Onlangs zijn we een nieuw tijdperk ingegaan. Het gebeurde met een groots teken in ons Universum, namelijk met de zogeheten Venusovergang op 6 juni 2012. Dit fenomeen werd ook wel vergeleken met de Ster van Bethlehem. Nu begint een nieuw tijdperk nooit op een precieze datum. Meestal suddert er al maanden iets, bij sommigen zelfs jaren, en dan zie je het steeds grootser worden. En dat is nu!

Wij zijn in het Wij-Tijdperk gekomen, terug kunnen we niet meer. We kunnen niet meer als individu alleen voor ons eigen hachje blijven zorgen. De tijd laat het niet meer toe. Had je een leuke baan waar je volkomen je gang kon gaan, dan is deze nu opgegaan in een project. Een project waarin je samen moet werken met anderen. Dat hoeft niet per se in teamverband te zijn. Communicatie, overleg plegen of onderling taken verdelen is ook een wij-gebeuren.
Leidinggevenden die het moeilijk vinden om de touwtjes uit handen te geven stribbelen nog tegen. Dat stribbelen kan zelfs met een woede uitbarsting gepaard gaan. Degenen waar het tegen gekant is, zal even schrikken, om vervolgens de schouders op te halen. Je ziet de autoritaire figuren vertrekken uit belangrijke functies, omdat ze zich niet meer kunnen handhaven. Gezag, ofwel leidinggeven,  bestaat tegenwoordig uit motiveren en inspireren. En zeker niet meer uit alleen heerschappij.

Het rationele verbindt zich met ons gevoel en intuïtie. Of is het andersom? Het gevoel, de intuïtie laat zich niet meer wegdrukken en dwingt het verstand om samen tot conclusies en inzichten te komen. Ook in onszelf is het Wij-Tijdperk ingegaan. Onze beide hersenhelften gaan steeds meer samenwerken. We moeten wel, want zoals het was kan niet meer.
God, of het Universum, zorgt goed voor ons. Even een crisis op ons afsturen en we zijn gaan beseffen dat we ook met minder kunnen. Minder, maar daardoor meer kwaliteit van leven. In plaats van een dure vakantie, gaan we nu de Nederlandse natuur opzoeken. Vanuit huis picknicken in het bos of aan zee.  Iedereen heeft een stapje terug gedaan, vrijwillig of gedwongen.

Vele mensen zijn de afgelopen jaren ‘opgeleid’ om  anderen, die het met het veranderende tijdperk moeilijk hebben, te begeleiden. De opleiding was niet eenvoudig, bijvoorbeeld je baan verliezen, je huis moeten verkopen, financiële problemen, ernstige fysieke klachten of andere heftige aardse kwesties. Ook het gevoelsleven kreeg een ‘opleiding’. Door de problemen oplossingen zoeken in je relatie, water bij de wijn doen, in plaats van te scheiden.  Of een burnout, waardoor het onmogelijk werd om op dezelfde manier door te gaan. Geen zin meer hebben in het werk dat je doet. En zo zijn er nog vele voorbeelden.

Een vriend, een echte sportman, is geconfronteerd met versleten schouders. Door de nieuwe schouder is hij niet meer in staat om de sport zo fanatiek te beoefenen als hij deed. Dat was de eerste klap, het was schijnbaar nog niet genoeg. Op een gegeven moment werd hij door tien politieagenten thuis opgehaald en naar de gevangenis gebracht. Hij heeft daar bijna drie maanden gezeten, beschuldigd van zaken die hij niet heeft gedaan. Zo’n geestelijke dreun wens ik niemand. Eigenlijk zou iedereen met zoiets een keer geconfronteerd moeten worden, zeker de mensen die bij politie en justitie werken. Om zelf te beleven hoe hier in Nederland met de mens wordt omgegaan. Ik hoop dat hij er een boek over gaat schrijven, zodat hier wat aan gedaan wordt. Maar zover is hij nog lang niet.

De diverse trauma’s van de laatste jaren hebben van een stoere kerel een extreem gevoelig iemand gemaakt. Ofwel hij is boven het aardse niveau en zo dadelijk ook boven het gevoelsniveau uitgetild. Om straks, als hij hier uit is gekomen, een geestelijke begeleider te kunnen zijn.
Een begeleider, die echt begrijpt wat het is om fysieke en emotionele problemen te hebben. Moet je daarvoor zo afgebrand worden? Nee, niet altijd, je kunt er ook vrijwillig voor kiezen. Maar ja, je hebt een goede baan, waarom zou je dan veranderen? Daarbij iets in hem riep al wel om iets anders te gaan doen, maar wat dan?
Soms kom je pas op je daadwerkelijke Pad als je door een diep dal gaat. Het diepste dal, welke nooit meer dieper kan worden, brengt je tot een nobody, een niets. Ofwel geeft je alle kansen om Alles te worden, van niets tot alles!

Mocht je op dit moment of al een tijdje in een fase zijn waar alles lijkt tegen te zitten, prijs jezelf gelukkig. Je bent uitgekozen om in dit nieuwe Wij-Tijdperk een belangrijke rol te gaan vervullen. Welke rol? In ieder geval om een andere samenleving tot stand te brengen. En dat kan in zoveel ‘vormen’, de mogelijkheden zijn oneindig. Wees alert, stel je hart open en wacht totdat je hart een sprongetje maakt voor iets. En gebruik dan je moed om dat te volgen. Je hebt immers niets meer te verliezen…

 ‘Wie een muur (zichzelf) afbreekt, bouwt een uitzicht op!’

Lieve groet,
Daisha