderen om mee heen die dit heel interessant en geweldig vonden.
Ook had ik behoefte om alleen te spelen. Wat voor spel was dat dan? Koken op een kinder kookstel – nieuwe recepten uitproberen, verhalen vertellen aan mijn poppen of ze verzorgen alsof het baby’s waren. Sommige werden opgemaakt, want die waren in mijn ogen ouder. Het ontwerpen van kleding vanaf mijn elfde. Zo kan ik nog meer opnoemen. Dit zijn in de ogen van volwassenen beslist geen kinderspelletjes. Gelukkig hadden mijn ouders weinig tijd om te kijken wat ik deed. Ze waren druk bezig met de zaak. Zo kon ik meestal mijn eigen gang gaan.

Ouders wees gerust als je kind anders is dan andere kinderen. Ze zijn daardoor niet ongelukkig. Dat worden ze als ze voelen dat je graag wilt dat ze meedoen met de andere kinderen. Ze voelen dat als een afwijzing van hun eigen unieke zijn. En dat doet pijn!
Het tegenstrijdige is, dat als je ze als volwassene gaat beschouwen dat ook pijn doet. Het blijven kinderen! Kinderen die meestal een eigen wereldje creëren, waar voor volwassenen vaak geen plaats is. Zo kan het zijn dat jij je als ouder buitengesloten voelt. Niet doen, is geen enkele reden voor.

Oude Zielen zijn unieke kinderen met een bijzondere wijsheid. Soms kom je in de verleiding om met hen over volwassen zaken te praten, zoals problemen die je hebt. Liever niet, het blijft belangrijk dat je hem of haar als kind blijft zien. Kinderen die net zoals hun leeftijdgenootjes behoefte hebben aan een onbezorgde jeugd.
In mijn boek ‘Stilte… geboren in stilte’ www.stilte.nu vertel ik over Clara, een helderziend meisje. Haar ouders lieten haar al vanaf zeven jaar sessies geven. Dit is voor een volwassene zelfs soms te veel, dus zeker voor een kind. Waarom de ouders dat deden? Lees het in mijn boek.

De oude Zielen zijn gekomen om mee te helpen aan het creëren van een wereld welke iedereen zou willen. Een wereld waar mensen respect hebben: voor elkaar, de natuur en alles dat leeft. Waar verdraagzaamheid en begrip heel gewoon zijn. De ultieme wereld! Bereiken ze dat in dit leven? Nee, waarschijnlijk niet, maar ze leggen een fundament waarop volgende generaties verder kunnen bouwen!

Mocht je hierover een vraag hebben, mail deze dan naar daisha@radiomerlijn.nl
Ik beantwoord deze graag!

Lieve groet,
Daisha 

P.s: Nog nooit of slechts een enkele keer naar Zielentaal geluisterd? Jammer, want wetenschap over je Ziel of die van anderen doet een andere wereld ontstaan. Elke zondagavond om 21.00 uur via www.radiomerlijn.nl