Soms heb ik van die dagen dat er tranen achter mijn ogen zitten te dringen om naar buiten te komen. Zoals nu bijvoorbeeld. Niet dat er echt iets is om verdrietig over te zijn, het gevoel is er zomaar ineens!
Je zou toch denken dat dat ergens vandaan moet komen. Een gesprek dat ik net heb gehad, iets wat ik op de radio hoorde. Of de opdracht waar ik mee bezig ben. Misschien komt het wel omdat ik aan iemand dacht?! Toch, nee, niets van dat alles: het is er zomaar ineens.
Ik kan dan in ‘het-niet-begrijpen’ gaan zitten of het laten voor wat het is. Dat laatste doe ik, een soort struisvogelpolitiek. Als ik net doe of het er niet is, verdwijnt het wel. Toch kan ik er vandaag niet omheen. Vanmorgen vrolijk opgestaan, ik had echt zin in de dag. De eerste uren lekker gewerkt, veel mails beantwoord en administratie weggewerkt. Ik wilde net beginnen aan iets wat al maanden ligt te wachten, het opstellen van een jaarrekening.

Van oorsprong ben ik belastingconsulent. Toen in 2002 in ‘belastingland’ veel veranderde, heb ik besloten te stoppen. Ik zag het niet zitten om een hele studie te doen van nieuwe wetten, terwijl ik de oude min of meer uit mijn hoofd kende. De paar cliënten die er nu nog zijn voor de belastingaangiften c.q. jaarrekeningen vind ik leuk en interessant. Meer zou ik op dat gebied niet willen doen. Af en toe weer het ‘oude’ beroep induiken, vind ik een heerlijke afwisseling.

Waarom dan toch die droefheid die me overvalt? Het weer? Tja, het is een beetje mistig, maar dat is het wel vaker. De energie die in de lucht hangt? Er gebeuren zoveel verdrietige dingen in de wereld. Zou kunnen, maar zeker weten doe ik het niet. Te hard gewerkt de laatste paar weken? Nee, door de herfstvakantie was het rustiger dan anders. Alles liep gewoon lekker rustig door.
Ik zet mooie muziek op en dat helpt. Het wordt een beetje minder, maar toch… Maar goed dat er morgen een andere dag is. Want ik weet zeker dat het morgen anders zal zijn.

Weet je wat? Ik ga lekker naar buiten, de natuur in. En daarna een vrije middag houden. Kleine dingen doen, waar ik niet echt bij na hoeft te denken, zodat de droevige energie niet in de weg zit.
Zo dat heeft geholpen en nu een heerlijke maaltijd koken. En een lekkere kokoskoek bakken. Gewone praktische dingen doen en tegelijkertijd iets creëren! Morgen zien we wel weer verder.

Is toch heerlijk dat er na deze dag altijd weer een dag komt. Geen garantie natuurlijk, maar ik ga er wel van uit. Ooit kreeg ik te horen dat ik nog drie maanden te leven had, kanker! In eerste instantie een hele klap. Het was echter ook een hele effectieve tijd. Van elke minuut genoot ik, elke dag vocht ik tegen de ziekte. En het mooie was: niet tegen mezelf. Zoals straks tegen die tranen.
In die tijd heb ik leren loslaten en te accepteren dat het is zoals het is. Ik moest wel. Af en toe ben ik dat heel even kwijt, zoals net bijvoorbeeld. Nu, na me voorgenomen te hebben vandaag verder alleen maar praktische dingen te gaan doen, is het er weer.

Loslaten… Ik las eens: Loslaten is niet meer vechten. Toch is loslaten voor mij juist vechten. Vechten om niet meer te verlangen wat je op dat moment verlangt. Ofwel het verlangen dat je hebt om iets te doen, te ‘veroveren’ of te ontvangen, opzij te zetten. Mocht het voor je zijn weggelegd, dan komt dat wel een andere keer naar je toe. Alleen nu niet, nu loslaten… En als het niet voor je is weggelegd, dan is wat anders de bedoeling.
Loslaten betekent voor mij: op het moment dat je emotioneel, kwaad of verontwaardigd bent, je leven een andere inhoud geven. Net zoals ik vandaag heb gedaan.

Lieve groet,
Daisha