Kinderen doen soms dingen die volwassenen vaak niet begrijpen. Als men iets niet begrijpt, kan men boos reageren. En dat is voor het kind weer onbegrijpelijk. Het tweede hoofdstuk van mijn boek ‘Stilte… geboren in stilte’ beschrijft het verschil in ervaring tussen moeder en kind.

Stilstaan
Riet heeft haast. Gerard staat in de winkel; ze weet maar al te goed dat haar man niet goed met de klanten om kan gaan. Hij ergert zich aan de mensen die aan zijn kostbare fruit zitten. Weten ze dan niet dat, als je een appel oppakt, deze een beurse plek eraan over houdt? Een mevrouw vraagt of het fruit wel rijp is. Gerard antwoordt verontwaardigd: ‘Mevrouw, anders zou ik het niet verkopen. En blijft u met uw handen van het fruit af. Ik knijp u toch ook niet om te voelen of u o.k. bent!’
Ja, Riet heeft gelijk dat ze haast heeft. Het is niets als Gerard daar alleen staat. Langs de deuren gaan is prima. Dan komt niemand aan zijn waar, alleen hij. Dan is hij, en hij alleen de regisseur van het geheel. Maar hier in de winkel met al die uitgestalde waar…
Riet heeft haar dochtertje van drie meegenomen om in de stad boodschappen te doen. Nog even een paar sokken kopen en dan kan ze weer naar huis. Plotseling blijft de kleine stilstaan, midden in de stad. Ze zet geen stap vooruit! Haar op de arm nemen kan niet, want Riet heeft de armen vol met boodschappen. Daar komt bij, dat ze het gewicht van haar dochtertje niet ook nog eens kan dragen. Voor haar drie jaar is het meisje veel te zwaar. Riet vraagt wat er is en de kleine antwoord stellig: ‘Ik ga niet verder!’

Ik ga midden op straat zitten en weiger om verder te lopen. Ik ben het zat, ik wil even niets meer! Het gejaagde van mijn moeder, de drukte om heen, het vliegt me aan. Ik wil hier blijven zitten totdat ik weer verder kan. Mijn moeder kan me met niets overreden of dwingen om verder te gaan. Al die mensen die maar langs me heen lopen, ik wil dat niet meer. En ik sluit me af, doe mijn ogen dicht om even niets meer te zien.
Mama zegt: ‘Kom nou verder, anders laat ik je hier alleen!’ Ik hoor haar niet eens.
‘Kom nou liefje, we zijn bijna klaar en dan gaan we naar huis.’ probeert Mama nog een keer. Ik blijf zitten, ik kan echt niet meer. De indrukken en de gehaastheid zijn me te veel geworden. Midden in de drukte van de stad blijf ik op straat zitten. Ik wil alleen maar even rusten. Begrijpt Mama dat dan niet?
Mama probeert me te paaien met lieve woordjes, maar het helpt niet. Ook als ze boos wordt loop ik niet verder. Ik hoor de woorden niet eens! Ze doet nog een laatste poging en als ik daar ook niet op reageer, zegt ze ten einde raad: ‘Ik haal thuis de wandelwagen, maar dan moet je wel hier blijven zitten!’
Ik vind alles goed, als ik maar even niet meer verder hoef. De vele indrukken zijn te overweldigend. Mama gaat weg en ik zit daar stil, met de ogen gesloten. Ik hoor de geluiden om me heen. Er blijven wat mensen bij me staan.
Een mevrouw zegt: ‘Ben je je moeder kwijt?’ Nee, denk ik, ik zit uit te rusten. Maar ik doe net of ik het niet heb gehoord. Ik zie toch lekker niets. Maar ik merk wel dat er meer mensen zich om mij heen verzamelen. Een meneer pakt mij op. Nee, dat wil ik niet! Ik ga huilen, het helpt niet, hij zet me niet weer neer. Ik begin te schreeuwen en te trappelen. Merkt hij dan niet, dat ik alleen maar even niets wil. Gelukkig, hij zet me neer. Bang geworden voor mijn woest getrappel en het harde schreeuwen. Waarom bemoeit iedereen zich met mij? vraag ik me af. Laat me nou!
Het wordt een soort opstootje. Ik hoor de mensen overleggen, wat ze zullen doen. Naar de politie brengen? Weet iemand waar dit meisje thuishoort, hoor ik vragen. Ja, iemand heeft mij herkend en vertelt dat ik de dochter van die groenteboer in de Ruiterstraat ben. Hoe kunnen ze nu dit kind zomaar alleen laten, hoor ik iemand anders zeggen.
Mama komt er aan, voel ik. En doe mijn ogen open. Ja hoor, daar is ze, ze heeft de wandelwagen bij zich! Met een hoogrood gezicht tilt ze me op. Ik weet dat ze dit vreselijk vindt. Het commentaar van al die mensen, de verwijtende blikken en de aandacht voor het hele gebeuren. Boos pakt ze me op en zet me in de wandelwagen. Sokken kopen doet ze wel een andere keer. Gauw naar huis, vlug deze menigte uit!

Als kleine kleuter had ik het al: zodra de drukte me te veel wordt, val ik stil. Of dat nu tijdens spel is, in gezelschap, te midden van vrienden, waar of tijdens welke bezigheid dan ook. Ik kan heel druk zijn, maar na enige tijd word ik plotseling stil. Zo stil, dat mensen komen kijken of er iets aan de hand was. Ik staar voor me uit, zeg niets, doe niets. Zo kan ik uren druk zijn en uren stil zijn. Als kleine peuter had ik dat al.
De meningen over mij waren dan ook zeer verdeeld. De één noemde mij een rustig kind en de ander een druktemaker. Het lag er maar aan in welk energieveld ze mij op dat moment meemaakten!
Ik was een heel bewust kind, meer dan anderen van mijn leeftijd. Door stil te zijn, zag ik alles, geen enkel detail ging aan mij voorbij. Mijn opmerkingsgave ontwikkelde zich in een snel tempo. Ik had stilte nodig om af en toe de drukte om me heen te ontlopen. Mijn helderziende gave ontwikkelde zich in de Stilte!

Nawoord: Om je kind te begrijpen is het belangrijk in je eigen kind zijn te ‘duiken‘. Door jezelf af te vragen: Hoe zou ik de kwestie, de situatie, wat ik zeg, e.d. ervaren als ik de leeftijd van mijn kind zou hebben? Als kind zag ik tijdens het wandelen in de stad almaar benen die op mij afkwamen, dreigend zonder gezichten!

Bedankt dat je dit wilde lezen!
Liefs,
Daisha
www.stilte.nu